Vanuit Megan:
We zijn alweer een paar weken verder en de tour is uitgelopen, in plaats van een maand zou die nu twee maanden duren, we zijn ondertussen al vier weken onderweg. Via e-mail kreeg ik van mijn diëtiste te horen wat ik wel en niet mocht eten die week, en daar werd rekening mee gehouden door de jongens. Ik weeg ondertussen al 48 kilo, dat betekent dat ik drie kilo aan was gekomen en volgens de diëtiste er nog ongeveer tien bij aan moest komen. Maar het was volgens haar een goed begin. Die avond van het restaurant blijft door mijn hoofd spoken, en sinds toen ontwijkt Nils mij. Hij was de enige waar ik echt goed mee kon praten, en nu, nu praat ik nauwelijks met iemand. Over mijn problemen dan, over de rest praat ik genoeg. Volgens de jongens begin ik ook steeds vrolijker te worden. Dat is in ieder geval een goed teken. "Megan, leef je nog?" ik schud verdwaasd met mijn hoofd en kijk richting Rein, die me net had aangesproken. "Ja, gewoon aan het denken." mompel ik tegen hem. "Waar over?" Ik zucht. "Over alles wat er de afgelopen weken is gebeurd." Nils komt net de kamer binnenlopen en zijn ogen schieten naar Reins hand op mijn bovenbeen. "Nils kunnen we even praten?" Hij wil zijn hoofd schudden maar ik trek hem al mee naar de keuken. "Waarom ontwijk je mij?" hij kijkt me verbaasd aan. "Ik ontwijk je niet?" Ik rol geïrriteerd met mijn ogen. "Ik kon eerst met je praten over alles, maar nu lijk je niet eens meer te willen praten, en wanneer we praten antwoord je kortaf. Als ik iets verkeerds gedaan heb moet je het zeggen." Ik had ook geleerd om beter voor mezelf op te komen en niet meer bang te zijn om iets te zeggen. "Weet je die avond in het restaurant nog?" Ik knik als teken dat hij verder moet gaan. "Hij blijft door mijn hoofd spoken en ik weet niet of ik er nou goed of fout aan heb gedaan. Ik was bang dat als ik met je zou praten dingen zou zeggen die ik niet wilde zeggen." Ik bijt op mijn lip. "hoe bedoel je dat je dingen zou zeggen die je niet wilde zeggen. Ik krijg steeds meer het gevoel dat ik echt iets verkeerd heb gedaan." Hij schudt snel zijn hoofd. "Je hebt niks verkeerd gedaan Megan, ik heb de laatste tijd te veel gevoelens gehad die ik niet helemaal snapte en als ik dat jou ga vertellen raak je in de war, en dat was niet de planning." Ik ben ondertussen op het aanrecht gaan zitten. Ik open mijn armen en trek Nils in een knuffel. We zijn op gelijk hoogte dus kan ik mijn hoofd op zijn schouder leggen. "Hallo, Euhm... Dat ziet er niet raar uit hoor." mompelt Daan lachend die de keuken in komt. Ik rol geïrriteerd met mijn ogen en laat Nils los. Hij draait zich om en staat nu met zijn rug tegen mij aan. "Spring op mijn rug." Ik laat mijn benen om zijn middel glijden en leg mijn handen in zijn nek. Als hij begint te rennen slaak ik een klein gilletje, wat een grinnik van Nils op levert. Ik geef hem een tik tegen zijn borst aan. "Had je me niet kunnen waarschuwen?" Hij schudt zijn hoofd waardoor hij zijn krullen in mijn gezicht veegt. "Dit was veel grappiger." Lacht hij. "Pas op met die krullen van je, ze steken mijn oog bijna eruit." Nils begint harder te lachen. "Je ziet er vast geweldig uit met een ooglapje." ik rol geïrriteerd met mijn ogen. "Ben je met je ogen aan het rollen?" Vraagt Nils, Ik begin te lachen. "Ja." hij loopt nog een stuk verder en opent de deur van Simones kamer maar doet hem gelijk weer dicht. "Die zijn, ehm.. een beetje bezig." Mompelt Nils een beetje ongemakkelijk. "Gelukkig bestaan er dekens." Mompelt hij er nog achteraan en ik schiet in de lach. "Ik kom je zusje afleveren." Ik word van Nils' rug af gegooid en kom op Owens schoot terecht. "Hai." mompel ik droog. "Waarom was je aan het lachen?" Ik richt mijn blik op Nils en we schieten beide opnieuw in de lach. "Nergens, helemaal nergens" mompelt Nils uiteindelijk lachend.
"Megan? We vinden je wel!" ja, we zijn verstoppertje aan het spelen. Daans idee, ze hebben al twintig keer deze kast geopend maar hadden me nog steeds niet gezien. Voor de zoveelste keer opent Daan de kast en kijkt met en moeilijk gezicht de kast door. Een korte grinnik verlaat mijn mond en zijn ogen schieten naar de dekens en kussens waar ik onder lig. "Gevonden!" schreeuwt Daan door het hele hotel heen. Ik word uit de kast getrokken en viel zo tegen Daan aan. "hoi." mompelt hij droog. Ik schud zuchtend mijn hoofd. "Waar was ze dan?" Nils komt de kamer binnen gelopen. "Hier, verstopt onder dekens en kussens, wij gaan nooit meer verstoppertje met haar spelen ze is te goed." mompelt Daan. "Daar is ze mijn zusje voor, he." zegt Owen die nu ook de gang in komt lopen. "Dude, jij was als eerste gevonden?" Ik schiet in de lach. "Jullie falen, verliezen van een meisje." ik schud teleurgesteld mijn hoofd, maar kan het niet laten om een lachje uit te laten. "Maar wat voor een meisje." zegt Daan lachend. Simone en Kelly kwamen beide de kamer uit lopen en mijn ogen schieten gelijk naar die van Nils, hij bijt op zijn lip om niet in lachen uit te barsten. Ik daarentegen kan het niet meer stoppen en schiet in de lach waardoor Nils gezellig mee doet. "Ik hou van dekens." zeg ik lachend en Nils begint harder te lachen. "Wat hebben hun nou weer?" ik zie hoe Owen zijn schouders op haalt. "Deden ze toen straks ook al." Als Nils en ik uiteindelijk uitgelachen zijn staat iedereen nog steeds in de gang ons raar aan te kijken. "Dus wat was er nou zo grappig?" vraagt Rein terwijl hij een blik op zijn gezicht heeft die ik niet helemaal uit kan leggen. "Ons geheimpje." zegt Nils. Ik hoor iedereen zuchten. "Wees blij dat we het niet zeggen, weirdo's." mompelt Nils nu. Een grijns siert mijn gezicht. Nils had noch Simone noch Kelly aangekeken, dat was het grappige van dit alles. Hij had ze gezien, ik niet. "Ik ga zo even het bed verschonen, dat moeten we wel zelf doen." een korte grinnik verliet mijn mond. "Kom." Nils trekt me weg en Daan laat mij struikelen waardoor ik nu dus op de grond lag. "Ik sta dus echt niet meer op." mompel ik. Nils grijpt mijn arm vast en trekt me over de grond met hem mee. Ik zwaai naar de rest. "Nils, je trekt mijn arm zo uit de kom." Ik hoor hem lachen en hij pakt mijn beide handen vast en trekt me omhoog. Hij had iets te hard getrokken - Hoe verkeerd klinkt dat - waardoor ik nu helemaal tegen hem aan stond. Zijn ogen staarde in de mijne. "Je doet iets met me maar ik weet niet wat." fluistert hij heser dan normaal. "is het goed of fout?" hij beet op zijn lip. "Wat jij doet is zo goed, dat het fout is." ik slik en haal mijn handen uit die van Nils en pak hem bij zijn kraag vast. Ik druk mijn lippen op de zijne en hij lijkt verrast door mijn actie. Zijn tong glijdt over mijn lip heen en ik haal mijn lippen van de zijne af. "Wat is er, ik ga te snel he?" hij kijkt me bezorgt aan. "Ik ben nog niet ontgroend." mompel ik zachtjes. "Let me be the first? Just do what i do." Ik knik een beetje nerveus en een glimlach siert Nils zijn gezicht. "Je bent zelfs mooi als je nerveus bent." fluistert hij hees. Hij drukt zijn lippen opnieuw op de mijne en legt zijn handen om mijn middel. Ik wikkel mijn armen om zijn nek, zijn tong strijkt opnieuw over mijn onderlip en ik open mijn mond een stukje. Zijn tong speelt een vrolijk spelletje met de mijne terwijl zijn handen over mijn rug wrijven. Mijn handen spelen met zijn haar. Als hij zijn lippen van de mijn haalt, legt hij zijn voorhoofd tegen de mijne. "Geboren natuurtalent." Lacht hij, een glimlach siert ook mijn gezicht.
