Στα Ίχνη του Φοίνικα: Πορφυρό Κόκκινο [1 Βιβλίο]

°° 25 °°

~ Υβόννη ~

-Καλό είναι δεν λέω. Ψηλό, βαρβάτο και ουου! Είναι άγριος ο λεβέντης. Ανέφερε ο δουλέμπορος με την μαύρη πανοπλία καθώς ο ανώνυμος χλιμίντριζε.
-Άσε το άλογό μου ήσυχο! Φώναξα ενώ οι άνδρες γελούσαν μαζί μου βλέποντας με να προσπαθώ να λύθω.
-Γιατί λυπάσαι τόσο φίλε μου; Δεν το βλέπεις: Το αλογάκι σου σε έχει γραμμένο σκουριασμένα πέταλα του. Μου απάντησε ο αρχηγός των δουλεμπόρων με ένα σαρκαστικό χαμόγελο.
-Δεν με έχει γραμμένο απλώς... Έχει προσωπικότητα! Υποστήριξα και πάλι συνέχισαν τα γέλια. Ο Ανώνυμος για μία στιγμή κατέβασε τα αυτιά του κοιτώντας τους απειλητικά. Νευρίασε.
-Έλα αγόρι μου, δεν ακούς τι σου λένε; Σε παρακαλώ φύγε να σωθείς εσύ τουλάχιστον. Δεν υπάκουσε. Εξάλλου σπάνια το έκανε αλλά αυτήν τη φορά το φιλότιμό μου πληγώθηκε βαριά.
-Για να δούμε τι επιλέγεις χρυσό μου Θες το μήλο ή τον ιππέα του πρόσφερε ένα πράσινο μήλο που έβγαλε ο άντρας από την τσέπη του. Ο ανώνυμος δίχως δισταγμό το δέχτηκε και αυτό το γεγονός έκανε την καρδιά μου πέτρα.
+Από μένα μιλά δεν τρώει...
-Καλό άλογο. Είπε και πήγε να το χαϊδέψει στον αυχένα ο ανώνυμος όμως απροσδόκητα αγρίεψε και τον δάγκωσε με δύναμη κλείνοντας μέσα στα σαγόνια του το δεξί του χέρι. Ο άντρας ούρλιαξε ενώ το άλογό μου τον πέταξε πέρα εκτοξεύοντας τον με το κούτελο του. Εξάλλου σηκώθηκε στα πίσω του πόδια.
-Έτσι Ανώνυμε! Δείξ' τους στη 'αλογάκι' είσαι! Του φώναξα και ακόμα και ο Πέτρος έδειξε να εντυπωσιάζεται με το 'σχέδιο' του φίλου μου.
      Η συμπλοκή κρατήσει μερικά λεπτά. Ο Ανώνυμος αντιστάθηκε και κλωτσώντας τον άνδρα με το μουστάκι με τα πισίνα του πόδια στέλνοντας τον νεκρό πάνω στον κορμό ενός δέντρου. Το σπαθί του ππυ τσακίστηκε προσγειώθηκε κοντά στα πόδια του Πέτρου. Όσο όσο οι άντρες πάλευαν με... ένα ασυνήθιστο άλογο, ο πρίγκιπας βρήκε το χρόνο που χρειαζόταν για να λυθεί μαζί του και η Ηλιάνα. Η πριγκίπισσα έτρεξε προς τα όπλα παράλληλα ο Πέτρος έλυσε εμένα.
-Λύσε την και έλα. Μου είπε μιλώντας για την κοπέλα που μας είχε βοηθήσει και έτρεξε προς το άλογό του δίνοντάς μου φεύγοντας το σπαθί που είχε πάρει.
-Μπα, θα λύσετε και μένα δεν το περίμενα. Ακόμα και η ίδια δεν το περίμενε και μη νομίζετε ότι με άγγιξε κάποια απορία καθώς το θέαμα μπροστά μου με άφησε χωρίς αναπνοή. η γυναίκα μπροστά μου ήταν θαύμα οφθαλμών και πιστέψτε με δεν ήμουν καθόλου υπερβολικός. Η συγκεκριμένη η γυναίκα που γνώριζε πολύ καλά τα δυνατά της σημεία εκπέμποντας μία μοναδική λάμψη. Η ομορφιά της ήταν ασυναγώνιστη σε κάθε επίπεδο. Το κορμί της, τα κατσανόξανθα μακριά ίσια μαλλιά της συνδυάζονται υπέροχα δημιουργώντας μία γυναίκα φτιαγμένη με κομψή τελειότητα μάθω από θέαμα πάνω της ήταν τα μάτια. Πρώτη φορά στη ζωή μου έβλεπα τέτοιο χρώμα βιολετί και εκθαμβωτικό ολοκληρώνει την ήδη υπαρκτή τελειότητα.
      Την έλυσα με αργές κινήσεις μην μπορώντας να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω της. Ήταν παντελώς αδύνατον, τα μάτια μου δεν ανταποκρίνονταν στις απαιτήσεις της λογικής.
+Έλα Πάιντερ ξεκόλλα!!!
Φώναζε το υποσυνείδητο Μα κι αυτό είχε παραμείνει στην άκρη για την ώρα...
-Μπορείς σε παρακαλώ να κάνεις πιο γρήγορα;! Διαμαρτυρήθηκε η πεντάμορφη με νευρικότητα.
-Έ_ε ναι ναι συγνώμη. Όταν ήρθα στα σιγκαλά μου και έκοψα το σκοινί μία στα γρήγορα.
-Όλοι οι άντρες ίδιοι είστε... Σχολίασε εκείνη προσπαθώντας να ξεμουδιάσει τους καρπούς της. Πήγα να απαντήσω αλλά η επιβλητική φωνή του Πέτρου δεν μου άφηνε περιθώρια.
-Τελειώνετε! Είπε αυστηρά.
-Μάλιστα πρίγκιπα μου! Είπα και στάθηκα προσοχή που ανώνυμος έτρεξε προς το μέρος μου και αφού τον χάιδεψα υπερήφανος για τα κατορθώματά του ανέβηκα πάνω στη σέλα.
-Καλό αλογάκι, σήμερα σου χρωστάμε μας έσωσες. Ανέφερε η κοπέλα και ο σύντροφός μου ανταποκρίθηκε στο χάδι της με προθυμία.
-που είναι το άλογο σας ρώτησε ο Πέτρος ψάχνοντας αφορμή να την ξεφορτωθεί.
-Μμμ... Δεν έχω. Είπε πλέκοντας αμήχανα στο χέρι της μία μπούκλα από τα μαλλιά της. Ένας αναστεναγμός απαξίωσης συνόδευσε τα λόγια του πρίγκιπα.
-Άντε ανέβα, θα σε αφήσουμε λίγο παρακάτω. Είπε διστακτικά χωρίς να νοιάζεται και πολύ για την μοίρα της δεσποσίας.
-Εε... Δεν θέλω να ανέβω σε αυτό το άλογο υπεξαίρεση δείχνοντας τον ημίαιμο 'Κόμνορα' του Πέτρο εκείνος στραβομουτσούνιασε.
+Η κοπέλα έχει και τα δίκια της αυτό το άλογο είναι σκέτο διώροφο κτίριο...
-Αχ, τότε ΗΛΙΆΝΑ! Φώναξε ή μάλλον κήρυξε για να το περιγράψω καλύτερα.
-Τι συμβαίνει; Απόρησε εκείνη με περιέργεια πλησιάζοντας.
-Όπως θυμάσαι μου χρωστάς χάρη που έσωσα το βασίλειο σου τώρα σε παρακαλώ κουβαλά την. Μιλούσε λες και μιλούσε για κάποιο βαθύ τσουβάλια με πατάτες δίχως να δώσει το παραμικρό χρώμα στη φωνή του -όπως πάντα...
-Ωραίος τύπος. Ανέφερε ειρωνικά η νεαρή και ανέβηκε στον Λούεμο.
-Μην σκας, ούτε εμένα είναι ο τύπος μου. Της ανταποκρίθηκε με χαμόγελο Ηλιάνα και χτύπησε δυνατά τα ηνία. Το ταξίδι μας συνεχιζόταν...