- Daan Zwierink -
Nils stapt de auto in en via de achteruitkijk spiegel kijk ik hem aan. Zijn blik is naar buiten gericht en kleine tranen stromen over zijn wangen. Hij was bezorgd, heel bezorgd, maar is te stoer om het ook maar te laten zien. Ik zucht zachtjes en schud mijn hoofd. Hij had wel gelijk gehad het was deels mijn schuld geweest. Ik bracht hun relatie langzaam op klippen, en ik was het me ervan bewust. Ik was een verschrikkelijke vriend geweest voor Megan en Nils. En als we Megan weer terug hebben zou ik alles doen om mijn reputatie bij hun te verbeteren. Ik stop de auto als we bij het politiebureau aan komen. "Nils, we zijn er." zegt Owen terwijl hij tikt op Nils zijn arm. Nils knippert verdwaast met zijn ogen en knikt dan lichtjes, waarna hij de auto uitstapt. Nils zijn ogen stonden vermoeid, alsof hij dagen niet had geslapen. Als of hij dagen geleden heeft voorspelt dat dit ging gebeuren en daarom alleen maar lag te piekeren, terwijl iedereen van zijn nachtrust genoot. Alsof hij net zoals Megan dagen wakker lag, om te zorgen dat iedereen gelukkig werd, zonder het van elkaar te weten. Ik zucht zachtjes en sluit de auto, waarna ik een klein sprintje neem om gelijk te komen lopen met de jongens. Niemand zei wat, iedereen was te gefocust op wat er met Megan was gebeurd om ook maar iets te zeggen. Simone was de eerste die weer sprak. "Meneer, wij willen iemand als vermist opgeven." de politie agent keek verbaasd op van zijn krant. "Wie en sinds wanneer?" Simone leek even te twijfelen. "Een uur geleden, Megan Playfair." Zucht Simone uiteindelijk toch uit. "Dan kan ik niks doen." spreekt de man uit terwijl hij zijn krant weer te voorschijn haalt. Rein knikt richting Nils die op zijn beurt terug knikt. In plaats van het geschreeuw dat je verwachtte kwam er alles behalve dat. "Meneer, u snapt het niet, he? U snapt niet hoe zo een meisje zoveel voor vier verschillende jongens kan betekenen, ze is mijn fucking vriendin, zijn fucking zusje. Het kan me geen ene reet schelen dat ze nog geen vierentwintig uur vermist is, al was ze vijf minuten vermist. U moet er iets aan doen, dat is uw taak, niet op uw luie reet de fucking krant lezen." De agent keek Nils chagrijnig aan over zijn krant. "Ga nog even zo door, meneer. En er staat een fikse boete op uw rekening." Nils snuift arrogant. "Voor wat? De waarheid vertellen, vertellen waar het op staat. Ik hou fucking veel van haar. En als u niks doet, ga ik het zelf wel doen. Al moet ik daarvoor de wetten overtreden." Sist Nils boos tegen de agent. De agent wees met zijn priemende vinger richting Nils. "Als ik jou of ook maar een van jou vriendjes hier tegen kom, op een plaats delict van ik weet niet wat. Hou ik jullie gelijk aan als verdachte. Als je het maar weet." Zijn vinger gleed langs ons allemaal, maar geen van allen voelde we ons aangesproken. "We gaan jongens." Mompelt Simone, en met zijn allen stappen we het gebouw uit.
-Megan Lorin Playfair-
Mijn lichaam brandt van de blauwe plekken en mijn maag rammelt van de honger. Een zachte hoest verlaat mijn mond en gelijk schiet er een pijn door mijn buik. Ik was hier nu al twee dagen en de pijn werd elke dag anders. Ze zei dat ik het verdiende dat ik de pijn verdiende, omdat ik een stomme slet was. Iemand die niks waard was. Ik zucht zachtjes, ik mis de jongens. Nu al. Het is pas twee dagen geleden en ik merk nu al dat ik niet zonder ze kan. Nils zijn lieve aanrakingen, zijn lieve zinnen die me altijd deden blozen. Daans grappen en klunzigheid. Het kleffe gedoe tussen Rein en Owen. Simone's bezorgdheid. Het meisje die al voelde dat er iets mis was zonder dat jij het wist. "Megan." Klinkt de akelige schelle stem van mijn moeder. Mijn eigen moeder had me hier opgesloten, omdat ik niets waard was, omdat ik haar geluk belemmerde. Een dienblad met een boterham en een glas water werd half voor me neer gegooid zodat de helft van het water er alweer overheen was gevallen. "Eet op!" beveelt ze. Ik schud mijn hoofd, waarna er gelijk een klap volgt. Een kreun van pijn verlaat mijn mond. Een trap tegen mijn buik en een klap in mijn gezicht was het laatste wat ze deed voordat ze zich omdraaide. "Slet." Sist ze nog voordat ze de deur dichtgooit. Ik laat mijn lichaam langzaam op het verscheurde matras zakken, en kleine snikken verlieten mijn mond. Ik was dan niet altijd geweldig geweest maar dit verdiende ik toch niet. De scheldwoorden, de klappen, de pijn. Ik slik zachtjes en wrijf mijn tranen weg. Na een goede tien minuten komt ze terug lopen en kijkt me vol ontzet aan terwijl ze haar hoofd schudt. "nog steeds aan de anorexia? Niet te merken, je begint een beetje dik te worden, misschien moet ik maar helemaal geen eten afleveren. Misschien leer je dan wat je mij hebt aangedaan." Glimlacht ze liefjes, terwijl haar woorden alles behalve lief waren. Ze sneden diep in mijn ziel. Mijn lichaam, nog steeds een van mijn grootste zwakheden. "Ik hoop maar dat dat lieve vriendje van je seks met je had. Want ach ja, Michel wil wel weer eens een keer een tienerlichaam." grijnst ze nog voordat ze de deur uit liep. Michel mijn 'moeders' nieuwe verloofde, was een engerd. Een echte engerd. En het feit dat hij van plan was om me aan te raken stelt me niet gerust, het maakt me bang, banger dan ik al was. Mijn lichaam trilt zachtjes, en tranen verlaten opnieuw mijn ogen. Mijn hoofd laat ik opnieuw in het matras vallen. Hopend op goed geluk.
