My Boss is a Gangster (COMPLETED)

*E P I L O G U E*

Author's Note:
Second PoV ni Fiezer na 'to. Kaya pasensya na kung may mga makikita kayong WRONG GRAMMAR at WRONG SPELLING. At sa mga TYPEs na di ko makikita agad. So 'yon lang. Thanks for reading guys.

---------------

The first time I saw that girl, I don't like her. She's a childish woman. Napakapilosopa. I always try to fired her but sadly she won't. Days past by. Weeks. Months. She's so annoying. To the point that I lost myself too because of her acted.

But not untill I realized that I'm starting to fall for her. Her childish innocent acted. Her annoying actions. Her simplicity. I totally liked it now.

But then again when she said the words that caught my attentions. 'Yong kapatid niya na kaibigan namin. Stevan didn't tell us about that he has two siblings. And I didn't noticed also her surname. Kaya pala napakafamiliar niya. May hawig sila kay Stevan dahil magkapatid pala sila.

That day after, I started to research about her. And I guess I'm right. Magkapatid nga sila. Kapatid nga niya eto. At may sakit din pala ang isa niya pang kapatid. Kaya pala lage siyang pagod kada umuuwi siya sa bahay ko. She looks pale the moment I saw her. Sadness tells her emotions.

And when she found out that we know his brother sobrang sama ng tingin niya sa amin. Sa akin. Pakiramdaman ko kinamumuhian niya ako. Pakiramdam ko mawawala na rin siya sa buhay ko. At ang sakit-sakit lang ng malaman kong aalis na siya sa bahay ko. Kaya ang ginawa ko ay dali-dali akong nagtungo papunta sa kanya. Nakita kong may kasama siyang lalake. At kilala ko kung sino. Nag-usap lang sila sandali saka pumasok na 'yong kasama niya sa loob ng kotse.

"Riana, please don't go." I said, begging to her.

"Hindi ka na bata, Fiezer, para 'di mo maintindihan kung bakit ako aalis. Alam mo naman ang sitwasyon diba?!" sabi niya sa akin.

Hindi ako papayag na aalis na siya ng dahil lang sa akin. Kasalanan ko kung bakit hindi ko sinabi sa kanya pero natatakot ako dahil mahal ko siya. At ayokong lumayo siya sa 'kin dahil hindi ko kaya.

"Hindi ko kaya. Please, Riana. Pwede naman tayong magsimula ulit diba?! Pwede pa naman nating baguhin lahat 'yon." hawak ko sa mga kamay niya.

But sadly. She shook her head. "Magsisimula muna ako sa sarili ko. Pero 'yong baguhin lahat? Hindi ko alam. Tsaka ano pa bang babaguhin natin? Nangyari na lahat. Nawalan na ako. Mahal naman kita, e. 'Di ko lang alam kung kaya ko pa ba...." matamlay at walang gana niyang paliwanag sa akin.

"Pagod ka na ba? Nahihirapan ka na ba?" isang tanong na biglang lumabas lamang sa bibig ko. 'Di ko alam kung saan ko 'yon nakuha, pero alam kong nagulat siya doon sa sinabi ko.

Nagulat ako sa paghawak niya sa magkabilang pisngi ko. Nakikita ko ang mga pamumuo ng luha niya sa kanyang mata kahit na pinipigilan niya lang etong huwag ilabas.

"I should be the one to asked that to you. 'Coz I always do the bad thing that can cause you to hurt. Sorry.. sorry for everything. At kung tungkol naman sa Kuya Stevan ko.. hindi ko pa kayang matanggap 'yon. Siguro kapag.. okay na lahat. Kapag tapos na lahat ng problema ko. Doon nga pala sa sweldo ko.. pakibigay nalang sa mga katulong mo. Mas kailangan nila 'yon." saka siya unti-unting lumayo sa akin.

No, Riana. Alam kong lahat ng pinapakita mo sa 'kin noon ay mga kasinungalingan lang. Mga pagpapanggap lang sa'yo. Damn it!! Bakit ba 'di ko magawang magalit man lang sa'yo? Bakit sobra akong patay na patay sa'yo? Anong klaseng gayuma ba ang pinakain mo sa 'kin at nagkakaganito ako sa'yo lalo?!