Chapter 34

22 5 0
                                    

Kendall.

Im going to America. Nakahanda na ang mga gamit ko, at nag aantay nalang ako ng huling presensya nya, kahit na imposible umaasa pa rin ako. Someone tap my shoulders slightly.

"Tara na Kuya. Wag kanang mag antay, maybe she will visit you in America." My younger brother, Kendrick, said.

"Yeah.. in my burial." His expression change, from a smiling face to a sad one.

"Ano ka ba kuya. Gagaling ka, kaya nga tayo pupuntang US diba." Tipid nalamang akong ngumiti.

"Good afternoon passengers. This is the pre-boarding announcement for flight 89B to Washington. We are now inviting those passengers with small children, and any passengers requiring special assistance, to begin boarding at this time. Please have your boarding pass and identification ready. Regular boarding will begin in approximately ten minutes time. Thank you." Anyaya ng airlines. Agad na hinila ni Kendrick ang bagahe naming dalwa.

My mom and dad was now in America, nauna sila dahil na rin sa business meeting.

"Kendall wait!." As i hear her voice, there's something in me that is extremely happy. Pero nang lumingon ako ay parang nawala ang ngisi sa aking labi.

"You're going with us ate?" Tanong ni Kendrick, she just nodded.

She's wearing an aviator and a whole black outfit. Sumakay na kami sa eroplano. As we reach our seats agad kong kinausap si Kryss.

"May problema ba?." I ask then pull out her aviator. Pugto at maluha luha ang kanyang mata. "Anong nangyari? Bakit ganyan ang mata mo?" Mabilisan nyang binawi ang aviator nya at saka muling isinuot.

"W-wala to.." saka pa sya umiling iling. I know she has a problem, maybe she's just not ready to open it up.

I close my eyes as i feel my bone aching. Ang sakit sobra! Hindi ko maiexpress kung paano ang sakit. Nanglalambot ang aking mga tuhod. If i am going to suffer these for 1 year, God please kill me now. I can't bear this kind of pain, parang dito palang pinapatay nako ng unti unti.

Hinagod ko ang buhok ko gamit ang kamay. And with my surprise, may ilang hibla ng aking buhok ang sumana. I smile bitterly.

Krystal.

[You can play the video above for better reading!]

My tears began to fall as i look at his sleeping face. Payat na payat, putla at walang buhok, it's now him. Hindi ko akalaing sa loob ng limang buwan ay ganto ang ipagbabago nya. Ang dati nyang masiglang mata ay natatabunan na ng sakit, his smiles who always cheer me up were now smile of tiredness and his lovely laughs? Its now gone, all you can hear from him is his weak voice.

I wish i can take all the pain, but i can't. Minsan naiisip ko bakit ang unfair mo God? Bakit sya? Bakit hindi nalang iba? Bakit sya na walang ibang ginawa kundi pasayahin at damayan ako. Bakit kailangang sya yung makaranas ng gantong sakit? Everytime na magchechemo sya ramdam na ramdam ko yung sakit na dinadanas nya, the way he shout with pain, its heartbreaking.

Gumalaw sya kaya naman dali dali kong pinahi ang luha. Ayokong makita nya akong mahina, kasi sino pang kakapitan nya kung ako mismo ay mahina diba? He smiles as he see me.

"How was your sleep? Gutom kana ba? What do you want to eat?" He smile at me. I like to see him smile with no pain just happiness and i can see it now.

Love Is Not OverTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon