Στα Ίχνη του Φοίνικα: Πορφυρό Κόκκινο [1 Βιβλίο]

°° 22 °°

~ Μετά την Καταιγίδα ~

Είχε ξημερώσει και ακόμα ήμουν βρεγμένος μέχρι το μεδούλι.  Η κόλασης που είχα ζήσει το προηγούμενο βράδυ ήταν ακόμα χαραγμένη στην μνήμη μου και μου στεκόταν βαριά στο στερνό έχοντας την γνώση ότι είχα χάσει έναν μεν περίεργο αλλά καλό φίλο. Τον είχα πάρει η φωτιά...
+Αλήθεια τι θα συμβεί να μάθει η Ία ότι ο Πέτρος πέθανε στις φλόγες;
Η σκέψη ενός πληγωμένου συναισθηματικά, στα όρια του παρανοϊκού Φοίνικα, -πού δεν θα υπολόγιζε τίποτα και κανέναν- μου έφερνε ανατριχίλα.
Έπρεπε όμως να προσαρμοστώ στις νέες καταστάσεις όσο κι αν δεν ήταν αυτό που επιθυμούσα. Ο Πέτρος είχε φύγει και δεν θα επέστρεφε ποτέ ξανά. Δεν θα είχα κάποιον να μου με πρήζει όλη μέρα, δεν θα είχα κάποιον να με λέει πόσο χαζός και βλάκας είμαι με την παραμικρή ευκαιρία, ούτε να σχολιάζει την συμπεριφορά του αλόγου μου. Όμως κάποιον που να εμπιστεύομαι, κάποιον που να ξέρει τι να κάνει ότι οι άλλοι δειλιάζουν, κάποιον φίλο που μου είχε σταθεί και είχε με σώσει από τον κίνδυνο.
    Άφησα την Έμελιν να φύγει. Είχα ακόμα μια ελπίδα μήπως γίνει κανένα από τα πολλά θαύμα και ζήσει και έψαξα, έψαξα έστω για το πτώμα του μα τίποτα!
+Τον κατάπιε η θάλασσα...
Σκευτήκα και η καρδιά μου πονούσε περισσότερο απ' τον τραυματισμένο μου ώμο. Κάθισα στα βότσαλα δίπλα στην θάλασσα.
-Αχ... Ξεφύσησα. Ενώ ξάπλωσα στον κορμό εκείνου του τάμαρις κι έκλεισα τα μάτια μου.
-Αχ Πέτρο, δεν θα το έλεγα ποτέ μπροστά σου αλλά... Μου λείπεις. Μονολογούσα παρέα με το γαλήνιο κυματάκι.
-Καιρός λοιπόν να το αποδείξεις. Ναι, ναι εδώ. Άκουσα μια φωνή και κοίταξα προς την θάλασσα για να βρω την πηγή του ήχου.
-Από που ξεφύτρωσες! Φώναξα έκπληκτος μόλις τον είδα. Ήταν ζωντανός και μάλιστα είχε την δύναμη να πλησιάσει την ακτή. Παρακολουθούσα το σώμα του καθώς αναδυονόταν από την θάλασσα σιγά σιγά. Το γυμνό στέρνο δεν είχε ούτε μια γρατζουνιά! Εγκαύματα δεν υπήρχαν ενώ ήταν ολόκληρος!
-Πάιντερ θα με κοιτάς για πολύ ώρα ακόμα; Πήγαινε στο παλάτι και φέρε μου κάτι να φορέσω, τα ρούχα μου κάηκαν. Κατάπια το γέλιο μου όσο μπορούσα.
-Υποτήθεται πως θα πέθαινες! Του φώναξα ενώ σηκώθηκα. Βέβαια η ανακούφιση που ένιωθα έκανε την γκρίνια του μηδαμινή.
-Και εγώ το ίδιο πίστευα. Μου αποκρίθηκε. Ούτε κι εγώ δεν ξέρω πως είμαι ζωντανός. Μου είπε και τον αποχαιρέτησα. Εξάλλου θα μου εξηγούσε ένα δύο πράγματα και μετά. (Όλα δεν πρόκειται να τα ακούσεις ποτέ από το στόμα του Πέτρου). Βέβαια για να λέμε την αλήθεια θα καθυστέρησα λίγο παραπάνω
Τι; Τόση αναστάτωση μου δημιούργησε!