Στα Ίχνη του Φοίνικα: Πορφυρό Κόκκινο [1 Βιβλίο]

°° 4 °°

~ Εκτός Ελέγχου ~

+Η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου! Η Ία είναι εκτός ελέγχου!
Μακάβριες σκέψεις τις ώρας μα πέρα για πέρα αληθινές. Μια γιορτή είχε απρόβλεπτα μετατραπεί σε πεδίο μάχης ή όπως προτιμώ τον όρο εγώ: Αιματηρό Πανυγήρι. Ποιόν χτυπούσα, ποιον έσπρωχναν ίσα που έβλεπα.
      Ο Βασιλιάς Βαρόνος βοηθούσε το πλήθος να απομακρυνθεί εφόσον ο Πέτρος δεν ήταν πλέον μαζί μας και η Ία δεν σκόπευε ούτε στο ελάχιστο να παραμένει άλλο αμέτοχη. Ξέσπασε. Ένας φοίνικας είναι από μόνος του επικύνδινος μα ένας φοβισμένος που έχει χάσει την γη και τα πασχάλια δε το συζητώ...
       Φωτιά απλώθηκε παντού και οίκτος πήγε μαζί της περίπατο. Κατέκαψε κάθε τι εχθρό... Το κατακόκκινο φέρετρο στήθηκε στο κέντρου του πανηγυριού βγαλμένο τον όλεθρο της κόλαση. Αυτό έβλεπα: Φωτιά και φλόγες, φλόγες και φωτιά ενώ η στάχτη και ο θάνατος έφτασαν ως τον ουρανό μεταφέροντας μαζί τους μια άσχημη μυρωδιά καμμένης σάρκας.
+Πάλι καλά που ο δημιουργός καίει μόνο ανθρώπους με κακία συνείδηση και νου γιατί αλλιώς...
       Η μαγιά του κόκκινου θηρίου με άγγιξε δίχως όμως να με βλάψει. Το σώμα μου όπως και πολλών άλλων δεν άρπαξε φωτιά. Δεν ήταν η καλύτερη αίσθηση και με δυσκολία συγκρατούσα τον τρόμο μου καθώς έβλεπα την φωτιά να αφήνει επιτέλους το κορμί μου δίχως έστω ένα έγκαυμα.
      Το πλάσμα πανικόβλητο ακόμα, ανασηκώθηκε παίρνοντας ψηλός. Το γαλάζια μάτια του τέρατος έντονα, οργισμένα για το κακό που περιλάμβανε το χώρο γύρω της. Η φωνή της Ία άγρια, εκκωφαντική προκαλούσε δέος. Για μια ακόμα φορά έκανε μια απόπειρα να τινάξει τα φτερά της και εξαπλώνοντας της φλόγες.
    Ένας τοξότης δυστυχώς είχε άλλη γνώμη. Τον είδα και έτεινα να πλησιάσω προς το μέρος του. Άρπαξα μια ασπίδα από το έδαφος σαν βγήκα και ανέβηκα γρήγορα στον Ανώνυμο. Το άτι μου έτρεξε με όλη του την δύναμη κατά πάνω του.
-Πιο γρήγορα! ΠΙΟ ΓΡΉΓΟΡΑ! Φώναζα ξέφρενα στον άλογο μου. Τον είχα ξεκουφάνει τον καημένο...
Παρατήρησα την φορά του τόξου. Την σημάδευε! Κι όμως δεν μπορούσα να την φτάσω πριν της ρίξει το βέλος. Το επικύνδινο βέλος άφησε τελικά το τόξο και ταξίδευσε σκίζοντας τον ουρανό. Η Ία το πρόσεξε και σβέλτα εκτόξευσε φλόγες προς το μέρος του, μα αντί να καεί και το λιωμένο μέταλλο να πέσει ρευστό στο έδαφος, εκείνο σε αντίθεση με τα άλλα διαπέρασε το αμυντικό τείχος φωτιάς της σαν αποτέλεσμα να καρφωθεί με αγριότητα στο στήθος της. Ο Καρλιανός Φοίνικας ούρλιαξε. Είχε προδοθεί από τις ίδιες της τις δυνάμεις και ξαφνιασμένη πάνω στην αναμπουμπούλα πήρε μία γρήγορη απόφαση: Να φύγει.    
      Τίναξε τα φτερά της Και θέλοντας και μη πέταξε μακριά από τη συμπλοκή εγκαταλείποντας τον προστάτης της Πέτρο...
       Έστρεψε το βλέμμα μου στον τοξότη. Μου έριξε αμέσως ένα από τα βέλη του. Με την ασπίδα κάλυψε το σώμα μου για να προσθέτω. Τυχερός ήταν και ο Ανώνυμος μιας και φορούσε αρματομένη πανοπλία για την επίδειξη... Το άλογό μου έπεσε πάνω του ποδοπατώντας τον ενώ με το ξίφος μου το έκοψε το κεφάλι μία και έξω. Κοίταξα γύρω μου: Οι επιδρομείς εκείνη την ώρα που υποχωρούσαν, άλλοι είχαν σκοτωθεί ή τραυματιστεί σοβαρά καθώς στρατιώτες και φρουροί Λιμνοφίδιων τους αποτελειώνουν. Οι εύστοχοι δολοφόνοι είχαν νικήσει και για ακόμη μία φορά το βασίλειο απέδειξε την αξία του και την ισχύ του, όμως με τι απώλειες...