We komen aan bij het eerste hotel, waar we drie dagen zouden verblijven. Ik zou een kamer delen met Kelly, Owen met Simone, en Nils met Daan en Rein. Ik sta samen met Kelly in de lift, omdat de jongens buiten handtekeningen aan het uitdelen zijn. "Waarom ben jij eigenlijk mee gegaan op tour, het is niet lullig bedoelt, maar het is niet de normaalste zaak dat de jongens familie meenemen." Kelly kijkt me vragend aan. "Vanwege mijn problemen." haar blik werd nog vragender. "Problemen?" ik knik terwijl ik op mijn lip bijt. Ze wist het niet. "Ik heb anorexia, en volgens mijn broer was het beter dat ik bij hem zou komen. En nu probeert Rein mij te helpen met aankomen." ze staart me aan met open mond. "Daarom ben je zo dun." Ik wend blozend mijn gezicht af. "En jij?" "Ik ben Simones vriendin, en Rein vond het ook niet erg als ik zou komen, ook als gezelschap voor jou." Een glimlach siert mijn gezicht. "Simones vriendin? Echt? Heb ik helemaal niks van gemerkt." ze begint te lachen. "Ik krijg er vaak haat door vanuit de mainiacs. Ze vinden me raar omdat ik op meisjes val. Maar je was ook te druk bezig met Nils." Ik schud mijn hoofd. "Wat bedoel je daar nou weer mee." mompel ik terwijl ik de sleutel in de deur druk en de deur open doe. "Ik bedoel daar helemaal niks mee, hoezo denk je dat." vraagt ze met een geamuseerd ondertoontje. Ik laat mijn koffer op een van de bedden vallen en Kelly doet het zelfde. "Je ondertoon." ze begint te lachen. "Gebeurt soms. Zullen we kijken of de jongens al terug zijn?" Ik knik en we lopen de de deur uit, niet wetend dat de jongens daar ook lopen waardoor we allebei tegen iemand aan knallen. "You ok?" ik kijk op in Reins gezicht en knik. "Weetje dit is al de tweede keer dat je in mijn armen valt, wil je daar iets mee zeggen?" een grijns siert zijn gezicht. En ik voel mijn wangen rood kleuren. "Ja, dat ik gewoon een ongelofelijke kluns ben. Bedankt voor het vangen." Ik haal Reins handen van mijn middel en strijk mijn shirt weer goed. Ik laat mijn blik even langs de jongens glijden en zie dat ze allemaal hun koffer naast hun hebben staan. Mijn blik glijdt even naar Kelly en Simone en zie dat hun vingers verstrengeld zijn met elkaar. Een misselijk gevoel trekt door mijn lichaam. Ik sluit mijn ogen en haal even diep adem. "Megan? Gaat het wel goed?" er word een hand op mijn voorhoofd gelegd. "Je bent helemaal warm, en bleek." Ik herken de stem nu als die van Nils. Ik knik en open mijn ogen. "Het gaat wel." Het begint in mijn hoofd te draaien en Nils zijn armen kunnen zich nog net om mijn middel slaan voordat ik wegval. Ik hoor nog net hoe Nils mijn naam schreeuwt voordat alles zwart wordt.
Ik open met moeite mijn ogen, maar sluit ze meteen weer als er een fel licht in schijnt. "Megan, je bent wakker." Ik viel weg met Nils zijn stem en word ook weer wakker met het zelfde geluid. Ik open mijn ogen, en kijk Nils aan. Zijn kuiltjes waren zichtbaar door de kleine glimlach op zijn gezicht. "ik ga even een dokter halen." Zijn hand glijd even langs mijn wang en ik zie dat hij de enige is in de kamer, samen met mij dan. Nils komt even later terug met een dokter, die er niet omheen draaide en gelijk begon met een uitleg. "Het flauwvallen is niet zomaar gebeurd, daar waren bepaalde redenen voor en daar moet je aan gaan werken. Je gewicht is ver onder het gemiddelde en als dat niet gauw veranderd kunnen er erge gevolgen komen, je kunt er zelfs aan overlijden. We hebben van je vrienden gehoord dat je er mee bezig was om aan te komen, maar dat niet lukte omdat je maag meer binnen kreeg dan gewend. Daarom doen we het op de volgende manier, je mag vandaag al weer weg, met een adres van een diëtiste, die jou gaat helpen met je gewicht. Ik hoop dat dit alles je helpt, Je mag je aankleden en naar je vrienden gaan." De dokter geeft me nog een hand en loopt dan weg. "Gaat het weer een beetje?" Nils kijkt me bezorgt aan en ik knik. "Beter dan eerst." een kleine glimlach siert zijn gezicht opnieuw. "Megan je moet weten, dat wij jou hoe dan ook gaan helpen. En als je ooit een probleem hebt moet je gewoon naar me toe komen oké, beloof me dat." Ik knik naar hem en sta daarna op. "Nils kun je de gordijnen dicht doen en aan de andere kant gaan staan." Nils schuift en van de gordijnen terwijl ik de ander doe. "Als het niet gaat moet je het zeggen." Ik trek snel mijn kleren aan en leg het ziekenhuis kleedje op het bed. "Ik ben klaar." zeg ik zachtjes. Ik wankel een beetje dus Nils legt zijn arm om mijn middel om me ondersteuning te geven. In de wachtkamer zitten de jongens en Kelly en Simone. Als Kelly mij opmerkt rent ze op mij af en slaat ze haar armen om me heen waardoor ik bijna val. 'Gosh Kelly, je mag me nu wel los laten." mompel ik lachend ze laat me los, en we lopen richting de auto van Daan, die altijd werd meegereden door een van de crew, omdat dat altijd wel handig is. Omdat er niet genoeg ruimte is, zit ik bij Rein op schoot en Kelly bij Simone. Na een rit van een goede vijftien minuten komen we bij het hotel terug. Wanneer ik uitgestapt ben legt Rein zijn handen op mijn heupen en stapt ook uit. Een flits was zichtbaar voor mijn ogen en ik haal Reins handen weg. Ik begin wat sneller te lopen, wat niet zo'n goed idee is aangezien ik bijna val. Twee handen houden me tegen. "Je bent nog niet zo sterk Megan." hoor ik Nils lachend zeggen. Ik steek mijn tong naar hem uit. "Wat is er eigenlijk precies gebeurd?" hij staart me even in de ogen aan en begint dan met praten. "Toen we op de gang stonden trok je helemaal wit weg, en ik kon merken dat er iets was. Ik had je nog net bij je middel gegrepen, voordat je in elkaar zakte. Daan bracht Owen, jou en mij naar het ziekenhuis, de rest zou later met een taxi komen. Eenmaal in het ziekenhuis werd geconstateerd dat je, als je met deze eetwijze door zou gaan, dit niet de laatste keer zou zijn dat je flauw zou vallen en misschien zou je een van de keren misschien niet eens meer wakker worden. Owen had het verhaal aan de dokter verteld over dat je bezig was met het veranderen van je eetwijze. Hij kreeg een kaartje van de diëtiste in de hand gedrukt en toen werden wij naar de wachtkamer gestuurd waar Daan al zat. Toen we weer bij je mochten, een voor een dan wel, ging natuurlijk eerst Owen, Daan kwam daarna en als laatst ik. Maar net toen ik mezelf in een stoel liet vallen werd je wakker, en de rest weet je denk ik wel."
Vanuit Nils:
Megan staart glazig voor zich uit. "Megan gaat het wel?" ik kijk haar bezorgt aan en ze knikt zachtjes, maar blijft met dezelfde blik naar een punt in de verte kijken. Ik ga voor haar staan en til haar kin op. Haar ogen vonden die van mij en ze keek me verward aan. "Wat is er?" Ze slikt. "Ik wil nog niet dood." Mompelt ze zachtjes. "Ik had moeten nadenken over dit alles, ik had niet zo dom moeten zijn, ik had mezelf beter kunnen snijden ofzo." ze zei nog veel meer maar ik luister niet meer. "Doe normaal Megan, je doet jezelf alleen maar meer pijn als je zo over jezelf blijft praten." Ze bijt op haar lip en knikt lichtjes. Ik sla mijn armen om haar heen en trek haar dicht tegen me aan. Ze legt haar hoofd op mijn borst en ik voel hoe ze haar ademhaling in de hand kreeg. Mijn arm wrijft gerust stellend over haar rug. "Kom, ze zullen wel wachten." Haar armen hadden zich op mijn rug aan mijn shirt vastgeklampt, en ze liet me los met wat teleurstelling in haar gezicht. Samen lopen we naar binnen waar Owen ons gelijk aanvalt. "Waarom duurde het zo lang?" ik zie hoe Megan op haar lip bijt en haar blik daarna wanhopig op mij richt. "Ze was een beetje duizelig. Dus stopte we even met lopen." verzin ik snel. "Gaat het weer dan?" vraagt Owen aan Megan. Ze knikt kort en Owen slaat zijn armen om haar heen en fluistert iets in haar oor. Ze knikt zachtjes en knippert haar tranen weg. Ik besluit er maar niet te veel op in te gaan en laat me naast Simone op de bank vallen. Niet dat ze het opmerkt, ze is veel te druk bezig met Kelly te zoenen. Ga nu niet raar denken ik ben niet jaloers op Simone, misschien wel, maar niet dat ze met Kelly date, want ik ben absoluut niet lesbisch maar meer over het geval dat ze al zo lang een gelukkige relatie heeft en ik niet. Waarom we hier met zijn allen in de lobby zitten weten we zelf ook niet. Het is een rare gewoonte. "Ik heb honger." Owen schreeuwt het nog net niet uit. "We lopen de stad wel in, lukt jou dat ook Megan?" Iedereen kijkt Megan aan, iets waar ze volgens mij niet tegen kan. Ze knikt een beetje onwennig en staart naar haar handen. We staan met zijn allen op en lopen de lobby uit, hopend dat er geen fans voor de deur staan, begrijp me niet verkeerd, ik hou van de fans maar soms kunnen ze gewoon too much zijn. Een opgeluchte zucht komt uit de mond van de vier jongens. Achter hun loopt Megan rustig mee, haar haar valt voor haar gezicht en ze heeft haar mouwen in haar handen vast. Met haar ogen gericht op de grond. Haar haar bedekt niet haar hele gezicht zodat ik nog net kan zien dat tranen over haar wangen stromen, maar nog voor dat ik naar haar toe kan gaan is Rein er al. That Bitch.
