Kocam Bir Gay (!)

34. bölüm

Buğlem şaşkın şaşkın bana bakarken gözlerimle arabayı işaret ettim.

"Binmeyecek misin?"

Buğlem kafa sallayıp arabaya bindi. Ben de binip kapıyı kapattım. Bugün için şirketin şoföründen bizi bırakması için ricada bulundum o da kabul etti. Bugün ciddi anlamda sadece ben ve Buğlem olacağız.

"Emre. Ben bir şeyi anlamadım. Nasıl yani her istediğim?  Gerçekten her istediğim mi?"

"Evet, Buğlem. Her istediğin."

Buğlem çocuk gibi el çırptı. El çırpmasının yanında sırıtıyordu da.

"Ee nereye gidiyoruz?"

"Restoran."

"Hadi canım? Ciddi olamazsın. Hiç tahmin edememiştim yemek yemeye restorana gittiğimizi."

Kaş çatıp Buğlem'e baktım.

"Senin dilin mi çözüldü sanki?"

Buğlem cama dönüp kafasını sağa sola salladı.

"Yoo. Öyle mi olmuş? Hiç farkında değilim."

Gülüp ben de cama döndüm.

"Emre."

"Efendim?"

"Programa çok az kaldı ve ayağın daha iyileşmedi... şey... programa katılmasan olmaz mı?"

"Hayır. Katılacağım. Bu senin karar vermen gereken bir şey değil. Beni ilgilendiren bir konu. Ben karar verdim. Bir daha bunu konuşmayalım."

"İstediğim 'her şeyi' yapacaktın değil mi? 'HER ŞEYİ' "

Buğlem 'her şey' kelimesini vurgulayarak konuşup tekrar cama döndü.

Gözlerimi kapatıp derin bir nefes verdim.

"Bak Buğlem. Kendimi akladığımı görmek istiyorum tamam mı? Olmadığım bir şey için sanki öyleymişim gibi anılmak istemiyorum. "

Buğlem bana döndü.

"Tamam. Anlıyorum seni. Sadece ayağın iyileşene kadar beklemeni istiyorum senden. Zaten 1 senedir bekliyorsun. Sadece birkaç gün daha beklemeni istiyorum."

Cevap vermeyip cama döndüm. Konuştuğumuz sürece bir sonuca varamayacağız.

"Peki Emre. Peki."

Ben bu gecenin başlangıcının böyle olacağını tahmin etmemiştim. Umarım devamı ve sonu da böyle olmaz.

~~~~~~

Yemek yiyeceğimiz restoranı görünce yerimde doğruldum. Yol boyu konuşmadık. Her zaman konuşan Buğlem, bu sefer hiç konuşmadı. Gecenin başından canım sıkılmaya başladı bile.

Neyse. Emre daha demin  konuşulanları unut ve kötü başlayan geceyi güzelleştir.

Araba durunca Buğlem bana döndü.

"Geldik Buğlem."

Gülümseyip söyledim. Buğlem kafa salladı. Konuşmayacağını anladığımda kapıyı açıp şoförün de yardımıyla indim. Şoföre teşekkür ettikten sonra Buğlem'in olduğu tarafa gidip kapıyı açtım. Buğlem gülümseyip arabadan indi.

Gülümsedi! Kesin o da konuşulanları unutmaya karar verdi. Yoksa hayatta gülmezdi. Rahat olabilirim artık.

Şoföre kaş göz işareti yapıp gitmesini söylemeye çalıştım. Ne demek istediğimi anladı ve gitti. Bir elimle koltuk değneğinden destek alırken diğer kolumu, koluma girmesi için Buğlem'e uzattım. Buğlem önce şaşırsa da sonradan gülüp koluma girdi.