De bel verpest mijn gedachtes, ik loop naar de spiegel en zie er precies zo uit als ik me voel, gebroken, lelijk en dik. Ik veeg mijn mascara van mijn wangen en probeer te stoppen met huilen, voordat ik de trap afloop en de deur open doe. "Megan!" Kim springt in mijn armen. "je hebt gehuild." concludeert Romy. Ze kwamen altijd samen. Wanneer ik de een belde kwam de ander ook. Opnieuw verlieten de tranen mijn ooghoeken. "Ik ga weg." zeg ik tussen mijn snikken door. Ze trekken me allebei in een knuffel. "O-Owen belde, ik moest naar hem toe komen. Ze komen me morgen ophalen." Kims hand wrijft geruststellend over mijn arm. "Misschien is dat wel beter." ik kijk haar met grote ogen aan. "Je bent zo depressief als ze weg zijn, wij merken ook wel dat je nauwelijks eet als ze er niet zijn." ik zucht zacht en onhoorbaar. "We gaan je helpen met je koffer." ik knik en mijn ogen worden daarna groot. De lamp ligt daar nog te creperen. Met zijn drieën lopen we mijn kamer binnen en hun blik valt gelijk op de lamp. "Hij euh is uit mijn hand gevallen." ze lijken het te geloven ook nog. Ze kijken naar mijn koffer waar al mijn spullen in gegooid zijn. "euh? Is dat inpakken." ik haal mijn schouders op. De meiden gooien alles weer uit de tas en beginnen het op te vouwen. "Megan, jij pakt je make-up, ondergoed en schoenen. Hup lopen." Met een zucht sta ik op van het bed de tranen waren onder tussen al gestopt met stromen. Romy drukte de radio aan. En beide meiden zongen luidkeels mee met de muziek. Ik was al 17 maar had nog nooit gezoend, en had maar een vriendje gehad. Omdat ik mezelf lelijk vind en me afsluit van elk mannelijk contact. Ik prop mijn ondergoed in een tas en leg die in de inmiddels al ingepakte koffer samen met mijn make-up. "We hebben ook een outfit voor je klaargelegd. En nu gaan we naar de Starbucks, onze laatste uren samen spenderen." voordat ik iets kon zeggen werd ik al meegetrokken. Ik graaide het geld van het kastje en liep daarna met de meiden mee. Koffie kon er wel in, zolang ze me maar niet dwongen om te eten. Nadat we onze koffies besteld hadden zochten we een plekje achterin. Het sweatshirt dat ik aan had flubberde langs mijn lichaam heen, zodat niemand kon zien hoe dik ik was.
