Ik stap met een zucht het gebouw in voor mijn eerste afspraak. Na Nils’ lange zeuren heb ik gebeld en voor vandaag is mijn afspraak gemaakt. Het is twee weken geleden dat ik die droom heb gehad maar ik weet hem nog steeds in detail te vertellen. Daan heeft elke kans gepakt om met mij te flirten en Nils werd er zo gek van dat hij Daan een blauw oog had geslagen. Veel kans had Daan niet gehad om hem terug te slaan want hij werd tegen gehouden door Rein, die hem had verteld dat dit zijn eigen domme schuld was. Als het niet aan mij had gelegen, waren Daan en Nils nu nog steeds de beste vrienden. "Klaar?" Vraagt Nils terwijl hij mijn hand vast pakt. Ik knik lichtjes naar hem. Ik had hem gister gedwongen om met mij mee te gaan, want eerlijk is eerlijk dit is zijn idee. "Wij komen voor een afspraak met Dhr. Rox. De vrouw achter de balie tikt wat op haar computer "Naam?" haar ogen bestuderen me van achter het glas van haar bril. "Megan Playfair." Ze knikt lichtjes en wijst naar de wachtkamer. "Ga maar zitten, hij kan er elk moment aankomen." Ik bedank de vrouw en neem samen met Nils plaats op de stoelen in de wachtkamer. Die duidelijk aan vernieuwing toe is. De stoelen die er staan kunnen elk moment in storten en de tijdschriften zijn van twee jaar geleden. "Megan Playfair?" Een man rond de dertig komt op mij en Nils aflopen en schudt ons beide de hand. "Ik ben Dhr. Rox. Volgt u mij." Ik kijk een beetje twijfelend richting Nils die mij een knijpje in mijn hand geeft ter geruststelling. Zijn kantoor is vergeleken met de rest van het gebouw veel nieuwer en ziet er ook veel beter uit. "Ga zitten." hij wijst op twee stoelen voor het bureau waar Nils en ik op gaan zitten. "Vandaag is meer een kennismakingsafspraak dan wat anders, ik wil graag je verleden een beetje weten voordat ik je kan helpen." ik knik naar de man. "Begin maar met iets.." Ik zucht zachtjes. "Ongeveer anderhalf jaar geleden kreeg ik anorexia, mede omdat ik me niet goed genoeg voelde. Die anorexia heb ik gehad tot ongeveer een half jaar geleden. Ik ben er af gekomen door hulp van Nils, mijn broer en een aantal vrienden." De man schrijft ondertussen verschillende dingen op. "Die anorexia is dat verholpen omdat het moest of omdat je het zelf wilde?" De man kijkt op van zijn boekje. "Het begon omdat het moest, ik belandde in het ziekenhuis omdat ik flauw gevallen was door voedsel te kort. Later was het meer om andere mensen gelukkig te houden. Ik wilde de mensen om mij heen niet teleurstellen of tot last zijn, dus deed ik wat ik kon doen om hun gelukkig te houden." Nils zijn duim streelt zachtjes over mijn hand terwijl hij er af en toe een kneepje in geeft. De man gebaart dat ik verder moet vertellen. "Toen de anorexia weg was en ik weer op normaal gewicht was, was ik gelukkiger in het leven en bouwde Nils en ik een relatie op. In die periode leek alles goed te gaan, tot dat Nils en ik uit elkaar gingen vanwege een misverstand. Dat kwam weer goed na een aantal weken. Tot een van onze beste vrienden roet in het eten gooide, en mij zoende. Ik drukte hem weg omdat ik hem niet wou, later die avond was ik deels door hem in coma gegooid. Na de coma dacht ik dat Daan mijn vriend was in plaats van Nils, en ik kwam erachter dat het niet zo was na twee weken. Ik krijg steeds kleine stukken van mijn geheugen terug maar ik mis nog steeds een heel stuk." Hij knikt. "Dit was genoeg voor vandaag, het was een korte afspraak, maar zoals ik zei, ik moet alleen je verleden een beetje weten. Je kunt bij de balie een nieuwe afspraak maken. Bedankt voor de informatie, ik kan hier zeker wat mee." hij schudt ons beide de hand en Nils en ik lopen samen het kantoortje uit en maken voor de volgende week een afspraak. "Was dat nou zo erg." glimlacht Nils als we zijn auto instappen. Ik knik. "Ja, ik houd er niet van als mensen alles weten wat er in mijn leven gebeurd." Nils rolt lachend met zijn ogen. "Sukkeltje." mompelt hij als hij een kus op mijn lippen drukt en daarna de auto start.
