1 hafta sonra
Mezarın başında oturmuş öylece düşünüyordum. Şimdi ne olacaktı? Bu saatten sonra hayat yaşamak için değer miydi? Sevdiğim kadını, kaybetmiştim. Önce kendini benim için feda etmiş sonra yine benim yüzümden can vermişti. Bütün bu olanlardan dolayı yalnızca kendimi suçluyordum. Her şey benim yüzümden olmuştu. Benim ve benim ailem yüzünden. Bu hikayede gerçekten de tek bir suçlu vardı. O da "Grey" ailesi idi.
Bella'nın rüyasında, annesinin ona "bencil ol!" Derken ne kastettiğini şimdi anlıyordum. Eğer gerçekten de annesini dinleyip kendini düşünmüş olsaydı şu anda hayatta olacaktı. Gözlerimden akan ve dinmek bilmeyen yaşlarımı sildikten sonra gerinerek cebimdeki kağıdı çıkartmıştım. Bu Bella'nın bana bahsettiği mektup idi. Aslında onu 1 hafta öncesinde bulmuştum fakat okumaya çok korkmuştum. Bunu şimdi onun yanında yapacaktım. Kağıdı yavaş bir şekilde açmam ile içerisinden bir yüzüğün düşmesi bir olmuştu. Bu yüzüğü biliyordum. Bu, benim Bella'ya evlilik teklifi ederken verdiğim yüzük idi.
Kağıdı iyice açtığım sırada derin bir nefes alarak yazdıklarını okumaya başlamıştım.
CHRİS,
Benim sevgilim, arkadaşım, kahkaham, gülümsemem, ruh eşim, her şeyim...
Eğer bu mektubu okuyorsan....ben artık yokum demektir. Belki de hiçbir zaman varolmamışımdır. Buraya geldiğimden beri hepimiz farklı hikayeler, farklı acılarla karşılaştık. Hayatımda ilk defa anne ve babamdan bir başkasını ailem yerine koydum ben. Bu benim için oldukça acılı ve sancılı bir süreç oldu. Geriye bakıp kötü günleri aklıma getirdiğimde tek güzel şey: senin ve sevginin beni nasıl ayakta tuttuğu oluyor. Gerçekten berbat şeyler yaşadık! Her ne kadar geçmiş zamandaki felaketlerden kıl payı kurtulmuş olsak da bir gün bizi bitirebilecek güçte bir şey olduğunu biliyordum. Çok ağladık.....ağladık ama güçsüz olduğumuz için değil, çok uzun bir süre güçlü kaldığımız için ağladık!
Annem bana her zaman "gerçek" denen şeyin hep acı olduğunu söylerdi. Çünkü gerçek, seni yok eder! Gerçek, acıtır! Gerçek, sana hiç alışkın olmadığın şeyleri yaşatır!
Küçüklüğümden bu yana ne zaman büyüyeceğimi hep merak ederdim........Ben sevdiğim biri için canımı bile verebilecek pozisyona geldiğimde büyüdüğümü anladım Chris!
Seni tanıdığım için kendimi çok şanslı hissediyorum. Çünkü ben küçücük bir çocuğa daha önce hiç kimseye kolay kolay açmadığım kalbimi çok kolay açtım. Biz neredeyse seninle büyüdük. En kötü zamanlarımda yanımda hep seni buluyordum ve bu bana yalnızca güç değil başka şeyler de veriyordu.
Burada geçirdiğim şu 6 yılda en çok acıtan şey ise arkadaşlarımın ölümünün gözlerimin önünde gerçekleşmesiydi. Hayat, en büyük darbeyi bana bu zamanlarda verdi. Şimdi ise onlara kavuşmaya gidiyorum. Sen! Seni onlara, onları da sana emanet ediyorum. Lütfen artık daha fazla ağlama! Hiçbir şey için kendini suçlama!
Benim yüzümden hayata küsme! İnsanlara küsme! Aşka küsme! Biliyorum ki Tanrı karşına seni daha mutlu edecek birini çıkaracaktır. Ben seni mutluluğunla görmek istiyorum. Çünkü gerçekten en iyisini hak ediyorsun. Beni her zaman hatırlaman dileğiyle....
Seni seviyorum!
~Bella WİNSTON/ GREY
Kağıdı kapatıp gözlerimden akan yaşları sildikten sonra karşımdaki mezara doğru bakmıştım.
"Seni ilk gördüğümde...." diye söze başlamıştım. Fakat ağlamaktan doğru düzgün konuşamıyordum bile.
"Seni ilk gördüğümde seninle tanışmaktan çok korkmuştum. Seninle tanıştığımda seni öpmekten korkmuştum. Seni öptüğümde seni çok sevmekten korkmuştum. Şimdi ise seni çok seviyordum ve seni kaybetmekten korkuyordum. Ne yazık ki bundan kaçamadım!!" Derin bir nefes alarak gözlerimden akan yaşları sildikten sonra doğruldum. Taşa doğru yaklaşıp bir öpücük kondurduğumda ise fısıldadım.
"Ben de seni çok seviyorum Bella Winston! Daima seveceğim!"
Ayağa kalktığımda elimdeki kağıdı cebime koyup Bella'nın bana bıraktığı yüzükten gözümü ayırmadan arabaya doğru ilerlemiştim. Tessa ve diğer bütün arkadaşlarım arabanın hemen önünde duruyor ve bana bakıyorlardı. Geriye sadece biz kalmıştık. Ed, Tessa, David, Eric, Tyler, Kayla, Diana ve ben. Hepsine teker teker sarıldıktan sonra en son Tessa'ya gelmiştim. Ona diğerlerinden daha uzun sarılmıştım.
"Bundan sonra çok daha iyi olacağız!" Demesiyle zorlansam da gülümsemeye çalışmıştım. Herkes arabaya binerken son bir kez arkamı dönüp Bella'ya doğru bakmıştım. Sonrasında ise hafifçe tebessüm ettim ve bende diğerleriyle birlikte arabaya bindim.
Elimdeki yüzüğe doğru bakmaya ve onu okşamaya başlamıştım. Ondan geriye tek değerli şey bu yüzük ile bana yazdığı mektup ve hiçbir zaman bitmeyecek olan sevgisi kalmıştı.
Arabanın camını açıp kafamı dışarıya çıkarttığımda ise gökyüzüne doğru baktım ve fısıldadım.
"HOŞÇAKAL!"
Veeeeee işte!!!!! Bütün Kurtlar Arasında aile bireylerine hayırlı uğurlu olsun!! Böylelikle bu kitabı da bitirerek seriyi tamamlamış oldum. Bütün bir seri boyunca yanımda olan okuyucularıma çok teşşekür ederim. Hepiniz değerlisiniz! Umuyorum ki bütün kurgularımı beğenmişsinizdir. Kitap hakkındaki düşüncelerinizi, finali hakkındaki düşüncelerinizi belirtmeyi lütfen ihmal etmeyin. :):)):Her şey bu kadardı. Sizleri çok seviyorum!!! Başka kurgularda görüşmek üzere...
~sizi seven yazarınız..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kurtlar Arasında (6. kitap)
Lobisomem"Neden her şey tam normale döndü....artık tamamen mutlu olacağız dediğim zaman yine bir şey ortaya çıkıyordu?? Belki de bu benim lanetimdi! Hatta varolmamın sebebi idi..." İnsandan kurtadama kadar her türlü canlıya kendini kaybettiren ve bir zehir...
