De neiging om naar het toilet te lopen en uit te spugen wat ik net heb gegeten is groot. De jongens zijn zich aan het omkleden maar Simone, die zich al had omgekleed, zit op de bank met haar telefoon. "Doe het alsjeblieft niet." zegt ze zonder haar blik van haar telefoon te halen. Ik bijt op mijn lip en kijk naar Simone, als ze merkt dat ik kijk, kijkt ze terug in mijn ogen. "ik zag je kijken richting de wc." Ik zucht eens diep. "Ik weet hoe moeilijk dit voor je is, maar je moet het vol houden. Doe het voor jezelf." Ik bijt nog harder op mijn lip dan eerst en proef al wat bloed. "Wat als ik dit niet voor mezelf doe. Wat als ik dit alleen maar doe, om anderen geen pijn te doen." Simone wil wat antwoorden maar de jongens komen weer binnen. De glimlach op Reins gezicht laat me herinneren waarom ik dit ook al weer wilde doen, ik wil gelukkig zijn. "Jij kunt je nu omkleden." Ik knik en sta op. Ik negeer de wcdeur die wijd open staat en stap de kamer in waarna ik me op bed laat vallen. Dit gaat nog moeilijker worden dan ik had verwacht. Ik loop naar mijn koffer en haal de eerste de beste kleren er uit. Een zwarte skinny jeans en een strakke top. Met een grote twijfel trek ik hem toch maar aan. Met daarover heen een simpel zwart vestje. Na snel mijn make-up gedaan te hebben, en mijn krullen doorgekamd stap ik terug naar de woonkamer. Mijn blik blijft even hangen bij de wc. Ik zucht diep en loop daarna door. Als ik de woonkamer in loop zijn er geen plekken meer vrij. "Simone move a little." Ze schudt haar hoofd. Dan maar anders ik laat me op haar schoot vallen. Ik wacht wel tot ze zegt dat ik te zwaar ben. In plaats daarvan legt ze haar armen om mijn middel en trekt me dichter tegen zich aan. Ik zie hoe Rein een blik op ons werpt en daarna lipbijtend weer weg kijkt. Ik zucht zachtjes, maak Simone's handen los en prop me dan tussen Simone en Rein in. Ik wil niet dat Rein verkeerd gaat denken. Simone kijkt me even raar aan maar focust dan haar blik weer op de tv. "Rein?" Rein richt zijn blik op mijn gezicht. "Mijn buik doet pijn, is dat normaal." Ik zie even een ongeruste blik in zijn ogen. "Ik weet het niet." mompelt hij beschaamd. Hij wil me helpen maar weet niet eens wat goed of slecht is. "Kom." Rein trekt mij omhoog. Als hij merkt dat ik niet mee loop tilt hij me op. "Je moet wat rusten." ik probeer me los te krijgen uit zijn greep wat alleen maar gelach van de jongens op levert. "Rein, Laat me los!" Hij schudt eigenwijs zijn hoofd. Ik draai mijn hoofd weg van hem. Als we langs de wc deur lopen draai ik snel mijn hoofd weer terug. Hij legt me op het bed neer en legt daarna de deken over me heen. Hij drukt een kus op mijn voorhoofd en wil weer weglopen. "Rein? Wil je hier blijven?" ik voel het schaamrood naar mijn wangen stijgen. Ik zie hoe hij glimlacht en daarna knikt. Hij kruipt naast mij onder de dekens. Ik staar naar Reins ogen. Een rare tinteling verplaatst zich van mijn wang door mijn hele lichaam als Rein zachtjes met zijn duim over mijn wang streelt. "Slaap wat." zegt hij zachtjes, waarna hij een kus op mijn voorhoofd drukt. Ik sluit mijn ogen en voel hoe Rein zich tegen mij aan drukt en daarna een arm om mij heen slaat. "Rein ik ben bang." voor het eerst in mijn hele leven was ik bang om te slapen en niet meer wakker te worden. "Waarvoor." vraagt hij zachtjes. "Slapen en niet meer wakker worden." Ik hoor hoe hij zachtjes zucht. "Vertrouw je mij Megan?" Ik knik en open mijn ogen. "Geloof me dan dat jij weer wakker zult worden." een kleine glimlach siert mijn gezicht. "Dankje Rein, je bent echt een goede vriend." ik leg mijn hoofd op Rein's borstkas en met het regelmatige geluid van zijn hart val ik in slaap.
Vanuit Rein:
"Dankje Rein, je bent echt een goede vriend." zegt ze waarna ze haar hoofd op mijn borst legt. Ik laat een zachte zucht uit. Waarom was ik voor en meisje nooit meer dan een vriend. Een simpele vriend. Haar hart gaat rustig op en neer als teken dat ze slaapt. Haar adem strijkt langs mijn nek heen.
"Guys?" Daan komt schreeuwend de kamer binnen maar ik gebaar dat hij stil moet zijn. Zijn blik valt op het meisje dat zich aan mij vastgeklampt heeft. "We zijn er bijna. Nog een uur." zegt hij met een glimlach en loopt daarna weg. Ik strijk een pluk haar uit haar gezicht, en zie hoe ze vredig ligt te slapen. Ik druk een kus op haar voorhoofd en sluit mijn ogen. Om een half uur later weer gewekt te worden door Simone. Naast mij is een lege plek. "Waar is Megan?" vraag ik terwijl ik een beetje slaapdronken op probeer te staan. Ik val bijna achterover als ik twee handen op mijn rug voel. "blijf wel staan he machoman." Ik draai me lachend om. "wat nou als ik wil vallen?" een glimlach siert haar gezicht en ze stapte aan de kant. "Ga je gang." ik haal mijn schouders op en draai mijn rug naar het bed waarna ik me laat vallen. "Hé! Dat is niet eerlijk!" Ze begint in mijn buik te prikken. "Die slaap heeft je wel goed gedaan he?" ze knikt en komt naast me zitten. "Weet je wat ik net gedaan heb?" ik schud mijn hoofd. "Ik heb." ze valt stil. "Een half broodje gegeten." Ik kijk haar met grote ogen aan en een glimlach siert mijn gezicht. "Ik heb vandaag gewoon al meer gegeten dan dat ik in drie dagen zou doen." Ze haalt haar hand door haar haar. Haar glimlach verdwijnt van haar gezicht. "Het spijt me." Ik kijk haar vragend aan. "He, wat is er? Dat is toch juist goed." ze schud haar hoofd en wendt haar blik af. "Ik heb het weer uitgespuugd. Ik kreeg een hele grote steek, net als met die patat." Ik zie hoe een traan naar beneden valt. Ik til haar hoofd omhoog en kijk haar recht in haar ogen. Ze bijt onzeker op haar lip. "Denk er niet aan, we gaan het gewoon opnieuw proberen, maar we beginnen met wat minder. Maak je geen zorgen, vandaag gaan we lol maken. Oké?" ze knikt voorzichtig. Ik geef haar een knuffel en trek haar mee de woonkamer binnen. "WOOHOO." schreeuwt Daan opeens. Ik kijk hem vragend aan en hij haalt zijn schouders lachend op. Megan gaat naast Owen op de bank zitten ze beginnen een gesprek. Een glimlach siert haar gezicht. Zo zie ik haar het liefst, met een glimlach op haar gezicht. "Ik heb honger." mompel ik en loop de keuken in. "Waar is het eten?" lachend komt Owen de keuken binnen. "Jij!" zei ik wijzend op hem. "Nah, we hebben het eten al ingepakt." Ik draai me om, om weg te lopen uit de keuken als Owen me tegen houd. "Wees alsjeblieft voorzichtig met haar." zegt hij zuchtend. "Ik help haar alleen maar." ik zie hoe hij zijn hoofd schudt. "Ik ken die blik Rein." een grijns trekt op zijn gezicht. Maar het enige wat ik kon doen was zuchten, mijn arm terug trekken en daarna weg te lopen. Ik laat me naast Daan op de bank vallen. "Reiney." Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Reiney?" Hij begint hevig te knikken. "Het was haar idee." zegt hij wijzend op een lachende Megan, in de armen van Simone. Simone is dan wel onze zangcoach maar eigenlijk hoort ze gewoon bij de band. Ze is een supergoede vriendin van ons. Ik schud zuchtend mijn hoofd. "Rare mensen."
Vanuit Megan:
Met mijn arm gehaakt in die van Nils lopen we het eerste concertgebouw binnen. Als ik een van de jongens was geweest had ik het dood eng gevonden om voor al die mensen op te treden. Maar de jongens hebben dan ook 300 procent meer zelfvertrouwen dan ik. "Weetje." ik kijk Nils vragend aan. "Ik ben voor elk concert zo nerveus, dat ik het gewoon even niet meer zie zitten, dan ben ik zo onzeker. Maar wetend dat jij vecht met je onzekerheden, maakt mij minder nerveus, omdat ik dan geloof dat ik het ook kan." Op Nils' gezicht verschijnt een blos. "Waarom ben je zo onzeker, je hebt een super mooie stem, en wees eerlijk je bent niet lelijk, zeker niet. Je hebt niets om onzeker over te zijn." die kleine blos verschijnt ook op mijn gezicht. "Ik zou hetzelfde tegen jou kunnen zeggen, over je uiterlijk, want ik heb geen idee hoe je zingt." zegt Nils lachend. "Dat wil je niet eens weten." Nils drukt een kus op mijn voorhoofd. "Dankjewel." fluistert hij zachtjes en loopt daarna samen met de andere jongens het podium op voor de soundcheck. Ik verplaats me naar de zaal en laat me op een van de stoelen vallen. Ze beginnen met het oefenen van 'Dreamers' omdat die nog een beetje geperfectioneerd moest worden. Ik richt mijn ogen op Owen die elke keer in de lach schiet als hij moet zingen. Owen en ik hebben dezelfde lach. Het enige verschil was dat die van hem vaker klonk dan die van mij. Mijn lach was zeldzaam en door weinig mensen gehoord. De muziek werd gestopt en een chagrijnige man kwam het podium oplopen. "Owen! Concentreer je, dit is belangrijk." Owen klapt zijn mond gelijk dicht. Daan en Rein bijten op hun lip om niet in het lachen uit te barsten. "En wie is zij? Een fan?" zegt hij wijzend op mij. Simone schiet gelijk in de verdediging. "Owen's zus, als je wil weten waarom ze hier is, moet je het maar vragen aan Mr. Playfair." de man tovert een glimlach op zijn gezicht. "Aah, de beeldschone Megan, kom eens hier meid." met een lichte twijfeling loop ik naar de zijkant van het podium om het trapje op te lopen. "Megan, wat ben je groot geworden." De man bekijkt me nog eens van top tot teen. "In vergelijking met vroeger dan." De jongens achter mij houden het niet meer en beginnen hard te lachen. "Familie kwaal." mompel ik. Twee handen sluiten zich van achter om mijn middel heen. "Ze is niet zo heel klein hoor." achter mij staat Daan een stuk door zijn knieën gezakt. Een por in zijn ribben liet hem mij loslaten waardoor ik me kon omdraaien, Rein en Nils hadden de tranen in hun ogen staan, en Owen lag op de grond. "Weetje wat ik me afvraag." zei Rein tussen het lachen door. "Of Megan kan zingen?" Ik bijt op mijn lip en schud mijn hoofd. "Wie zegt dat?" Owen - mijn net zo kleine broer - kijkt me vragend aan. "mama" mompel ik zachtjes. "Dus je kunt wel zingen." zegt hij opgewekt. "Nou doe eens?" stemt Nils in en ik schudt mijn hoofd. "Ik wil niet." mompel ik blozend. "Dan zingen we een duo?" stelt Rein voor. Ik bijt denkend op mijn lip. "Ik weet het niet." mompel ik zachtjes. Ik heb me ondertussen al op de grond geplaatst net als de rest van de jongens. "Wij zijn de enige die je horen." stelt Rein mij gerust. Ik zucht eens diep en knik dan lichtjes, hopend dat niemand het ziet maar tevergeefs. "Welk liedje wil je doen?" Ik haal mijn schouder op. "Bedenk er maar een." Rein lijkt even diep na te denken. "Shadow van Austin Mahone, ken je die?" Ik knik. "Dan doen we die." Ik knik nog een keer en Daan staat op om een gitaar te pakken, Nils neemt hem over. Rein en ik spreken af dat we omstebeurt een couplet doen en samen het refrein. Ik sluit mijn ogen en zucht eens diep als Nils begint te spelen en begin daarna zachtjes te zingen. Rein valt in bij het refrein. Als het lied afgelopen is begin ik blozend aan mijn veters te prutsen. Niemand had nog wat gezegd, maar ik voelde hun ogen wel op me branden.
