Στα Ίχνη του Φοίνικα: Πορφυρό Κόκκινο [1 Βιβλίο]

°° 7 °°

~ Οι Φυγάδες ~

      Ξύπνησα. Η πρώτη μου σκέψη; Πόνος. Η δεύτερη; Ο Πέτρος σίγουρα τρελάθηκε. Καθόταν δίπλα μου περιθάλπτοντας
πληγωμένο μου ώμο.
-Τυχερός είσαι που δεν σου έσκισε το βέλος σοβαρά κάποιον μυ. Μου είπε και αφού έκανε ένα γερό κόμπο απομακρύνθηκε.
+Ποιος; Που; Τι;
Βρίσκομαι ξαπλωμένος και σκεπασμένος κάτω από μία κουβέρτα. Ο ώμος μου πονούσε αρκετά παρα τον επίδεσμο. Μύρισα βραστό και μία φωτιά έκαιγε κοντά με χαλίκια να την περιτριγυρίζουν για να μην εξαπλωθεί. Απέναντί μου δύο κοπέλες στεκόντουσαν και με κοιτούσαν λες και ήμουν κάποιο τέρας. Η μία από τις δύο -η ξανθιά- είχε ένα τόξο ακουμπισμένος στα πόδια της. Με απίστευτα γρήγορους ρυθμούς άρπαξα το σπαθί μου.
    Εκείνη η γυναίκα ήταν είχε καταστρέψει τον ώμο μου. Την είχα δει λίγο πριν κλείσω τα μάτια.
Ο πρίγκιπας προσπάθησε να με καθησυχάσει:
-Ηρέμησε! Δεν είναι εχθροί μας. Μου είπε -και σιγά που τον πίστεψα!
-"Οι φίλοι" δεν χτυπάνε κάποιον πισώπλατα με ένα βέλος! Φώναξα ενώ η αποδοκιμασία ήταν ολοφάνερη στο βλέμμα μου.
-Σας ζητάμε συγγνώμη. Είπε και για τις δυο, δειλά η μαυρομάλλα που καθόταν δίπλα στην νεαρή με το τόξο. Το βλέμμα της έδειχνε μετάνοια αλλά εγώ εκείνη την ώρα δεν το υπολόγισα. Ήμουν θυμωμένος.
-Α και εγώ. Η ειρωνία ήταν ζωντανή στη φωνή μου. Και τι περίμεναν άλλωστε; Να ξυπνήσω τραυματισμένος και τα πάντα περασμένα ξεχασμένα;
       Παρατήρησα ότι ο ανώνυμος δεν ήταν δίπλα μου. Έψαξα με τα μάτια μου να τον εντοπίσω. Πουθενά, καπνός είχε γίνει!
+Μπας και πίστεψε ότι πέθανα και εξαφανίστηκε;
Η ξανθιά μετά τα πράσινα μάτια διέκρινε την απορία μου και μου απάντησε:
-Δεν ξέρουμε πού βρίσκεται το άλογο σας. Έφυγε λίγο αφότου πεσατε από εκείνο.
-Κάπου εδώ τριγύρω είναι. Της αποκρίθηκα μασουλώντας τα λόγια μου. Δεν ήθελα να πιάσω κουβέντα.
Η μαυρομάλλανεαρή από την άλλη είχε διαφορετική άποψη:
-Ο κυριος μας είπε ότι είστε Ιππότης; Τι υπέροχο... Σχολίασε και κάρφωσα πάνω στον Πέτρο.
-Τις μίλησες για μένα; Ρώτησα.
-Ναι, δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Μου αποκρίθηκε. Η πριγκίπισσα Ηλιάνα δεν μου άφησε και πολλά περιθώρια. Εντάξει έπαθα το σοκ της ζωής μου -χωρίς υπερβολές...
     Η ξανθιά κοπέλα με τα καταπράσινα μάτια μου χαμογέλασε ελαφρά.
-Χάρηκα για τη γνωριμία Σερ Πάιντερ και λυπάμαι ειλικρινά για τον τραυματισμό σας. Υπόσχομαι να επανορθώσω για τις πράξεις μου.
+Όλοι οι γαλαζοαίματοι τόσο διπλωμάτες είναι;
Δεν είπα τίποτα, μου είχε κοπεί η φωνή.
     Ευτυχώς την κατάλληλη στιγμή έκανε την εμφάνισή του ο φιλαράκος μου χλιμιντρίζοντας. Πέρασε σχεδόν πάνω από τη φωτιά για να φτάσει σε εμένα.
-Πως κανεις έτσι; Σε πιάσανε και εσένα τα μελοδραματικά σου; Ανέφερα νευριασμένος και εκείνος με χτύπησε με δύναμη με τη μουσούδα του στο πρόσωπο σαν να λέει: «Με ανησύχησες ρε βλάκα!». Τον χάιδεψε στο μουσουδι κι ας το κεφάλι μου πονούσε ακόμη από την κουτουλιά. Τα κορίτσια βάλανε τα γέλια.
-Αυτό θα πει αμοιβαία αγάπη! Ανέφερε η μαυρομάλλα ενώ χτυπούσε τα χέρια της παλαμάκια. Ο Ανώνυμος καταλαβαίνοντας ότι κάνει θραύση η σκηνική του παρουσία έκανε ακόμα πιο έντονη την είσοδό του.
+Είναι ψωνισμένο το αγόρι μου, τι να κάνω;
Με άρπαξε από το γιακά και με σήκωσε όρθιο. Από το κοινό του δέχτηκε ένα θερμό επιπρόσθετο χειροκρότημα.
-Καλό αλογάκι. Πρόσθεσε η Ηλιάνα και ο Ανώνυμος φυσικά κούνησε πανω κάτω το κεφάλι του σε μια ένδειξη... ικανοποίησης;
       Ο Πέτρος μην αντέχοντας την όλη σκηνή ξερόβηξε. Βλέποντας ότι αδιαφορούμε απομακρύνθηκε όπως την φωτιά, διατηρώντας με αυτόν τον τροπο την μοναξιά του και το τείχος ανάμεσα σε μένα και σε εκείνον. 
     Αφηγηθηκα στα κορίτσια τα γεγονότα που συνέβησαν το πρωί. Τη μάχη που δώσαμε ακόμα και για το ταξίδι μας πριν τις γνωρίσουμε.
-Είστε απίθανος Σερ Πάιντερ! Η μαυρομάλλα που από ότι κατάλαβα εντυπωσίαζε όταν εύκολα.
-Οοο δεν έκανα τίποτα το ουσιώδες εγώ ότι έχω καταφέρει το 'χω καταφέρει χάρις σε εκείνον τον στάχτη επιβήτορα. Πρόσθεσα χαλαρά. Εντάξει το ευχάριστο κλίμα είχε καλμάρει τις πληγές μου. Τις είχα συγχωρέσει.
       Η κοπέλα βρήκε την ευκαιρία που έψαχνε για να στηθεί:
-Α τι ντροπή! Εσείς μας έχετε πει τόσα πολλά για τον εαυτό σας και την ζωή σας και εμείς δεν έχουμε καν συστηθεί. Το όνομά μου πάντως είναι Κάθριν. Ανήκω στο προσωπικό της πριγκίπισσας ή μάλλον άνηκα. Με τούτα τα λόγια η συζήτηση πήρε διαφορετική τροπή.
-Τι εννοείς; Ρώτησα γεμάτος απορία και η πριγκίπισσα πήρε το λόγο. Θλιμμένα μας ανακοίνωσε:
-Το βασίλειο της Χρυσής Ακτής έχει καταληφθεί από αγνώστους εισβολείς και εμείς είμαστε φυγάδες. Η ανακοίνωση παρακίνησε τον Πέτρο να ανοίξει το στόμα του και επιτέλους να μιλήσει:
-Πριν λίγες μέρες μία παρόμοια απόπειρα με τα ίδια χαρακτηριστικά έλαβε χώρα και στην περιοχή μας. Ανακοίνωσε και τα κορίτσια έμειναν άφωνα, κοιτώντας με επίμονα για να διαβεβαιώσω για το γεγονός. Θέλοντας και μη κούνησε αφεντικά το κεφάλι μου.
       Με αυτά τα νέα η συζήτηση είχε πάψει να υπάρχει. Ο Πέτρος καθόταν αμίλητος πάνω σε ένα κομμάτι ξύλο. Γνώριζα τούτο το βλέμμα, κάτι σκεφτόταν.
+Τι να συλλογίζεται το πονηρό μυαλουδάκι του άραγε;
Για κάποιο λόγο ξεφύγεις τα βλέμματα όλων συγκεντρώθηκαν πάνω του.
-Σερ Πάιντερ... Είπε.
+Ωχ όταν αρχίζει τα Σερ... Κάηκαμε!
-Έχετε χρέος απέναντι στους Λιμνοφίδιων να με ακολουθήσετε όπου κι αν πάω και για αυτό σας ανακοινώνω ότι αλλάζουμε σχέδια και ταυτόχρονα αποστολή. Θα παμε στην Χρυσή Ακτή. Πρέπει να τους βοηθήσουμε. Πάση θυσία.
+Επιτέλους είπε κάτι σωστό!
        Ο πρίγκιπας έξυπνα παρέλειψε να αναφέρει ποια ήταν η αποστολή μας βέβαια τα κορίτσια δεν έδωσα τόση σημασία σε αυτό καθώς τα νέα για εύρεση συμμάχων ήταν ήδη ευχάριστα.
-Μπορεί η Χρυσή Ακτή να έχει πεσει στα χέρια των εισβολέων αλλά γνωρίζω κάποια που με απολυτη βέβαια έχει διαφύγει της σύλληψης. Ονομάζεται Άλισον Μόργκαν και δεν υπάρχει ατσάλι ή στρατός που να έχει καταφέρει να την λυγίσει ακόμα. Κατά πάσα πιθανότητα θα βρίσκεται στο...
-Περίμενε... Η πριγκίπισσα Ηλιάνα τον διέκοψε. Δεν είσαι από την περιοχή και δεν σε έχω ξαναδεί ποτέ μου, πώς γίνεται λοιπόν να ξέρεις τόσα πολλά για τούτο τον τόπο; Απόρησε. Ο Πέτρος στάθηκε σαν βράχος -αμιλητος ακουνητος αγελαστος- ενώ εγώ από την θέση μου χαμογελούσα άχνα. Δεν του άρεσε που έπρεπε να απαντήσει -μιας και ο χαρακτηρισμός "πρίγκιπας" δεν του ταίριαζε σύμφωνα με τις απόψεις του- και για αυτό ανέλαβα εγώ αυτό τον ρόλο.
-Πριγκίπισσα Ηλιάνα σας ανακοινώνω ότι αυτός ο άντρας δεν είναι άλλος παρά ο...
-Συμβουλάτορας του βασιλιά Φοίνικ. Συμπλήρωσε στα λόγια μου ο Πέτρος και φυσικά δεν τόλμισα να διαφωνήσω μαζί του.
+Μην φάω και καμιά αδέσποτη...
Για κάποιο λόγο δεν τους εμπιστευόταν.
+Όχι ότι εμπιστεύεται κανέναν άλλον παρά τον πατέρα του και την αδελφή του αλλά τέλος πάντων...
-Γουάου. Αναφώνησε η Κάθριν. Ηλιάνα άπλωσε το χέρι της για να τον χαιρετήσει επίσημα. Βλέποντας όμως ότι ο Πέτρος δεν είχε... διάθεση εγκατέλειψε την προσπαθεια. Ο Πέτρος συνέχισε.
-Όπως έλεγα, αφού η Χρυσή Ακτή είναι υπό τον έλεγχο στρατού και η κυρίως κατοικία της Άλισον είναι στο Νότιο Παλάτι σίγουρα θα έχει εγκατασταθεί στο εξοχικό της σπίτι. Το προβλημα ειναι ότι κρατάει αυτό το μέρος μυστικό -για ευνόητους λόγους. Μπορώ όμως να φανταστώ περίπου που βρίσκεται... Μας εξήγησε τη ροή των σκέψεών του και μείναμε άναυδοι. Συνέχισε αφού κανείς δεν τον διέκοψε:
-Της Άλισον θα έχει επιλέξει ένα μέρος μακριά από τον κόσμο ώστε να ξεκουράζεται μερικές μέρες τον χρόνο σε ένα οικείο για περιβάλλον για εκείνη. Ένα Ορεινό περιβάλλον  συγκεκριμένα....
-Ένα λεπτό, γιατί να ανατρέπει μία γυναίκα τα έλατα και την απομόνωση σε ένα αφιλόξενο δάσος; Η απορία της Κάθριν ήταν λογική. Η πριγκίπισσα της όμως γνωρίζε την απάντηση στην συγκεκριμένη ερώτηση.
    Ο Πρίγκιπας Πέτρος απάντησε της πρωτος.
-Γεννήθηκε στο Βασίλειο του Δεντριδώνων. Το Δάσος είναι η αναπνοή της, η ίδια η ζωή της.
+Ο Πέτρος τα σπάει σήμερα...
Σκέφτηκα και είχα απολύτως δίκιο.
-Αρα βρίσκεται κάπου στη Χρυσή Ακτή πού να υπάρχουν δέντρα; Ρώτησε η Κάθριν μπερδεμένη με την απόλυτα λογική -ως τρομακτική- σκέψη του πρίγκιπα Πέτρου.
-Ακριβώς, συμφώνησε ο Πέτρος και συμπλήρωσε:
-Αλλά όχι οπουδήποτε με δέντρα. Το εξοχικό της θα είναι χτισμένο σε μια περιοχη που υπάρχουν Έλατα. Ξέρετε μήπως ένα τέτοιο το μέρος; Τα κορίτσια αλλού κοιτάχτηκαν και χαμογελώντας συμφώνησαν στα γρήγορα μεταξύ τους.
-Ναι. Απάντησαν με μια φωνή.
-Θα μας οδηγήσετε ως εκεί; Ρώτησα και φυσικά η απάντηση ήταν θετική.

***

      Η ώρα περνούσε και ακόμη το φεγγάρι σε λίγη ώρα θα μας αποχαιρετούσε για να κοιμηθεί και το ίδιο. Το ξημέρωμα κατεύθυνε με γρήγορους ρυθμούς όταν ξύπνησα από το κρύο. Δεν ήταν συνηθισμένο για καλοκαίρι αλλά υπέθεσα ότι έφταιγε το αεράκι.
     Έριξα μία ματιά, τα κορίτσια κοιμόντουσαν υλικά μέσα στα σκεπάσματα τους. Ο Πέτρος αντίθετα ήταν ξύπνιος. Τον είδα που καθόταν σε μία γωνία. Μελαγχολικά έριχνε κρυφές ματιές στην ανατολή.
-Ία συγχώρεσέ με. Είπε πριν δει ότι τον άκουγα.
    Πλησίασα προς το μέρος του και του έπιασε τον ώμο. Η χειρονομία μου του προκαλεσε αμηχανία. Αποτραβηχτηκε.
-Θα είναι καλά. Του είπα. Ο Πετρος σηκώθηκε.
     Ο πριγκιπας Πέτρος δεν έδειχνε σχεδόν ποτε την ευάλωτη πλευρα του. Έκρυβε την αδυναμία του μέσα από ψυχρές λέξεις και από την ψεύτικη αδιαφορία.
     Αυτή όμως η φορά ήταν εξαίρεση του κανόνα. Η ανησυχία του πρίγκιπα ήταν τόσο μεγάλη που δεν την έκρυψε
-Κινδυνεύει, είπε, κι εγώ δεν μπορώ να την βρω. Για πρώτη φορά η σύνδεση μας είναι χαλαρή. Μου εξομολογήθηκε.
-Μην ανησυχείς, η Ία είναι Αθάνατη. Δεν μπορεί να πάθει κάτι.
Δεν μου απάντησε στην ερώτηση μου.
-Τα πράγματα δεν εξελίσσονται πάντα όπως περιμένουμε Πάιντερ. Έχω ένα κακό προαίσθημα ότι τα πράγματα θα χειροτερέψουν.
Μου ειπε πριν ξαπλωσει στο κρεβάτι. Και για να μην δω το πρόσωπό του -και ταυτόχρονα τα συναισθήματα του- άλλαξε πλευρο.
Ήμουν παντα αισιοδοξος άνθρωπος και δεν πιστεψα τα λόγια του.
Μακάρι να το ειχα κάνει. Θα με είχε γλυτώσει από πολυ πονο.