"Sst, straks maak je ze wakker." ik wil me omdraaien in mijn slaap maar dat lukt niet omdat er twee armen om mij heen geslagen zijn. Ik voel degene wat heen en weer bewegen en trekt me dan tegen zich aan. Het lichaam straalt een grote warmte af. "oke, oke ik zal ze zachtjes wakker maken." Opeens begint iemand te gillen en komt er iets zwaars op mij. "Daan, ga weg." mompelt Rein zonder zijn ogen open te doen, ik daarin tegen doe mijn ogen wel open en kijk naar Daan. Nog steeds krijg ik me niet losgewurmt uit Reins greep. "Rein kun je me loslaten?" ik hoorde hoe hij kort wat mompelde en me weer naar beneden trok. "Nee." Ik zucht en begin tegen Reins borstkas te duwen, niet dat hij ook maar een centimeter verplaatst word. Ik hoor hoe Daan begint te lachen. "Prik hem in zijn zij, daar kan hij niet tegen." een aantal protesten van Rein kwamen en hij draaide zich om, en omdat hij mij vast had werd ik ook mee getrokken waardoor ik voor de tweede keer bovenop hem lig. Ik doe mijn mond open om iets te zeggen wanneer Rein zijn ogen opent. "nog steeds niet." Mijn handen glijden via het matras naar beneden. Zoekend naar zijn zij. Oke iets te ver dat is een voetbalbroek, ik voel hoe hij even rilt en dan poke ik hem recht in zijn zij. Hij schiet een halve meter de lucht in en gooit mij per ongeluk van zich af waardoor ik hard op de grond terecht kom. Een stekende pijn schiet door mijn maag. "Omg Megan sorry gaat het." Ik voel hoe ik opgetild word en hoe Rein mij op het bed legt. "Mijn buik." piep ik zachtjes. "Vind je het erg." vraagt hij doelend op mijn shirt. Ik schud mijn hoofd en hij tilt mijn shirt een stukje omhoog. "Megan hoeveel weeg jij?" ik haal mijn schouders pijnlijk op. "45 ofzo denk ik." een dodelijke stilte valt in de kamer. "hoe lang ben je?" hoe lang ik ben wat boeit dat. "1,70." ik hoor hoe Rein slikt en hij legt daarna zijn hand op mijn buik. "Je bent iets van 20 kilo te licht ofzo. Dat is niet goed." alleen Rein en ik waren nog in de kamer en ik voel hoe hij me laat zitten. "Megan, luister je wel?" Ik knik en ik voel de tranen in me opkomen. Rein trekt mij op zijn schoot. "Ik ga je helpen." ik schud mijn hoofd. "Ik wil niet geholpen worden, alles gaat goed zo." Rein haalt mij een stukje van zich af en kijkt me boos aan. "Gisteren heb je overgegeven toen je een patatje at, vandaag had je een kleine stoot op je buik en je hele buik verkrampt, laatst lag je op de grond te creperen van de pijn. Dit is niet goed. Als je jezelf ondervoed kun je doodgaan." de tranen beginnen zachtjes over mijn wangen te stromen. "misschien wil ik dat wel." piep ik zachtjes. "Waarom." Reins stem is niet meer dan een fluister. "Mijn moeder haat me, ik ben altijd alleen er is niemand die om mij geeft." zeg ik nu ook zachtjes. Ik hoor Hoe Rein zucht. "Zal ik je eens wat vertellen. Ik hoorde gister de jongens praten. Ze mogen je, ze geven om je. Ik geef om je, Owen doet dat, je vader. Die twee vriendinnen van gister." Ik slik. "Jullie geven alleen maar om me omdat ik het zusje van Owen ben." Rein draait mijn hoofd zodat ik hem aankijk en streelt een pluk haar uit mijn gezicht. "Ik geef om je omdat ik je mag, omdat je grappig bent, je bent lief. En niet te vergeten je bent mooi. En niet omdat je zo dun bent." de tranen beginnen sneller over mijn wangen te stromen en ik leg mijn hoofd tegen Reins borst aan. Rein fluistert allemaal sussende woorden in mijn oor. "ik wil dit niet meer Rein, ik wil geen pijn meer lijden, ik wil niet dagenlang depressief zijn en doen alsof er niks aan de hand is. Ik wil normaal kunnen leven. Ik wil gelukkig zijn." snik ik zachtjes. Mijn tranen glijden via Reins borstkas naar beneden. "Laat ons je helpen." Ik knik tegen zijn schouder aan. "Met te beginnen een ontbijt want ik heb eigenlijk wel honger." lacht Rein toen zijn buik begint te rommelen. Een kort lachje verlaat mijn mond. "Dat is een begin, wat eet je meestal over een hele dag." terwijl ik hem aankijk begin ik te blozen. "Een cracker." hij maakt een teken dat ik verder moet gaan, maar wanneer ik niks meer zeg worden zijn ogen groot. "Alleen dat, daar maak je Owen nog geen minuut blij mee." Ik sta op en fatsoeneer mijn haren en kleren een beetje, waarna Rein mij mee trekt naar de woonkamer. Mijn vader kijkt me recht in mijn ogen aan. "We gaan scheiden." Ik knik emotieloos, maar van binnen kon ik wel een vreugde dansje doen. "ik ga jou ontbijt maken." ik knik opnieuw en volg Reins bewegingen naar de keuken en laat me daarna weer op de bank vallen. "Gaat het weer?" de geruststellende hand van Simone streek over mijn arm heen. Ik knik, het gesprek met Rein had me goed gedaan, ook al was dit in eerste instantie niet mijn bedoeling. Even later komt Rein terug met twee borden. Een met een broodje kaas, en een bord met veel meer eten. " Hier." zei hij en drukte me meer richting Simone zodat hij ook kan zitten. Ik slik als ik naar het broodje kijk. "je hoeft hem niet helemaal op te eten, maak een begin." fluistert Rein zacht in mijn oor als hij mijn gezicht bekijkt. Ik kijk op naar Reins ogen en glimlach. Ik scheur een klein stukje van het brood af en stop het na enige twijfe toch in mijn mond. Na wat zo'n 3uur lijkt gekauwd te hebben slik ik het door. Ik wil nu al niet meer eten maar stop voor Rein toch nog een stukje in mijn mond. Ik voel meerdere ogen op mijn gezicht branden. Als ik een half broodje op heb kijk ik richting Rein, die ondertussen al zijn derde broodje aan het eten is. Hij kijkt me glimlachend aan als hij merkt dat ik hem aankijk. Voor een seconde lijk ik te verdwalen in zijn ogen. Ik wend blozend mijn blik af. "zit je vol?" vraagt hij zacht zodat alleen ik het kan horen. Ik knik beschamend. "Geef maar." Ik houd het bord voor zijn neus en hij stopt het broodje in zijn mond.
