Alone II

1.0

Yanağımda hissettiğim sıcaklıkla gözlerimi yavaşça araladım.
Burnuma nerede olsa tanıyacağım eşsiz koku geldiğinde etrafıma bakındım.

Başımı yasladığım yerin Dylan'ın omuzu, yanağımdaki sıcaklığın ise Dylan'ın eli olduğunu fark ettiğimde hızla yerimde doğruldum.

"B-Ben özür dilerim. Yani, uyuya kalmışım başım şey etmiş. Bilerek yapmadıydım."
Gülüp kaşlarını kaldırdı. Bu surat ifadesiyle ne kadar tatlı durduğunu biliyor muydu acaba?

"Hım... yapmadıydın. Peki, anladım."
Kaşlarımı çattım, "Neyi anladığını anlamadım."

"Bilerek yapmadıydığını anladıydım, Holl. Bu zor saçma köy şivesini bana yaptırttın ya, helal olsun yani,"

Güldüm.

"Neden bilerek yapmadığını söyleyip özür diledin?"

Omuzlarımı silktim, "Yani, benim bildiğim sadece sevgililerin veya en yakın arkadaşların omzuna yaslanılır."

Yanlış mı biliyordum,acaba?

Bana dümdüz bir şekilde baktı.
Yani, baya bildiğiniz öküzün trene baktığı gibi. Gerçi hiç trene bakan öküz görmedim de, neyse.

"En yakın arkadaşın olmadığıma göre..." biraz daha düşündü, "Sevgili değil miyiz biz lan?"

"Dylan benimle lanlı lunlu konuşma lütfen, çok gıcık oluyorsun."

Yaptığı hatayı fark etmiş gibi, "Ha, pardon." dedi ve tekrarladı, "Biz sevgili değil miyiz?"

"Sevgili miyiz?" dedim anlamsızca.

"Değil miyiz?"

"Sevgili miyiz?"

"Değil mi-" derken sözünü kesip gözlerimi devirdim, "Bu daha ne kadar devam edecek cidden?"

"Sen benim seni sevdiğimi biliyorsun," başımı olumlu anlamında salladım, "ben senin beni sevdiğini biliyorum -ki bunu hayal etmek bile beni heyecanlandırırken gerçeği beni ne duruma sokuyor bilemezsin-" umursamazca başımı salladım.

Sonunda sessizce bağırdı (?) ve onu elimle susturmak zorunda kaldım.
"VE BIZ YINE DE SEVGILI DEĞILIZ, ÖYLE MI?"

Az da olsa haklıydı vallahi.

"Teklif etmedin ki mal!"

"Ha," durdu, "etmedim değil mi?"

Gözlerimi devirip tekrar onu onayladım.

"Tabii ya, insanda akıl mı bıraktın dünyalar güzeli?"

Yüzümü buruşturup iğrenir gibi konuştum, "Iy, keko musun sen ya?"