Een zachte zucht verlaat mijn mond als de auto weg rijdt. Ik ben weer alleen in het huis. Niemand die zich zorgen om mij maakt, omdat ik het niet wil. Ik wil niet dat mensen gaan denken dat ik zielig ben omdat ik zo vaak alleen ben, ieder ander zou er juist blij om zijn. Met de tranen over mijn wangen stromend loop ik naar binnen, nu mocht ik de tranen laten stromen, nu er toch niemand was. Ik wil zo graag mijn verdriet weg eten, maar ik kan het niet, dan zou ik het toch weer uitspugen, en dan zou ik depressief zijn voor de komende maand, en Kim en Romy mogen niet weten wat er aan de hand was. Volgens hen was ik ook heel erg vermagerd maar naar mijn idee komt er alleen maar meer en meer bij. Ik laat mezelf op de bank vallen wachtend voor de komende zware maand. Ik zap langs verschillende kanalen, tot ik bij Dr. Phil kom. Altijd wel interessant als je je verveelt. Ik laat me zelf iets verder zakken en leg mijn voeten op tafel. Zo snel als ik kan zap ik de zender weg, het ging over mensen met anorexia. Nutteloos begin ik rondjes in het veel te grote huis te lopen. Er is niet echt nut van dit alles. Ik laat mezelf daarom maar weer op de bank vallen en staar naar een van de foto's aan de muur. Een van toen Owen en ik nog heel klein waren. Hij was vier ik twee. Het is nu alweer 14 jaar geleden. Ik schrik op als ik de deurbel hoor. Met een slakkentempo verplaats ik me naar de deur waar ik gelijk aangevallen wordt door twee mensen. Als ze me eindelijk los hebben gelaten, merken ze de stilte in het huis. "Zijn ze weer weg?" Ik knik. Zij waren de enige die wisten hoe moeilijk ik dit vond. "hoe lang?" vraagt Kim nieuwsgierig. "een maand. Jullie mogen zolang blijven als jullie willen, eten in de koelkast en de rest weet je nog wel." zeg ik terwijl ik glimlach als een boer met kiespijn. De meiden lijken het niet te merken en rennen naar de woonkamer en drukken gelijk Dr. Phil aan. Ze hebben een soort verslaving daar aan, net zoals ik vroeger met chocolade. Mijn gedachtes de laatste tijd dwalen elke keer af naar eten, het enige waar ik op dit moment geen zin in heb. Ik strompel naar de woonkamer. Op tv verteld Dr. Phil nu de verschijnselen van anorexia. Als hij klaar is vallen de blikken van de meiden gelijk op mij. "Je hebt anorexia." fluistert Romy zachtjes. Ik schud gelijk mijn hoofd. "Ik heb jullie dit verhaal eerder verteld, ik had anorexia en ik heb nu gewoon moeite met aankomen." De meest gebruikte leugen in mijn bestaan. Ik kots mijn eten niet uit, Ik eet wel genoeg, ik heb geen anorexia, ik vind mezelf niet dik. Alle leugens die ik al 2 jaar of langer aan het vertellen ben. Niemand die het door heeft, niemand die al mijn leugens door heeft. Dat is een van de redenen dat ik bang ben voor Simone. Owen heeft me verteld dat zij met één blik kan merken of je liegt en gemakkelijk de waarheid uit je kreeg. Hoe Owen het vertelde klonk het net alsof ze een politie agent zou moeten zijn. Ik wil niet dat iemand dit te weten komt en al helemaal niet een van Owens vrienden. Dat zou het alleen maar erger maken. Met de blik waarmee Simone mij vanmiddag aankeek, kon ik zien dat ze iets wist, dat ik niet lekker in mijn vel zit, dat ze Nils op me af had gestuurd. Nu al. Moet je bedenken dat ze na deze tour nog een aantal weken bij ons zouden blijven. Nagenietend van de tour, de laatste songs opnemen, en het feit dat ze ver uit elkaar woonde helpt daar niet bij dus verbleven ze in ons huis. Ik keek daar nog meer tegen op dan weken alleen thuis zijn. "Megan?" geschrokken kijk ik op naar Kim en Romy. "We gaan naar het cafetaria, ga je mee?" nee zeggen is geen optie, dan zouden ze me doorhebben, dan maar later uitspugen. Ik knik snel en laat me van de bank af trekken. Met z'n drieën stappen we de buitenlucht in, op weg naar het enige waar ik nu geen behoefde aan heb. Eten.
