My Boss is a Gangster (COMPLETED)

Siblings Memories

CHAPTER TWENTY-TWO

Riana's PoV

Pinauwi na muna ako ni Dad dahil maaga pa ako bukas sa klase ko. Ayoko pa sanang umuwi hanggat hindi pa nagigising si Kuya pero talagang gusto na niya akong umuwi.

Pagkatapos ng pag-uusap nila noong doctor, tinanong ko si Dad kung anong sinabi. Pero ang sagot niya "He's okay." I know it doesn't. I know my Dad so well. He can't lied to me. At mababakas sa itsura niya ang kalungkotan. Hindi ko man alam kung ano, pero ramdam kong hindi maganda ang balita.

Pagdating ko sa mansyon. Nagitla ako sa isang boses na nanggaling sa living room. And it was Fiezer. His sitting on the sofa while crossing his hands at nakatitig sa 'kin ng masama.

"Where have you been?" kalmadong tanong niya sa akin

But instead of answering him, I went straight to my room. Pagod ako. Pagod na pagod. Isama mo pang nasa Hospital ang kapatid ko.

Naramdaman ko ang paghigit sa 'kin ni Fiezer sa braso ko.

"Are you dating with someone?" halata sa tono niya ang galit dahil hindi ko siya nasagot kanina

Pagod akong tumingin sa kanya. Nanlaki 'yong mata niya nang makitang tumulo nalamang ang mga luha ko na kanina ko pa pinipigilan. Hindi ako umiyak kanina sa hospital dahil alam kong mas-magiging masama 'yon sa kalagayan ni Kuya, pati narin kay Dad. I'm trying my best not to cry infront of them at ipakitang nagpakatatag ako para kay Kuya.

"Shit! Why are you crying? What happened? Please hon, tell me what's wrong!" his begging

Napayakap nalang ako sa kanya at doon na humagulgol sa pag-iyak. Natatakot ako. Natatakot akong mawalan ulit ng isa pang mahal ko sa buhay.

"Please, Riana. Tell me what happened. I'm so fucking clueless here." siya

"S-si Kuya.." I cry. "Natatakot akong mawala siya.. Ayokong mawala siya.." kahit humihikbi na ako nagawa ko paring magsalita sa kanya

"Shhh.. Alam kong wala akong alam sa nangyari but please hon, it badly hurts to me when you cried... And it's okay. Everything will be fine.." hinahagod niya lang 'yong likod ko upang pakalmahin ako sa sarili

"T-thanks." I said

Para akong napilayan dahil inalalayan pa niya akong makapasok sa kwarto ko at dahan-dahang pinahiga sa kama ko. Nasa harapan ko lang siya habang nakaluhod siya nito sa sahig.

"You look so fragile now. Sleep now, hon. Please." he said

Hinawakan ko 'yong pisngi noya. He loook so worried to me. But I'm very thankful to have him in my life, even if I always hurt him. Fiezer. What have you done to me?

"I am so blessed to have you. Even if.. I do always break your heart. And even more..."

Hindi ko alam kung anong mga pinagsasabi ko sa kanya at para akong lasing dahol sa pagod ng buong katawan ko. Pero ang alam ko ay nakatulog na ako. Paggising ko. Wala ng Fiezer sa tabi ko. I reached my phone and to look whose been calling me kanina pa. Akala ko malilimutan ko na ang nangyari kahapon pero when I saw my dad's name on the screen agad akong napabalikwas ng bangon. I immediately called him, worried.

"Dad!" ako

"He's awake.. but sadly he needs a transplant as soon as possible.." malungkot na wika sa 'kin ni Dad

Wala akong magawa kundi ang umiyak. Pinatay ko 'yong tawag saka napatakip sa mukha ko. What he needs is a transplant now. Pero saan kami makakahanap noon? Saan kami makakahanap ng isang donor?

Hindi na ako pumasok pa sa klase. Dumiretso nalang ako sa Hospital. Nakapagsinungaling pa ako ni Dad na wala kaming klase ngayon dahil sa paghahanda ng finals namin sa lunes. Ang gusto ko lang ay bantayan si Kuya sa tabi niya.

I look at him and he look so pale. Gumising naman siya pero kaunting buklat lang ng kanyang mga mata. I was suprised when he smiled at me.

Kuya!

"Uuwi na ba tayo?" mahinang boses na lumabas sa kanyang bibig

I shook my head just to tell him na hindi pa.

"Mukhang dito na ata ako mama-----" I cut him off

"That's not true, Kuya. We're doing our best to find a donor. Kaya huwag kang magsalita ng ganyan. Okay!" naiinis ako. Ang lakas niyang magbiro sa sarili niya.

Nginitian niya lang ako. But deep inside alam kong isang malungkot na ngiti 'yon.

"Let's just accept the fact that I'm dying sooner or later. Hindi biro ang magkaroon ng isang Heart disease, Riana. And this case, we should be ready how long shall I live." He said. Nakita ko ang pagtulo ng kanyang mga maliliit na butil ng kanyang luha.

Alam ko namang hindi biro ang magkaroon ng ganyang sakit, pero sana naman wag siyang mawalan ng pag-asa. Dahil lahat gagawin namin para makahanap ng donor para sa kanya.

Trust me Kuya. Everything will be fine.

"I know, Kuya. But please.. Huwag ka munang panghinaan ng loob. Makakahanap rin tayo ng donor mo." I said

"Alam mo bang noong buhay pa si Stevan," si Kuya?

".. pinangako namin sa isa't isa na po-protektahan ka namin. Na kahit sino walang makakapang-api sa'yo.."

Tumulo na 'yong mga luha ko na kanina pa nakatago mula pa kanina. Hearing that words coming from him/them.. talagang mahal na mahal nila ako.

"... noong nag-aaway 'yong parents natin dinala ka namin sa labas dahil sobrang iyak mo noon.."

Yeah!! I remember that day. Binilhan pa nila ako ng ice cream at ng cotton candy para lang matahimik ako. Pero hindi parin. Kaya ang ginawa ni Kuya Stevan, sumayaw siya sa harapan namin kahit na alam naming hindi marunong sumayaw si Kuya. Si Kuya Cielo naman sumabay narin kay Kuya Stevan. Kaya ang nangyari napahiya pa sila. Pero at the end, natahimik rin ako. Nakakamiss nga ang araw na 'yon. 'Yon nga lang. Wala na si Kuya Stevan.

"Nakakainis lang.. imbes na ako 'yong mag-alaga sa'yo, ikaw pa 'tong nandito sa harapan ko at inaalagan ako." wika niya

"Nakakagaan ng pakiramdam at ang saya ko nga, e. Dahil kahit na ang hilig mong mambadtrip sa akin, heto parin ako, mahal na mahal ka parin. Dahil Kuya kita at kapatid kita." sabi ko sa kanya

"Sana 'di pa ako sunduin ni Stevan, no. Dahil malulungkot ako. Wala ka ng Kuya," hinampas ko ng 'yong tiyan niya pero mahina lang.

"Kuya naman. 'Di ka pa kukunin noon, no. Dahil kapag ginawa niya 'yon sisirain ko puntod niya at huhukayin ko siya sabay bugbog.." pagpapatawa ko

"Baka multohin ka noob." pananakot pa niya

"... pero syempre joke lang 'yon." ako

Kahit ganito si Kuya. Ang saya ko parin dahil kahit papaano nagawa niya paring makisabay sa akin at makitawa. Kahit 'yan lang. Okay na ako. Masaya na akong makita siyang masaya at 'di niya inaalala ang sakit niya.

Sana nga at makahanap na kami. Sana may tumulong sa amin.