Love Is Not Over

Chapter 31

KRYSTAL

Hell. Thats what i can say with my week without him. Hanggang ngayon hindi parin kami nag uusap, i text him pero isang message lang ang natanggap ko. Please i need space.

Ang sakit lang isipin na aabot kami sa ganon, birthday nya na this coming friday. Iniisip ko kung may party ba sa bahay nila? Should i come? Anong ireregalo ko?.

"Hey nakikinig ka pa ba?" Tanong nya.

"H-ha? Ah oo!" Sagot ko kay Kendall kahit wala talaga akong maintindihan sa sinasabi nya. Lumilipad na naman kasi yung isip ko. "How was your feeling? Hindi ba nasakit ang mga buto mo?"

"Are you okay Kryss? May problema ba? You're asking me a nonsense questions. Syempre nasakit to, nalimutan mo atang malala na ang sakit ko. You should take a rest, ayokong iwan ka sa mundo na ganyan."

"Ano bang pinagsasasabi mo Kendall!" Medyo padarag kong sabi. Lagi nyang iniisip na mamamatay pero hindi ko hahayaang mangyari yon.

"Accept it Kryss, i will not last until the end of the world." Pinilit nyang magmukang matapang pero kita ko sa mata nya ang lungkot. "Im sorry Kryss, im sorry if i can't grant my promises to you. Im sorry kung dahil sakin nagkaka away kayo."

"No...no Kendall, we'll going to travel pa diba? Diba? Don't blame yourself." Lumuluha ko ng giit.

"Shh umiiyak ka na naman. Mas masakit pala pag nakikitang umiiyak ka na ako yung dahilan. Shhh."  Nakita kong nangislap ang mga mata nya dahil sa mga nagbabadyang tumulo na luha.  "Pwede bang iwan mo na muna ako? I want to rest. At tsaka gabi na, you should rest too. Ipapahatid na kita kay Kendrick."

"Ganon ba? S-sige... I'll visit you tomorrow nalang. I love you Kendall, please be strong. Good night." Umiiyak akong lumabas ng kwarto nya. Katulad nang sinabi nya ay ihahatid ako ni Kendrick.

"Sigurado ka ba ate? Gabi na baka kung mapano ka at tsaka wala kang kasama."  Nag aalala nyang sabi nang ipinatigil ko ito sa bar. Im not fond of bar, i just thought that it was the best place to unwind, to forget my problems.

"Don't worry Kendrick ayos lang ako. May mga kaklase ako dyan." Pagsisinungaling ko. "And please wag mo ng sabihin sa Kuya mo. Sige na umuwi kana thank you."

The noice of drunken people, the crowd, loud music, the smell of liquors and the smoke were the one who greeted me as i enter the room. Agad akong dumiretso dulo ng counter para hindi gaano kita.

"Vodka please..." saad ko sa bartender. At ilang minuto lang ay sinerve nya na.

Muka akong tanga na umiiyak habang iniinom tong lentek na vodka na to. Gusto kong mamanhid, gusto kong mawala yung sakit na nararamdaman ko. I really can't help but to cry, knowing that my bestfriend is near to death. Mas nagpaunahang lumabas ang mga luha ko dahil sa isiping yon.

Ang sabi ng doctor nya stage four na daw ang bone cancer nya and he has 1 year left. I hate to see that he's suffering. Everytime i hear him enduring the pain it really sucks!  Patuloy lang ako sa pag inom ng vodka hanggang sa makadami na ako. Akala ko ba nakakalimot to? Bakit wala namang talab? I want to be drunk, para makalimutan ko ang lahat  kahit papaano. Na kahit bukas nalang paggising ko maaalala na may problema pala ako.

Iinom pa sana ko ng may biglang humawak sa siko ko. Nilingon ko ito at laking gulat ko kung sino ito.

"Tama na ang dami mo ng nainom." Sya yung lalaking lagi kong nakikita, the one who knows me so well but i didn't know him even a bit. I am really curious about him.

"Who are you? And why do you care? Please lang wag mokong pigilan im not drunk though." Saka iwinaksi ang nakahawak nyang kamay sa siko ko at ipinagpatuloy ang pag inom.

"Tss Hardheaded idiot." Bulong nya na nakapagpakulo ng dugo ko! Howa dare him.

"What did you just say? HUH?!"

"Come on i'll send you home." Saka nya ako hinila.

"Ano ba bitawan moko! You stranger!" Pagpupumiglas ko pero masyado syang malakas. Atlast ng makarating kami sa parking lot ay binitawan nya nako. Agad ko syang sinipa sa tuhod nya. "How dare you to drag me out there!" Galit kong saad, i just hate it. Dun na nga lang ako magiging masaya tapos urghh!

"Im just concern you know." Huh! I can't believe this man!

"Pwede ba wag mo nakong paki alaman!"

"Oops i can't." Then he hug me. Just what the f^ck! "Now cry, i know you still want to cry."

"Ano ba! Bitawan mo nga ko! Urgh! I hate you to death!" Naluluha ko ng sabi, not because of my anger but because i just want to. His warmth makes me want to cry even more.

"The feeling is mutual then. Now cry." Hindi ko alam pero kusa nang nagbagsakan ang mga luha ko. "You can tell me whats your problem, maybe i can help you."

"No one can help him..." mahina kong saad aa gitna ng pagluha, mas mahigpit ang yakap nya ngayon kumpara sa kanina. "Sana ako nalang... please ako nalang yung kunin nya. Wag nalang yung bestfriend ko..." habag na habag kong sabi. And his hugs shows sympathy for me. "W-why him? M-mabait sya! All his life he just care for the others, pero b-baki ganto y-yung balik sakanya! B-bakit kailangan nyang magkasakit ng m-malala! BAKIT SYA!" Mas napa iyak pa ako ng sobra.

"Shh everthing happens for a reason..."

"What reason then huh?! Anong rason yon na kailangan pati buhay nya kapalit!" Ipinagpatuloy ko ang pag iyak ko habang yakap yakap nya pa rin ako.

Nanghihina na ang mga tuhod ko at sinuportahan nya naman ako gamit ang paghawak sa magkabilang balikat ko.

"Are you okay? Dadalhin kita sa Ospital." Nag aalala nyang tanong, umiling lang ako. "I'll take you home."

Tumango lang ako kahit hindi naintindihan ang sinabi nya, pinagbuksan nya ko ng pinto sa front seat. Tahimik lang kami buong byahe hanggang sa basagin ko ang ingay na bumabalot samin.

"Why did you comfort me? Why did you hug me? Just why? Do i know you in my past life?"

"I just want to." Maikli nyang giit.

Hindi ko na nalaman pa ang sunod na nangyari dahil nakatulog na ako.