Alone II

1.2

"Pşt!"

Yatağımdan hızla sıçradığımda sesin camdan geldiğini fark ettim.
Kitabımın okuduğum sayfasına ayracımı yerleştirip yataktan kalktım ve cama doğru korkuyla ilerledim.

Perdemi araladığımda başta korksam da gördüğüm aptal sırıtış hem gülmemi, hem de şaşırmamı sağladı.
Çabucak camı açtım.

"Senin burada ne işin var, Dylan? Hem sen buraya nasıl tırmandın? Sebebi ne yani? Delirdin mi? Aklın-"
Lafımı bölmesine sinir olurken söylediği sözler dondurma gibi erimemi sağlamıştı diyebilirim,
"Seni özledim, yetmez mi?"

Gözlerini gözlerime sabitlediğinde kalbimde oluşan kıpırtı o kadar güzel hissettiriyordu ki!

Bunu onun da hissetmesini sağlamak için elini tutup sol yanıma, tam da kalbimin üzerine yerleştirdim.
Önce kaşlarını çatarken, hissettiği hızlı kalp atışları onu daha sonrasında şaşırtmış gibiydi.

Elinde olan gözlerini tekrar gözlerime çevirdi ve gülümsedi.
"Biliyor musun? Her gün, bir gün şu güzel ve temiz kalbinin benim için böyle hızlı atmasını diledim ben. Her gün..."
Sonra ellerimi tuttu.
Gülümsemesi daha da çoğaldı, "Ve şu an o kalbin benim için çarpıyor, gözlerin benim için parıldıyor ve minik ellerin ellerimi tutuyor..."

"Ne kadar şükretsem az..." gülümsedi,
"Ne kadar 'iyi ki' desem az kalır..."

"Ve ne kadar 'seni seviyorum' desem hafif kalır..."

-
Ne romantizm kastın be Dylan ben bile bıktım yeminle.