Στα Ίχνη του Φοίνικα: Πορφυρό Κόκκινο [1 Βιβλίο]

°° 15 °°

~ Θάρρος και Φόβος ~

     Εκείνη η νύχτα έμελλε να ήταν αρκετά δύσκολη για όλους μας. Το να πείσεις ένα λαό να εξεγερθεί δεν είναι και τόσο ακατόρθωτο, το να πείσεις όμως ένα λαό -όποιος φοβάται μη χάσει τον πολυαγαοημενο όμηρο βασιλεία του τότε είναι που χρησιμοποιούμε τον όρο ακατόρθωτο...
-Δεν είστε στα καλά σας! Ο βασιλιάς είναι ακόμα αιχμάλωτος, δεν πρόκειται να ξεσηκωθούμε! Φώναξε ένας άντρας μεγάλης ηλικίας και συνέχισε επιμένοντας:
-Έζησα στα χρόνια βασιλείας του μακαρίτη του βασιλιά Μίρτον, του τρελάρα, γιού του Νιούτ και τον Ντικίλ δεν τον φτάνουν ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι! Σε αυτό όλοι συμφώνησαν κουνώντας είτε θετικά το κεφάλι τους είτε άλλοτε φωνάζοντας εμψυχώνοντας τον γέρο άνδρα για την σωστή άποψη.
-Ναι! Πετάχτηκε μία νέα κοπέλα από το κέντρο του όχλου. Δεν θέλουμε να γυρίσουμε πάλι στα ίδια! Και η βαβούρα πάλι ξεκίνησε...
        Χτύπησε τα χέρια μου παλαμάκια προσπαθώντας να τους κάνω να σωπάσω. Δεν κατάφερα απολύτως τίποτα αλλά η φωνή της Ηλιάνας έκανε καλά τη δουλειά της.
-Έι! Νομίζετε ότι και εγώ θέλω να διακινδυνεύσω τη ζωή του πατέρα μου; Έτσι πιστεύετε για μένα; Για σας παλεύω για σας γύρισα. Προσπαθώ να σας ελευθερώσω που να πάρει! Τι άλλο θέλετε να σας πω;! Αν δεν σωθούμε οι ίδιοι δεν θα σωθεί ούτε εκείνος! Παρόλο που η Ηλιάνα ήταν η πολυαγαπημένη κόρη του Ντικίλ ο λαός Ήταν επιφυλακτικός απέναντι της. Ήταν φανερό τους έλειπε ο ηγέτης τους, η χρυσή καρδιά που τπυς ένωνε και κρατούσες ζωντανή τους θαλασσινούς.
     Το μόνο που υπολόγιζαν -και πόσο μάλλον φοβόντουσαν- ήταν ο Πέτρος. Όταν στάθηκε δίπλα στον "Πρώτο Πλάτανο" όπως αποκαλούσαν το γηραιότερο δέντρο της Χρυσής Ακτής το πλήθος σώπασε μονομιάς. Η απόλυτη ησυχία ούτε τα επιφυλακτικά βλέμματα έκανα τον Πέτρο να τρομάξει. Χάιδεψε απαλά τον κορμό του δέντρου και έπειτα κοίταξε το χώμα. Ο λαός προβληματισμένος δεν μίλησε. Τα μάτια του Πέτρου καταγάλανα και επιβλητικά στράφηκαν προς τους θαλασσινούς:
-Τι θέλετε να σας πω; Ποιος είμαι; Τι κάνω εδώ ή μήπως θέλετε να μάθετε γιατί, το γιατί σας εμπιστεύομαι, το γιατί θέλω να πολεμήσω για χάρη σας; Η απάντηση που έχω να σας δώσω είναι μία: Σας εκτιμώ. Είσαι ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι, πρωτοπόροι, αφέντες της γαλάζιας θεάς. Ο ηγέτης σας δεν σας κάνει αυτό που είστε αντίθετα σας συμπληρώνει. Για να σταθεί στα πόδια του σας χρειάζεται και τώρα που μιλάμε σας χρειάζεται πιο πολύ από ποτέ. Εμπρός λοιπόν! Σηκώστε το ανάστημά σας και σταθείτε μπρος στο χρέος σας αν θέλετε να αυτοαποκαλείσται Θαλασσινοί! Οι άντρες αυτοί σας πήραν τα πάντα -και όπως έμαθα σήμερα- σας απαγορεύουν την ίδια σας την ύπαρξη. Γιατί ένας θαλασσινός δεν έχει μάθει να ζει χωρίς τη θάλασσα και αυτή η γη -που πατάω τώρα εδώ μπροστά σας- είναι δική σας. Μην το ξεχνάτε. Αν κάνετε τούτο το λάθος και κατεβάσε το κεφάλι σας σε αυτην την πρόκληση δεν θα ξανασηκωθείτε πότε! Αν πέσει σήμερα η Χρυσή Ακτή θα πέσει για πάντα!
     Ο λόγος του Πέτρου μερικούς έγινε ακόμα πιο επιφυλακτικοί. Ο Άλομιρ ήταν ένας από αυτούς.
-Κι αν χάσουμε; Είπε ενώ έρθετε το βλέμμα του προς το προβληματισμένο πλήθος.
-Αν πράγματι ηττηθούμε οι γυναίκες μας οι αδερφές μας οι κόρες μας που έχουν φυλακίσει μπορεί να θανατωθούν ή ακόμη χειρότερα!
    Οι συζητήσεις που ακολούθησαν δημιούργησαν και πάλι την πρωταρχική βαβούρα. Ο Αλόμιρ προσπάθησε να κερδίσει το ακροατήριο.