Eylül (Tamamlandı)

Bölüm 44-Adres

Lütfen şarkıyı açınız =)

************************************************************************************************************************

Ofisin önüne geldiğimde taksiye ücretini ödeyip,beni beklemesini söyledim.Arabadan indim ve dönen kapıdan içeri girdim.Odasının olduğu kata çıktım ve sekreteriyle karşı karşıya kaldım.

‘Babamla görüşecektim’ dedim soğuk bir ses tonuyla.Karşımda ise hayatından bezmiş genç ve güzel bir sekreter duruyordu.Telefonla babamı aradı ve benim geldiğimi söyledi.Bir süre sonra telefonu kapattı.

‘Babanız meşgul Eylül Hanım’

‘Acilen konuşmam gerekiyor.’ Dedim kararlı bir ses tonuyla

‘Şu anda önemli bir görüşmesi var’ dedi

Derdimi kimseye anlatamayacağımı anlayınca sekreteri bir kenara ittim ve içeriye daldım adeta.

İçeri girmemle babamla ve Poyrazla karşılaşmam bir oldu.Poyrazın önünde bir sürü evrak hepsini tek tek babama anlatıyordu.Ben gelince birden duraksadılar.Babam ciddi bir ses tonuyla;

‘Eylül meşgul olduğumu söylediğimi hatırlayım.’

Sinirlerimi engelleyememiş,konuşmalarımı kontrol edememiştim.

‘Yeter artık !’ dedim sinirlerimi gizlemeyerek.

‘Bunu benden ne kadar daha saklayacaktın ve ne kadar daha hayatımı mahvedecektin !’

Neredeyse bütün ofis sesimle çınlıyordu.Poyraz olayın ciddi olduğunu anlayıp elindeki belgelerle dışarı çıkmıştı.Babamla karşı karşıya kaldığımda öfkemi daha da açığa vurmuştum.

‘Senden,sizden nefret ediyorum ! Hayatıma cehenneme çevirdiniz.’

Dedim sinirle ve masadaki herşeyi yere fırlatmaya başladım.

Babam bana yaklaşmaya çalışıyordu,bana ilk defa sarılmaya çalışıyordu ve ilk defa ağlıyordu.

‘Neden bana evlatlık olduğumu söylemedin ? Yıllarca hayatımı mahvettiniz.Hep yokmuşum gibi davrandınız baba.Yoksa baba değil de Ali Bey mi demeliyim ?’

‘Yeter artık Eylül! Bağırmayı kes ! Senin o baban olacak herif seni bana sattı resmen.Sen fakir bir ailenin çocuğuydun.Gül gibi de yaşıyorlar şu anda !’

Hiçbir şey söyleyememiştim.Haklıydı belkide.Onlar beni büyütüp bu yaşa getirmişti.Ve beni gerçek ailem bırakıp gitmişti.Resmen bir eşya gibi satmışlardı beni.

O an olduğum yere çöktüm .Sanki birazdan abim beni elinde kahvaltı tepsisiyle uyandıracak ve bu kabus bitecekti.Gözlerimi kapadım ve her şeyin bir kabus olması için dua ettim.

Bir süre sonra gözlerimi açtığımda yine babamla (!) karşı karşıya geldim.

‘Senden tek bir şey istiyorum.Aileme ulaşmama yardım edebilir misin ?’

‘Tabikide.Ama annenlerin senden haberi yok.Ve baban sanırım 2 yıl önce ölmüş.Hee bu arada bir de kardeşin var.Babanın kurduğu şirketin başında duruyor.Arada sırada bazı belgelerle ilgili konuşmaya geliyor yanıma.Şimdi sana evlerinin adreslerini vereceğim ve bundan sonra hayatımdan çıkacaksın.Kimsenin senin üvey çocuğum olduğunu bilmelerini istemiyorum.Bundan sonra sen yurtdışında okuyorsun.Bir daha da asla gözüme gözükme !’

Kağıda bir şeyler yazdı ve elime tutuşturdu.

‘Şimdi defol git !’

Yıllardır babam olarak bildiğim kişi beni resmen kovuyordu.Hayat gerçekten tuhaftı.Sanırım ben baştan şanssız doğanlardım.Bir tabak kereviz yemeği bile düşmüyordu benim payıma.Hiçbir zaman bir dilim çikolatalı pastanın tadına bakamayacaktım bile belkide…Hiçbir zaman doya doya kahkaha atamayacaktım,ya da çekinmeden gülümseyemeyecektim bile belkide…

Kendimi hemen dışarı atmıştım.Üzerimdeki gözlerin bana acıdığını fark edebiliyordum,merdivenlerin önüne geldiğimde bacaklarım benim değildi sanki…Kendimi kaybettiğimde en son hissettiğim soğuk bir zemin değil,sıcacık bir bedendi.

 

************************************************************************************************************************

Bomba bir bölümün daha sonuna geldik =) Final yaklaşıyor diyebiliriz aslında ama daha bölüm var =) =) O yüzden hiç üzülmeyin.Yeni bölüm için heyecanla ve sabırla bekleyiniz.