Alone II

3.2

Crystal'dan

"Ben de gelebilir miyim?"

Holland hainlik yapıp bizi başbaşa bırakınca ona öyle küfürler etmeye hazırlanmıştım ki, aklıma karşımda duran Tyler geldi.

Ellerim titreye titreye kapıyı açtım, "T-Tabii. Ben özür dilerim. Senin de g-geldiğini görmemişim."

Gülümseyip omuzlarını silkti. Yanlanan çenesi yakından öylesine mükemmeldi ki...
O an öyle tatlı duruyordu ki karşımda, her an yanaklarını mıncırabilirdim!
Derin bir nefes alıp odaya ilerlemeye başladığımda elimden tuttu.

Ben gözlerimi fal taşı gibi açmış ellerimize bakarken o bana bir şeyler söylüyordu.
Kendine gel Crystal, rezil olacaksın!

"Sen... iyi misin? Yani bir gariplik var sende bu günlerde."
Bana dikkat mı etmişti yani?

E ben direk seni nikâh dairesine uçururum ama!
Başımı sağa-sola salladım, "H-Hayır. Yani, iyiyim."

Diğer elini çeneme yerleştirip başımı kaldırdı, "Eğer bir şey olursa bana çekinmeden anlatabilirsin. Normalde kimseyi dinlemem ama sen başkasın."

Nereden nefes alınıyordu?
Çabuk söyleyin nereden nefes alınıyordu, öleceğim şimdi!

Yanaklarım kesin kızarmıştı ve bundan nefret ediyordum!
Uzatmadan sadece gülümsedim.

Bu sefer de elimi tutan elini gamzelerimin birine, diğer elini de diğerine yerleştirip güldü.
"Gamzelerin çok tatlı. Hele utanıp yanakların kızarınca!"

Içimdeki kokoş köylü güzeli, bir anda 'Yangın var, yangın var, ben yanıyorum! Yetişin a dostlar tutuşuyorum!' diye şarkı söylemeye başladığında kendimi tutamayıp kahkaha atmaya başladım.

Tyler da hiç sorgulamadan benimle beraber gülmeye başladı.

O... çok mükemmel biriydi...

Neden güldüğümü sormadan bile benimle gülecek kadar mükemmel...