Kocam Bir Gay (!)

37. Bölüm

"Buğlem sana gecelik aldım. E artık lazım olur heralde."

"Ya abla!"

Bavulumu hazırlarken ablamla bir çok kez tartıştık. O sürekli "hiç çekici kıyafetin yok. Bu ne böyle?" derken ben de "Ya abla! Sussana! Sen çık ya ben kendim hazırlarım bavulumu!" diye karşılık veriyordum. Odaya girdiğimizden beri aramızda en sık  geçen diyalog buydu gerçekten.

"Abla. Bak bir daha konuşacaksan çık odadan. Emre falan duyacak şimdi."

"Duymasa ne olur ablacığım, Ağvada görecek zaten."

Ablam göz kırpıp kapıya koştuğunda peşinden elimde duran kıyafet askısını fırlattım. Neyse ki askı ona çarpmadan dışarı çıkmayı başardı. Göz devirip kıyafetlerimi toplamaya geri döndüm.

Yanıma alacağım tüm kıyafetleri düzgün bir şekilde bavula yerleştirdim. Bavulun fermuarını çekmeye başlamışken ablamın yatağıma koyduğu gecelik dikkatimi çekti. Fermuarı çekmeyip yatağa oturdum.

Koysam mı ki? Saçmalama Buğlem. Ne gerek var? Olmayacak öyle bir şey.

Yine de her ihtimale karşı koysam mı?  Of! Saçmalama diyorum sana! Yok gecelik falan.

"Buğlem gel hadi yemek yiyelim!"

Ben iklimde kalmışken ablamın seslenmesi ile geceliği alıp hızlıca bavula koydum ve fermuarını çektim. Odadan çıkarken seslendim.

"Geldim abla!"

Ablam sofrayı kurmuş, Emre ve Kadir abi çoktan başlamışlardı yemek yemeye.

"Emre yarın gidiyorsunuz yani Ağva'ya?"

"Evet. Gidiyoruz."

Sandalyeme otururken gözleri benim gözlerimde olan Emre'ye gülümsedim. O da bana aynı şekilde karşılık verdi.

"Ne kadar kalacaksınız peki?"

Bunu ben de merak ediyorum. Emre ne kadar kalacağımızı söylemedi.

" 1 hafta. Belki 2. Bilmiyorum karar vermedim daha."

2 hafta mı? Yaşasın! İnşallah 2 hafta dururuz. Allahım lütfen iki hafta duralım.

"Tamam. Demek 2 hafta kafamı dinleyeceğim. Lütfen 2 hafta kalın. Seni çok özleyeceğim Emre."

Kadir abi ağlar gibi yapıp elinin  işaret ve baş parmağını göz pınarlarına koydu.

"Baya komiksin Kadir ya. Espiri yeteneğin çok üst seviyede."

"Evet evet, biliyorum."

Bir yandan Emre ile Kadir abinin bu hallerine gülerken bir yandan da yemek yiyordum. Tabi gülme ve yemek yeme işini aynı anda yaptığım için boğazıma yemek kaçtı ve öksürmeye başladım.

Yanımda oturan ablam hemen sırtıma vurmaya başladı. Bunun beni daha kötü yaptığını fark edip vurmasını engelledim.

"Buğlem! Buğlem iyi misin?"

Emre panik olmuş bir şekilde yanına gelip bardağıma su doldurdu. Bardağı alıp bir yudum içtim. Suyun boğazımı rahatlatması ile gözlerimi tavana diktim. Derin bir nefes alıp bardağı bıraktım.

"İyiyim iyiyim. Panik yapmayın. Boğazıma yemek kaçtı sadece."

Emre tekrar sandalyesine geçti.

"Zaten hislerimi sana zor söyledim. Hemen kaybedeceğim sandım ya. Dikkatli olsana."

Güldüm. Şimdi bu beni azarlamış mı oldu yoksa düşünmüş mü?