Στα Ίχνη του Φοίνικα: Πορφυρό Κόκκινο [1 Βιβλίο]

°° 8 °°

~  Ία ~

    
    Η φυγή δεν ήταν λύση, η Ία το γνώριζε καλά αυτό. Ο φόβος την παρακίνησε, ο φόβος και μια αλλόκοτη ανασφάλεια. Μέχρι πρότινος κανένας δεν είχε καταφέρει να τη βλάψει.
    Ήθελε να επιστρέψει σπίτι, άλλα οι διώκτες της ήταν πάντα ένα βήμα μπροστά. Την καταδίωκαν για μέρες. Δεν τους έβλεπε αλλά αισθανόταν την παρουσία τους ανάμεσα στα δέντρα. Και αυτό το συναίσθημα μόνο καλό δεν ήταν. Η Ία έτρεμε σε κάθε θρόισμα των φύλλων κι ο τρόμος μέρα με την μέρα έπαιρνε χειρότερες  διαστάσεις.
    Ξαφνικά κάτι κινήθηκε στα χαμηλά κλαδιά ενός δέντρου. Η Ία δεν περιμενε να δει τι θα εμφανιζόταν.
     Άκουσε μία φωνή: «Εδώ» και ένα «Πυρ!». Όλα τα άλλα έγιναν απίστευτα γρήγορα. Βέλη έπεσαν βροχή. Η Ία δεν ήξερε πού να προφυλαχτεί. Παρότι πονουσε απο παλια βέλη που της είχαν ρίξει πεταξε όσο πιο ψηλά μπορούσε. Για άλλη μια φορά αιχμηρό μέταλλο τρυπησς την τρυφερή σάρκα του φτερωτού κοσμίου της φέροντάς της φρικτούς πόνους.
-Τι έχω κάνει; Απόρησε εκλιπαρώντας όλος αυτός ο εφιάλτη να είναι μόνο ένα όνειρο.
     Ένα δάκρυ έτρεξε από τα μάτια της καθώς θυμήθηκε τον Πέτρο. Ο Φύλακας της την μαλώνει μονάχα αν είχε κάνει κάτι κακό. Τώρα ποιον είχε πειράξει ή τι σκανταλιά είχε κάνει;
+Ο Πέτρος δεν ήταν βίαιος. Αυτοί εδώ δεν με καταδιώκουν επειδή φταίω αλλά για κάτι άλλο, που δεν το γνωρίζω.
Το ράμφος της κροτάλιζε σιγανά από φόβο.
    Είχε σκοπο να πεταξει μακριά και σε καποιο ασφαλή σημείο να περιποιηθει τα ταλαιπωρημένα της φτερά. Η προσπαθεια της στάθηκε αδυνατη.
   Μια αλυσίδα γατζωθηκε από το ποδι της και άρχισε να την τράβα προς τα κάτω. Τσίριξε. Η φωνή της φοίνικα θα μπορουσε να κάνει και το φεγγάρι να κλάψει. Οχι όμως και τους Διώκτες της.
-Ως εδώ! Φώναξε. Πανικόβλητη ηταν έτοιμη να παραβιάσει την υποσχεση που είχε δώσει στον Πέτρο. Θα έκαιγε τα πάντα γύρω της. Δεν θα έδειχνε κανένα έλεος.
    Εκείνοι οι άγνωστοι είχαν  ξεκινήσει πολεμο μαζί της και τώρα θα τους έκανε να πληρώσουν το τίμημα.
     Στο μυαλό της ήδη οι φλόγες εξαπλωνόντουσαν από τους κορμούς έως τα ψηλά κλαδιά των δέντρων. Ήδη τα βαθυ μπλε ματια της έλαμπαν στο σκοτάδι καθώς κατέστρεφε ότι εβλεπε και δεν εβλεπε στο διάβα της... Οι απεγνωσμένες φωνές των εχθρών της θα ήτανε μια μορφή ανακουφισης μετά απο τόσο πόνο που της ειχαν προκαλεσει δίχως αιτία.
   Ή αλυσίδα όμως δεν είχε κοπεί και τίποτα από όλα αυτά που σκεφτόταν να κάνει ή Ία δεν συνέβη. Ή επιθυμία της έμεινε ανεκπλήρωτη. Ένα βέλος την πέτυχε απευθείας στο πιο ευαίσθητο όργανο, την καρδιά. Το πονηρό δηλητήριο που επηρέαζε τόσο καιρό τον οργανισμό της -από τον πρώτο βέλος- πλέον είχε υπερισχύσει.
     Μία τελευταία στιγμή πριν κλείσει τα μάτια της, η Ία, είδε τα πάντα γύρω της φλόγινα. Η αλυσίδα έλιωσε. Τα δέντρα και ότι άλλο υπήρχε γύρω της κάηκε σε ένα κυμα από καταστροφική φωτιάς.
    Έπεσε στο εδαφος σαν φλεγόμενο πεφταστέρι απο το ουρανό και δεν ξανασηκώθηκε...