KrystalA hand snaked in my waist and help me to go up. Hingal na hingal ako pagkaahon ng aking muka mula sa tubig, my chest is really in pain.
"Hey. Are you okay?" He asked with full of worry. I look at his bare chest and start punching it. Nanggigigil ako sakanya.
"You bastard! Napakasama mo! I thought mamamatay nako dito! I almost died! You left me here! You plan this aren't you?! Mamatay matay nako sa pag aalala!" I cry out loud while punching his chest. But then he stopped me and hug me tight.
"Shh. Im sorry. I didn't. Im sorry if i made you worried. Hush babe please, stop crying."
After a minute we stay silent. Even if the sun rays are to harsh on our skin no one dare to move nor talk. Until he loosen his hug and look for my face.
"The sun is too hot, and maybe you're now hungry. Let's go back." He said then help me to go up in the boat.
As soon as we came back, we start washing ourselves and prepare our food for lunch.
Napagdesisyonan namin na dito kumain sa labas since may cottage naman dito. Tanaw mula dito ang kumikislap na dagat kasabay ng mga alon nito.
Nanatili lamang akong nakaupo doon at hindi kumikibo, ayokong magsalita, ayoko syang makausap. Hanggang sa dumating sya at inihain ang nilutong adobo at salmon, at ibat ibang mga prutas. Naupo sya sa kaharap na upuan ko.
"Eat." Utos nya, tiningnan ko lang sya ng walang emosyon. Nang makitang wala akong balak kumilos ay sya na mismo ang naglagay ng pagkain sa harap ko. "Now eat. O kung gusto mo susubuan pa kita? Hmm?" Saka akmang kukunin ang kutsara sa harap ko na agad kong dinampot.
"Ako na, kaya ko na." I said coldly. Tahimik lang kaming dalwa habang kumakain, pero ramdam ko ang paninitig at paninimbang nya.
"I'm sorry." Mahina nyang usal. Trying to reach my hand. Agad kong binitawan ang hawak kong kutsara at tumayo.
"Tapos nako. Iimisin ko nalang yan mamaya pag tapos kana." Then i walk away. Minabuti kong magtungo sa sun lounger na malapit sa dagat.
I don't know why im being like this. I don't know what's my freaking problem. Oo siguro dahil natakot ako na maging mag isa ako sa gitna ng dagat pero i know i can survive, i can make a way to survive. May nagsasabi sa kabila ng isip ko na dahil nag aalala ako para sakanya, na natatakot ako na mamatay sya. Pero bakit? Why feel this? Pero sabagay, maybe im worried kasi naging part pa din sya ng buhay ko, naging isa syang malaking part ng buhay ko. O baka dahil na trauma din ako, dahil ayokong mangyari yung nangyari dati. I can't loose another person who's meaningful for me.
I was a bit startled when someone snaked his arms in me from aback. Ipinatong nya pa kanyang baba sa aking kaliwang balikat. Hindi ko magawang itulak sya, kasi i feel comfortable.
"I'm really sorry." He whispered. "I'm sorry if i made you worry, i am really sorry if you almost drown yourself. I'm sorry if i left you there." Para kong kiniliti sa sobrang sincere at lambot ng boses nya. "Are you still mad at me?" Simpleng tango lang ang isinagot ko.
"This is bullshit. Hindi naman dapat ako nagagalit eh." Bulong ko na for sure ay narinig din nya.
"You always have the rights." Malamya nyang hinugot ang isang kamay na nakayakap sa tyan ko at saka parang may hinugot sa bulsa nya. "Here. I got this for you" nagulat ako sa ipinakita nyang iyon. It's a akoya pearl ring. It has a blue with silver and pink overtones which is really rare. San nya naman nakuha ito? Binili nya ba?. Iniharap nya ako sakanya.

BINABASA MO ANG
Love Is Not Over
Novela JuvenilWritten way back 2016 Life is unpredictable, no one knows what will happen next. Yung okay kayo ngayon pero bukas wala na. Mahal na mahal mo sya pero nagawa mo syang sukuan, iwan at alisin sa buhay mo. Well, that's how fate is. It could be sometime...