Ik gooi de deur open en stap zo snel mogelijk naar buiten. Ik ben buiten adem maar ik moet haar vinden. Ik heb het halve gebouw al afgezocht en nog steeds kan ik haar niet vinden. Ik zucht en bijt op mijn lip. Een kleine snik klinkt uit het dames toilet. Dat ik daar niet opkwam. Ik stap de wc binnen. "Megan?" gelijk was het stil. Ze komt het wc-hokje uit lopen zonder me aan te kijken en loopt de wc weer uit. Ik hou haar bij haar pols vast en veeg een pluk haar uit haar gezicht. "Ik zoende haar niet Megan. Ik wilde naar jou lopen toen ik zag dat Rein je tegenhield maar toen werd ik tegen gehouden en drukte ze haar lippen op de mijne. Ik wilde het niet Megan, ik drukte haar gelijk weg, alsjeblieft geloof me?" haar grote donkerbruine ogen waren betraand en ze schudde zachtjes haar hoofd. "Ik kan het niet Nils, ik kan het niet geloven. Het is voorbij." mijn greep om haar pols verslapte en ze liep weg, mij met de tranen in mijn ogen achterlatend.
-Megan Lorin Playfair-
Ik liep zo snel mogelijk de wc uit, weg van Nils. Ik wist niet wat ik moest geloven, maar Nils zijn lippen op die van een ander meisje maakt mij duidelijk dat ik meer van hem hou dan hij van mij. Ik loop de deur uit richting Owen. De tranen stomen nog steeds over mijn wangen. Ik pak Owen bij zijn arm en mompel wat excuses naar de fans. "Ik ga naar de tourbus!" Ik hoor hoe hij zucht. "Doe niks doms, alsjeblieft." Rein kwam op ons aflopen en zijn ogen stonden vol woede. "Waar is hij?" Owen kijkt me vragend aan. "Wat is er gebeurd?" Rein rolt met zijn ogen. "Nils heeft met een of ander wicht gezoend. "Owens ogen worden groot. "Wat een klootzak." Nils kwam de deur uitlopen en zijn ogen zochten mij. "Ik ga." ik trok Owen in een knuffel en liep toen het terrein af richting de tourbus. Ik appte Kim en Romy waar ik precies was en als ze wilden konden ze langs komen. Ik deelde in de bus een kamertje met Nils, het was niet groot net genoeg loopruimte en plaats voor twee bedden. Ik laat me op een van de bedden vallen en voel mijn oogleden zwaar worden. Moeite om ze tegen te houden om dicht te vallen deed ik niet. Dromen zou nu waarschijnlijk beter zijn dan wakker zijn. Een kleine traan glijdt uit mijn ooghoek, en ik voel hoe ik in een diepe slaap val.
"Megan?" Ik draai me om in het veel te kleine bed waardoor ik bijna val, ik word nog net tegengehouden door twee handen. "watch out babe." mijn ogen sperde zich open en ik kijk naar Rein. "In jou heb ik nu ook geen zin." mompel ik chagrijnig en stap het bed uit zonder om te kijken naar Rein. Ik ben twee van de belangrijkste jongens uit mijn leven in een dag kwijt geraakt. En het was niet eens mijn eigen schuld. "Ik wil met je praten, Megan. Alsjeblieft luister naar me." Ik zucht, bijt op mijn lip en draai me om. "Twee minuten." een opgeluchte zucht komt uit zijn mond. "ik wist niet wat ik zei, Megan. Ik kan niet zonder je en alles wat ik gister had gezegd was echt belachelijk, ik ben in de war met mijn gevoelens, ik ken dit gevoel niet, het is zo nieuw voor me. En ik kan het niet tegen jou zeggen omdat ik het zelf niet snap, en ik word zo langzaam gek. Alsjeblieft vergeet elk woord wat ik gisteren heb gezegd. Ik was zo'n sukkel." hij bijt op zijn lip en staart mij vanaf onder zijn wimpers aan. Ik sla mijn armen om hem heen en trek hem in een knuffel. ”Het is alleen omdat ik ook niet zonder jou kan." ik hoor hem zachtjes lachen en ik laat hem weer los. Ik draai me om en loop dit keer wel naar de 'woonkamer' of hoever je het ook een woonkamer kon noemen. Ik was dus gister om zes uur in slaap gevallen en het is nu al weer negen uur in de ochtend. En ik was nog steeds doodmoe. Ik had nachtenlang met Nils lopen praten, en die beginnen nu echt op me in te werken.
Ik laat me op de bank naast Daan vallen en ik voel de ongemakkelijke sfeer in de kamer. Nils zat links van me op de andere bank, ik weet waar hij zit, wat hij aan heeft, hoe zijn haar vandaag zit, maar zijn uitdrukking weet ik niet. Misschien heeft hij wel een grijns op zijn gezicht, Ik weet het niet, maar ik kan niet kijken. Ik kan niet naar zijn gezicht kijken zonder te verdwalen in zijn diepbruine ogen. Ik zucht zachtjes. "Megan heb je honger?" Ik schud mijn hoofd. "Weet je het zeker? Je hebt sinds gistermiddag niks gegeten." Owens stem klinkt wanhopig. "Moet ik honger hebben dan? Ik hoef toch niet verplicht te eten, ik eet straks wel." Zeg ik gefrustreerd. Ik hoor Owen zuchten. "Ik geef alleen maar om je gezondheid, Megan." Ik bijt op mijn lip. "Mijn gezondheid, is wel mijn minste zorg op dit moment." Ik zag Daan met zijn ogen rollen. "Je gezondheid, is niet je minste zorg, Megan, je bent herstellende van anorexia of boulimia, weet niet hoe het heet. En dan is het belangrijk dat je je aan een bepaald patroon houdt. We vinden deze Megan veel leuker dan die Megan van zes weken geleden. Snap dat dan." ik knik lichtjes. Mijn blik viel voor het eerst op Nils die een traan over zijn wang had glijden. Hij was normaal altijd degene die zorgde dat ik ging eten. "Megan." Zijn stem klonk zacht en hees alsof hij net twee minuten wakker was. "Luister naar me alsjeblieft." hij stond nu vlak voor me en ik wil naar achteren stappen als hij me tegenhoud en me in zijn ogen laat kijken. "Ik zoende haar niet, Megan. Ik kan niet zonder je, ik zie je graag, heel graag. Alsjeblieft geloof me, ik wil jou geen pijn doen, en omdat gister dat meisje haar lippen op de mijne drukte, heb ik jou zoveel pijn gedaan dat weet ik, maar ik wilde het niet, ik deed het niet eens, en ik moet jou in mijn armen hebben alsjeblieft." Woorden kwamen niet uit mijn mond. Ik wist nog steeds niet wat ik moest zeggen. "I-ik..-" hij liet mijn polsen los en liep het woonkamertje uit. Mij met verbazing achter latend. "Loop dan niet weg! Laat mij dan ook praten. Doe niet je woord en loop dan weg, Nils?!" Ik zucht geïrriteerd en ik hoor Daan kort grinniken, het had vast heel wanhopig geklonken. Ik geef hem een tik tegen zijn voorhoofd en loop daarna achter Nils aan. "Nils, ik zie jou ook heel graag, maar gister brak er iets in me, het deed pijn. Ik wil niet dat dit nog een keer zou gaan gebeuren, en ik denk dat we daarom even uit elkaar moeten blijven en rustig moeten doen. Sorry." Ik staar nog een keer in zijn ogen en loop vervolgens de kamer uit. Met de tranen over mijn wangen stromend, dit was moeilijker dan dat ik verwacht had. "Hé, wat is er gebeurd." Ik wuif het weg. "Ga alsjeblieft naar Nils, hij heeft het meer nodig nu." Rein liep weg maar Daan en Owen bleven zitten. "Wat is er gebeurd?" ik vertel wat ik Nils gezegd heb, en de rest van het verhaal, aangezien Daan niet helemaal wist wat er gebeurd was. Daan zucht zachtjes. "Wat hij verteld is waar, ik heb hem horen praten over jou. En het was meer dan positief." Nu was het mijn beurt om te zuchten. "ik weet het Daan, maar ik weet niet, of ik het wil proberen nu, je weet hoe de fans zijn, dit zal vast niet de laatste keer zijn, en ik wil niet elke keer die pijn voelen." Daans ogen branden op mijn gezicht.
