Kocam Bir Gay (!)

30. bölüm

Okuduğunuz için teşekkür ederim. Beklettiğim için özür dilerim. Keyifli okumalar.
"Günaydın"

Salatalığı doğrarken olduğum yerde sıçradım. Emre mutfak kapısına yaslanmış bir şekilde bana bakıyordu. Kaşlarımı çattım.

"Sen ayağının üstüne mi bastın? Emre , doktor basmayacaksın demedi mi?"

Emre sandalyeye otururken konuştu.

"Boşver doktoru. İyiyim ben. Bastım ve acımadı. Sonuç olarak buradayım."

Göz devirip salatalık doğrama işlemine devam ettim. Salatalıkları tabakta duran domateslerin yanına yerleştirip tabağı masaya koydum. Emre salatalıktan bir dilim alıp ağzına attı.

"Ben bugün pratik yapacağım. Haberin olsun."

"Ne? Ne pratiği ya? Saçmalama Emre. Ömrün boyunca dans edememek mi istiyorsun?"

Emre göz ucuyla bana baktıktan sonra bir dilim salatalık daha attı ağzına.

"Dans pratiği olduğunu kim söyledi? Şarkı pratiği yapacağım."

"He... anladım. Sen pratik deyince aklıma direk dans pratiği geldi. Yanlış anlamışım."

"Aynen. Yanlış anladın."

Bende sandalyeme oturdum ve kahvaltıya başladık.

"Sen gelecek misin?"

"Geleyim mi?"

Emre omuz silkti.

"Sen bilirsin."

"Tamam o zaman. Gelmeyeceğim ben. Ablamla dışarı çıkacağız."

Emre kafa sallayıp kahvaltıya devam etti. Bu mu yani? Hiçbir şey olmamış gibi mi davranacağız? Peki o zaman. Bende öyle yaparım.

"Neden dışarı çıkacaksın?"

Ağzımdaki lokmayı yuttuktan sonra cevap verdim.

"Çıkamaz mıyım? Ablamla dışarı çıkacağız diyorum. Nedeni gerekli mi?"

Ona dün gece kendisi bana yaklaştığı halde hiçbir şey olmamış gibi yaptığı için sinirliyim. Ne bu? Çocuk oyuncağı mı?

Emre omuz silkip kahvaltısına devam etti.

~Emre~
Buğlem neden bu kadar sert? Dün gece ben yaklaşınca kafasını yana çevirdi. Sinirli olması gereken ben değil miyim? Neyin tribini atıyor bana?

Hiçbir şey olmamış gibi davrandığım için mi? Evet,böyle davranıyorum. Davranmaya da devam edeceğim. Dün gece ona yaklaştığım için pişman değilim.Ya da 'keşke yapmasaydım' demiyorum. Sadece bir girişimde bulunup başarısız oldum. Neden başarısız olduğum bir şeye göre hareket edeyim?

Buğlem bir anda ayağa kalkınca masada olan gözlerimi ona çevirdim. Bana bakmadan çıktı mutfaktan.  Arkasından bir kaç saniye bakıp önüme döndüm.

Derin bir nefes verdim. Gerçekten böyle mi yapacak? Gözlerimi sıkıca kapattım. Sert bir şeyin hafifçe yere vurulmasıyla gözlerimi açtım.

Buğlem elinde koltuk değneği ile yanımda duruyordu. Bir Buğlem'e bir de değneğe bakıp gülerek kafamı aşağı eğdim.

"Ne? Ne gülüyorsun? Anlaşılan sen yürümeye devam edeceksin. En azından bunu kendine destek yap ki bileğin daha kötü olmasın."

Bir süre Buğlem'e baktım. O gözlerini kaçırınca değneği alıp sandalyeye yasladım. Buğlem de yerine geçti. Gülümseyerek sordum.