Eylül (Tamamlandı)

Bölüm 28-Aşk Diye <3

Evet yeni bir bölümle daha karşınızdayım.Lütfenn şarkıyı açınız =)

************************************************************************************************************************

Kazanın olduğu yere deli gibi koşmaya başladım.Oraya vardığımda kamyonun altında paramparça olan kırmızı bir arabayla karşılaştım.O an hayatımın en büyük acısını yaşadım.O parçalanmış arabadan kurtulması imkansızdı !

Sürücülerin hepsi arabasını kenara çekmiş,ambulans ve itfaiyeyi çağırmışlardı.Ben ise yere çökmüş,haykıra haykıra ağlıyordum.Elimden hiçbir şey gelmiyordu.

İtfaiye ve ambulansın siren seslerini duyunca oturduğum yerden kalktım hemen.İlk önce arabayı çıkardılar kamyonun altından.Ve o an o parçalanmış ceseti gördüm.Ve ardından çığlıklarım…

İnsanlar beni sakinleştirmeye çalışıyordu.Ben ise kendimi yerden yere atıyordum.

Yerde ağlarken sırtıma bir el dokundu ve o pürüzsüz sesi duyduğumda sanki hayata tekrar geri döndüm.

‘EYLÜL !’

Akındı bu hem de sapasağlam.Kekeleyerek;

‘Sen yaşıyorsun !’ dedim çığlık atarak.Ve ona sarılıp deli gibi öpmeye başladım.O ölmemişti.Ondan ayrıldığımda;

‘ Ama bu senin araban değil miydi ? En son gördüğümde sen arkamdaydın.’

‘Evet senin arkandaydım ancak kaza yapan araba birden önüme kırdı ve deli gibi sürmeye başladı.Ondan sonra da kaza yaptı zaten.’

Ağlamaya başladım bu sefer ama sadece sinirlerimin bozulduğundandı.

‘Sana bir şey oldu diye çok korktum Akın !’

Akın ise beni göğsüne sokmuş,saçlarımı okşuyordu.

‘Affettin mi beni ?’

Cevap vermedim.Ağzı yamuk bir şekilde yeniden sordu o soruyu;

‘Affetin mi beni ?’

‘Affettim’ dedim gülümseyerek.O ise çoktan beni kucağına almış döndürüyordu.İndirdiğinde ;

‘Sana deli gibi aşığım.Biliyorsun değil mi Eylül ?’

‘Biliyorum.’ Dedim kahkaha atarak ve saçlarını karıştırdım.Ve konuşmaya devam ettim.

‘Bir an önce buradan gitmek istiyorum.Şoförünü ara ve arabanı alsın burdan.Sen benim arabamla geliyorsun.’

Canımı sokakta bulmamıştım ben.İçki içmesinin üstünden ne kadar geçsede hala konuşurken ağzını toplayamıyordu.Benim arabamla gitmemizde yarar vardı.

O da hiç itiraz etmemişti zaten.Yan koltuğa oturdu uslu bir çocuk gibi.Ben de sürücü koltuğuna.

Kontağı çevirdim ve radyoyu çevirdim.Akın gülümseyerek yüzümü seyrediyordu.Ben ise yola odaklanmaya çalışıyordum.Akın yamuk ağzıyla konuşmaya başladı;

‘Eylül farkındamısın neredeyse kaç aydır birlikteyiz ama ikimizin şarkısı yok !’ dedi sitem ederek.

‘Hadi ama Akın liseli aşıklarmıyız biz’ dedim gülerek.