-Megan Lorin Playfair-
Er waren twee weken verstreken en ik mocht het ziekenhuis weer uit. Eindelijk. Vanuit de inkomsthal van het ziekenhuis was al duidelijk zichtbaar dat er veel fans buiten stonden. Ik zal ze zo rond de vijftig schatten. "Oké Megan, hier is het plan. Je loopt tussen Owen en Daan in. We willen zorgen dat we jou hier zo veilig mogelijk uit krijgen, aan weerzijden van beide jongens lopen bewakingsmannen. De jongens brengen jou naar het busje en daarna komen ze terug, om op de foto met fans te gaan en alles in die richting. Is dat goed?" Ik knik naar Simone. Ik zucht eens diep en loop dan samen met Daan en Owen richting de uitgang. Als de deuren open schuiven hoor je het geschreeuw van de meisjes duidelijk, het meeste wordt Reins naam geschreeuwd terwijl alleen Owen en Daan buiten staan. Als ze mij zien beginnen ze dingen te schreeuwen over waarom ik niet bij Nils ben, en of ik hem verlaten heb. Ik kijk Daan vragend aan. Hij wuift het twijfelend weg en kijkt daarna snel de andere richting op. Ik kon hem nog net op zijn lip zien bijten. Ik zucht eens diep. Ik raak in de verwarring van alles. Daan, Nils en al helemaal van de fans. Daan zet me in het busje, knijpt nog een keer in mijn hand en loopt daarna weer terug. Ik zucht en ga goed zitten. Mijn gedachtes dwalen af naar het eerst dat ik wakker was. Nils die me probeerde te zoenen, Daan die raar deed, Nils die naar Daan schreeuwt dat hij met me gezoend heeft. De fans die naar me schreeuwen omdat ze denken dat ik Nils verlaten heb. Ik snap niet wat ze bedoelen met verlaten, we zijn nooit samen geweest. Tenzij ik gewoon een groot deel van mijn leven vergeten ben. Het feit dat Nils niet meer met Daan praat snap ik ook niet helemaal. Van wat ik ook nog weet waren ze beste vrienden. Deelde ze alles met elkaar, werden ze soms wel een gay couple genoemd. Maar nu was daar niks meer van te zien. Ze leken wel vijanden. "Megan? Kan je een beetje opschuiven?" Ik kijk geschrokken op recht in het gezicht van Daan. Ik glimlach naar hem en schuif daarna snel op. Ik staar in gedachten uit het raam, ik word zachtjes aan gestoten. "Megan, is alles goed? Je bent er niet helemaal bij. Wat is er aan de hand?" Ik schud mijn hoofd. "Er is niks, I’m fine." mompel ik zachtjes. Ik zie Nils me vanuit zijn ooghoeken bezorgd aan kijken. Ik glimlach lichtjes naar hem en richt daarna mijn blik weer naar buiten. Verschillende bomen en huizen schoten aan me voorbij. Alles wat er voorbij vloog kan mijn gedachten niet weg houden. Ik moet en zal weten wat er aan de hand is tussen Daan en Nils en hoe ik daar bij betrokken ben. Mijn hand wordt vast gepakt en een duim streelt zachtjes over de achterkant van mijn hand heen. Een zacht rukje aan mijn hand deed me omkijken. De omgeving was gestopt met bewegen en ik zag het bekende huis dat tegen over de onze stond. Ik liep achter Daan aan. Hij had mijn hand nog steeds vast. Er was hier toch niemand die het kon zien. We zaten allemaal in de woonkamer met zijn allen te praten. "Hoe ben ik eigenlijk in coma geraakt?" alle gesprekken vielen stil en iedereen keek gelijk richting mij.
"Over een week moet je weer naar school he?" Ik rol met mijn ogen. "Ontwijk mijn vraag niet. Hoe ben ik in coma gekomen." Ik hoor Nils zuchten. "Je viel achter over met je hoofd op de glazen tafel. Je struikelde over je eigen voeten." ik kijk ze verbaasd aan. "Hoezo ben ik dan achter over gevallen? Normaal val je dan vooruit." ik zag Owen zijn schouders op halen. "Je bent gewoon een geval apart." ik zucht zachtjes. Zelfs een dove kon horen dat dit onzin was. Maar er is weinig kans dat een van hun me de waarheid gaat vertellen. "Waarom vroegen de fans aan me, of ik Nils verlaten heb?" Daan slaat een arm om me heen en trekt me dichter tegen zich aan. "Je hebt het waarschijnlijk gewoon verkeerd gehoord, lieverd." Ik duw mezelf van hem weg. "Ik ben niet gek hoor! Ik ben geen debiel die alles gelooft wat jullie zeggen. Dit alles is allemaal onzin. Ik wil de waarheid. Wat ben ik vergeten." De tranen stromen over mijn wangen. "Ik wil niet in een leugen leven terwijl ik dat niet eens weet." Daan wil me weer naar zich toe trekken. "Ben jij mijn vriendje wel? Of is dat ook een leugen. Heet ik wel Megan? Is Owen wel mijn broer?" Ik zag Nils opstaan en zijn armen om mij heen sluiten. Zijn armen voelde veel vertrouwder dan die van Daan. "Calm down a little. Het is belangrijk dat je jezelf niet helemaal gek gaat maken. Haal rustig adem. Je moet vertrouwen in ons hebben." Nils laat me een beetje los en veegt met zijn duimen de tranen van mijn gezicht. Ik knik lichtjes. "Dankje Nils." Hij glimlach lichtjes en gaat daarna zitten.
