Alone II

5.7

"Çok güzel konuştun az önce. Nereden buluyorsun o güzel sözleri öyle?"
Sevgilimin gülmesiyle göğsündeki başım, göğsüyle beraber yukarı kalkıp tekrar indi. Buna salakça gülüp beline sardığım ellerimle karnını dürttüm.
"Cevap versene."

Omuzlarını silkti, "Bilmem ki. Konu sen olunca insanın her yerini edebiyat sarıyor işte."

Geçen gergin anlardan sonra, anneme papatya çayı yapıp sakinleşmesini sağlamış, sonra da yatağına yatırıp uyumuştum.
Ben mi anneydim, o mu bilmiyorum.
Ama bu his çok güzeldi. Anneme ölene kadar bakabilirdim. Onu bir güzel sarıp sarmalardım!

Şimdi ise Dylan ile birbirimize sarılmış bir şekilde oturma odasında film izliyorduk.
"Peki ya," dediğinde başımı kaldırıp ona ve diyeceklerine odaklandım.

"Hiç Clay'in kardeşin olabileceği ihtimalini düşünmüş müydün?"
Güldüm.
"Şapşal sen bizi sevgili zannetmiştin ne kardeşi?"

Dylan başını iki yana sallayıp güldü.
Film bitmek üzere olsa bile izlemiyorduk, sadece ufak bir ses ile sessizliğimizi süslüyordu.
Bana daha da sıkı sarıldı. Onun yanında minik kalan vücudumu içine sokmak ister gibi satılmıştı.
"Seni tahmin edemeyeceğin kadar çok seviyorum."
Koca kemikli elini elime kenetledi,
"Her ne olursa olsun bu ellerimiz ayrılmasın, anlaştık mı?"

Güldüm, "Anlaştık."