Στα Ίχνη του Φοίνικα: Πορφυρό Κόκκινο [1 Βιβλίο]

°° 6 °°

   ~ Ένα Υπέροχο Ταξίδι ~
    

    Δεν ήταν η πρώτη φορά που εγκατέλειπα το κάστρο ούτε ήταν η πρωτη φοράτε του πρίγκιπα Πέτρου, απλώς... Όσο να ναι, αυτή τη φορά ήταν διαφορετική. Δεν ξέραμε πού ακριβώς πηγαίναμε είχαμε πάρει μαζί μας αρκετές προμήθειες. Τώρα έμενε μόνο να τις φορτώσουμε στα άλογα.
Ο Πέτρος έβγαλε το... άλογό του από το στάβλο.
-Πλάκα μου κάνεις! Που θα πάμε με αυτή την μοσχάρι; Ούτε από μια πόρτα δεν χωράει να περάσει! Δεν είχα άδικο στα όσα έλεγα. Τούτο το πλάσμα μόνο άλογο δεν ήταν! Πανύψηλο και μεγαλόσωμο είχε σχεδόν το διπλάσιο μέγεθος του Ανώνυμο. Στα πόδια του είχε λευκές φούντες ενώ το χρώμα του θυμιζε όντως αγελάδα. Σε κάποια σημεία άσπρο σε άλλα μαύρο.
Τον πρίγκιπα τον εκνεύρισε το σχόλιο.
-Ο "Φυγάς", αν θες να ξέρεις σε Σερ Πάιντερ, είναι υπάκουος σε αντίθεση με τον δικό σου τον Ανώνυμο και παρα το μέγεθος του είναι ελαφροπάτητος κι όχι... σωρός από κουδούνια σαν τον δικό σου...
     Μπορεί να είχε δίκιο αλλά ο Ανώνυμος στο πλάι μου δύσκολα καταδεχόταν τέτοια σχόλια. Κράτησα με όλη μου τη δύναμη τα ινία για να μην χιμήξει σαν λύκος καταπάνω στο Πέτρο -και στην αγελάδα του.
-Ήρεμα. Το ψιθύρισα κοντά στα αυτι. Κρατά ενέργεια για τον Ότμορ και για τον "Φονιά" του. Εκεί τουλάχιστον τον έπεισα.
   Τώρα που τον ανέφερα το όνομα του, ο Σερ Τζείμ ήταν γεμάτο γλυκόλογα: «Πολύ όμορφο άλογο»,  «Βαρβάτο και πανέμορφο», «Οο πρίγκιπα μου, τι πανέμορφη χαίτη που έχει!». Μόνο που άκουγα τα κολακευτικά του λόγια έβραζα. Ήθελαν τόσο πολύ να του σπάσω τη μύτη ή να το κλώτσησε μέχρι να μελανιάσει. Δεν μπορούσα να το αλλάξω ο Σερ Τζέιμ ήταν και θα παρέμενε μέχρι τέλους ένα απελέκητο γλειφτρόνι. Ο "Φονιάς" του επιπλέον προχωρούσε μπροστά και καμαρωτά, προσπαθώντας να ανοίξει όσο γίνεται περισσότερο την ανωτερότητά του αφέντη του κουνώντας χαριτωμένα πέρα-δώθε την ουρά του.
+Οχ... Δεν βλέπω την ώρα να τελειώνει αυτό το ταξίδι...

***

  Για τρεις μέρες συνεχίσαμε στον ίδιο ρυθμό. Η Ία δεν είχε αφήσει κανένα ίχνος πισως της.
     Τα φυλλοβόλα, καρποφόρα δέντρα του δάσους των Λυμνοφίδιων είχαν λιγοστέψει. Πλέον είχαν αντικατασταθεί με πεύκα και κάνα-δυο πλάτανος που και που οι οποίοι αντλούσαν νερό κάτω από κάποιο υπόγειο ποτάμι ή παραπόταμο. Μια απόλυτη ησυχία είχε διαδεχθεί εκείνο το απόγευμα γεγονός που με ανατρίχιαζε. Η τρίχα μου είχε σηκωθεί. Όλο το δάσος συνωμοτούσε για να έχω μια άσχημη εικόνα συνεχώς καρφωμένη στο μυαλό μου.
     Σε παρόμοια κατάσταση ήταν και ο Ανώνυμος. Επιφυλακτικός με τα πάντα -ειδικά με όσα κουνιόντουσαν. Ο  Πέτρος βέβαια ήταν αφοσιωμένος στην αποστολή του ενώ ο Σερ Ότμορ στον κόσμο! Ακόνιζε το σπαθί του καθιστός πάνω στο άλογό του σαν να ακουμπούσε σε κάποιο τραπεζάκι!
+Μα κανείς δεν συγχύζεται από την τόση ησυχία;
     Όταν ένας λαγός πετάχτηκε στο μονοπατι σχετικά κοντά μας ο Ανώνυμος σηκώθηκε στα πισίνα του πόδια. Ο Σερ Τζέιμ γελούσε ακατάπαυστα μα κόπηκε το γέλιο μαχαίρι μόλις διαπίστωσε τι τρόμαξε το λαγό ή μάλλον για να το θέσω καλύτερα- ποιοι.
      Πάνω από δεκαπέντε άνδρες εμφανίστηκαν για μαγείας μέσα από τα δέντρα κρατώντας σπαθιά, ξεκούρια, δόρατα. Μας περικύκλωσαν. Βγάλαμε τα σπαθιά μας και όρμηξαμε στο πλήθος. Ήταν πάρα πολλοί αλλά δεν είχαμε άλλη επιλογή παρά να παλέψουμε.
     Οι εχθροί μας ανήκαν στην ίδια κατηγορία με τους "μισθοφόρους" που επιτέθηκαν στον τόπο μας. Πώς το διατύπωσα; Και πάλι είχαν όπλα από παρόμοιο υλικό.
-Έχουν εξαπλωθεί παντού! Έκανα λόγια τις σκέψεις μου και οι δύο σύντροφοι μου συμφώνησε. Μαζεμένοι σαν τις σαρδέλες αποκρούαμε όσο το δυνατόν γινόταν τις επιθέσεις τους. Ευτυχώς οι αντίπαλοί μας δεν είχαν άλογα! Επιπλέον
-κατά παράξενη σύμπτωση- είχαμε ακόμα ένα πλεονέκτημα. Μέσα από τους θάμνους και τα δέντρα στα ανατολικά οι εχθροί μας δεχόταν βέλη που εκτοξεύονταν αλύπητα προς το μέρος τους.
     Δεν ήταν ώρα για σκέψεις αλλά για δράση, όμως ο Πέτρος ως αρχηγός της επιχείρησης -αυτοκτονίας θα έλεγα- γαύγιζε συνεχώς εντολές.
-Πάιντερ πήγαινε Βόρεια, Τζειμ νότια και εγώ δυτικά. Χωριστείτε! Συνάντηση στη Χρυσή Ακτή! Μας φώναξε και δεν χάσαμε αλλά χρόνο σπιρουνίσαμε τα άλογα και  ακολουθήσαμε καταγράμμα τις εντολές του.
+Μπορεί πρίγκιπά μου να σε καταριέμαι ώρες-ώρες αλλα θαυμάζω την αυτοσυγκέντρωση σου!
Η ψυχραιμία του πριγκιπα σάκιζε κόκαλα!
    Το να παραμείνουμε στο κέντρο της κολάσεως θα αποδεικνυόταν αργά ή γρήγορα μοιραίο. Απο την άλλη τα άλογα μας -η υπεροχή μας- ήταν σχετικά ξεκούραστα και γρήγορα. Δεν θα μπορούσε να πάρει κανεις πιο σωστή απόφαση από αυτήν πήρε ο Πέτρος.
    Καλπάσαμε καταπάνω τους. Η αίσθηση που είχα ήταν σαν να περνάω πάνω από ένα πέτρινο τείχος γεμάτο φλόγες και σπαθιά. Ένας περισσότερο λογικός άνδρας δεν θα το τολμούσε -αλλά τι είναι ένα τείχος μπροστά στη σωτηρία; Μετά βίας δεν έπεσε από τη σέλα μου ενώ ο ανώνυμους είχε μία μεγάλη ουλή από τη σύγκρουση που υπέστη, παρόλα αυτά το τραύμα του δεν τον σταματούσε από το να τρέξει.
    Ανεβήκαμε σβέλτα τον λόφο ώστε να έχουμε καλύτερη θέα. Ο πρίγκιπας στρειμένος τα έχει καταφέρει! Διαπερνούσε εκείνη τη στιγμή το πλήθος ενώ επιβήτορας του ποδοπατούσε οτιδήποτε και τον οποιοδήποτε στο διάβα του.
-ΧΑ! Κοίτα να δεις τι κάνει η μοσχάρα!

     Όμως μαζί με τα ευχάριστα ήρθαν και τα δυσάρεστα. Ο Τζέιμ Οτμορ δεν τα κατάφερε. Ο "Φονιάς" γκρεμίστηκε καθώς έπεσε στα δύο του μπροστινά πόδια. Δεν προλάβενα να τον σώσω, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα απολύτως. Τα χέρια μας ήταν δεμένα. Οι εχθροί μας σε δευτερολεπτα έκοψαν το νήμα της ζωής του. Ένας με τσεκούρι άνοιξε το κεφάλι του Τζέιμ Ότμορ κυριολεκτικά στη μέση! Αηδίασα, φοβήθηκα, συγχίστηκα. Μέσα σε μια στιγμή ξέχασα που βρισκόμουν και το τι έκανα. Το σοκ που υπέστησα ήταν μεγάλο. Ένιωθα το τραύμα του να με διαπερνά. Αισθάνθηκα ζαλάδα και τάση για εμετό. Συγκρατήθηκα την τελευταία στιγμή να μην ξεράσω.
      Ο Πέτρος από την άλλη -βλέποντας την άσχημη τροπή που είχαν πάρει τα πράγματα- άλλαξε κατεύθυνση, αυτή τη φορά προς το μέρος μου. Όταν με πλησίασε είδα τα δικά του τραύματα. Εκείνος είχε ένα χτύπημα στο χέρι επιφανειακό. Ο Φυγας είχε μία καρφωμένη λόγχη στο μηρό του.
+Άσχημα τα πράγματα. Δεν θα μπορούσε να πάει χειρότερη αποστολή!
     Ειδικά το τελευταίο δεν έπρεπε να το πω. Το πρόσωπο του Πέτρου άλλαξε απότομα συμπεριφορά, τα μάτια του και εκείνης του γεμάτο φόβο, με κοιτούσαν με γουρλωμένα μάτια. Κάτι θέλει να μου πει αν και δεν καταλάβαινα.
-Πρόσεχε! Μου φώναξε και ας ήταν πλέον αργά. Ένα βέλος με πέτυχε στην πλάτη. Κοίταξα πίσω μου και είδα δύο καταπράσινα μάτια να με παρακολουθούν.
     Έχετε ακούσει την έκφραση "Βλέπω αστεράκια"; Εγώ τα είδα, ολοζώντανα. Το βέλος παρόλο που το τράβηξα μου έφερε υπνηλία. Πιθανόν είχε υπνωτικό ή δηλητήριο στην αιχμή του. Έπεσα στο έδαφος.