"Je had beloofd dat ik je nooit kwijt zou raken." zijn ogen staarde naar de kist waar het lichaam in lag. "Ik ben niets zonder jou." De jongen liet alleen maar meer tranen over zijn wangen stromen en hij hield het niet meer waarna hij de zaal uitrent gevolgd door drie van zijn vrienden. "Daan!" De jongen stopt niet met rennen, verschillende auto's hadden hem bijna geraakt, hij had verschillende keren bijna zijn eigen leven vergooid. Twee jongens stopte met rennen, terwijl een nog op volle kracht door ging. Hij wist wat zijn vriend van plan was en was niet van plan hem te laten gaan. "Daan!" Schreeuwde hij nog een keer. Meerdere mensen keken naar het tafereel dat voor hen afspeelde. Ze wisten niet wat ze moesten denken, ze wisten alleen dat dit de twee jongens van MainStreet waren. Enkele andere auto's raasde nog maar net langs Nils heen. "Alsjeblieft! Houd hem tegen!" Meerdere mensen hoorde hem maar niemand leek te luisteren, hij kwam maar niet dichterbij, en bijna al zijn energie was verdwenen, de zweetdruppels lagen op zijn voorhoofd. Zijn vriend leek steeds harder te rennen, en eindelijk kwamen er mensen in actie. Een man rond de veertig, hield Daan tegen, maar was niet sterk genoeg om het vast te houden Tot Nils was. Nils bedankte de man toen hij langs rende en zet het op sprinten, hij was zo dicht bij zijn vriend. Vlak voor hij van de brug kon springen had Nils hem bij zijn arm terug getrokken. "Ben je helemaal gek geworden! Dit is niet wat zij wil!" Daan zijn betraande ogen waren nog steeds gericht naar beneden naar de rijdende auto's die op de snelweg reden. Mensen kwamen om de twee jongens staan. "Daan! Kijk me aan, je kunt dit niet maken. Weet je hoe hard ik heb moeten rennen, om jou leven te redden. Ze had gewild dat je naast Owen, de jongens en mij had gezeten. Dat je tranen had laten vallen en verder met je leven ging, dat je uiteindelijk haar in je achterhoofd kon zetten en gaat trouwen met een mooi meisje. Dan zou ze trots op je zijn, niet als je gesprongen had. Ik weet dat je haar nooit zou kunnen vergeten, dat begrijp ik. Maar ga niet springen. Ik spring je achterna." Daan zijn ogen vielen op zijn gezicht. "Ik kan niet zonder haar, Nils. Ik wil niet verder leven zonder ooit nog in haar ogen te kunnen kijken, zonder ooit nog haar lippen op mijne te voelen, en nooit meer haar kunnen vasthouden. Je snapt het niet Nils, ik moet dit doen." Zijn voeten bungelde een stukje over de rand, en tussen de mensen door kwamen Simone en Rein aan rennen. Naast Daan ging nu ook Nils staan en grijpt de hand van Daan vast. "Als jij springt, spring ik ook." de mensen die er omheen stonden, pakte hun hart vast. Ze waren doodsbang voor wat de jongens van plan waren. Daan schudde steevast zijn hoofd. "Jij springt niet." Nils stak zijn hand naar achter en Simone pakte die vast, Daan liet zich over de rand vallen en nog net op tijd kunnen Simone en Nils de jongen om hoog trekken. Als ze hem eenmaal veilig op de grond hebben staan laten ze hem los. De jongen geeft het niet op en stapt langzaam achteruit tot de grond onder zijn voeten is verdwenen. Van af toen leek alles is slow motion te gaan, Nils die nog net probeerde te grijpen naar de hand van zijn beste vriend en de mensen die allemaal geschrokken hun hand voor hun mond sloegen. Daan had gelijk gehad, Nils sprong niet. Nils zat huilend op de grond, zijn handen opengescheurd door de armbanden aan de pols van Daan. Hij begon te schreeuwen, zo hard als hij kon. Hij was zijn beste vriend en zijn beste vriendin kwijt. De tranen leken niet meer te stoppen met stromen. Achter hem waren Rein en Simone door hun knieën gezakt, en waren onophoudelijk aan het snikken. Verschijnende mensen waren aan het bellen met het alarmnummer maar het kon Nils allemaal niet meer schelen, hij was getraumatiseerd voor het leven.
Hier ligt Megan Lorin Playfair
28-06-'97 - 03-08-'14
Onwezenlijk, oneerlijk, niet te begrijpen.
Door een tragisch ongeval zijn wij Megan kwijtgeraakt.
Uit het oog, Maar niet uit het hart
Megan Lorin Playfair
Hier ligt Daan Zwierink
10-03-'96 - 03-08-'14
In zijn wanhoop koos hij,
op een moment van diepe eenzaamheid voor deze weg.
Uit het oog, Maar niet uit het hart
Daan Zwierink
