Bennie and the Jets || BxB

Bölüm 12

Sabah gözlerimi açtığımda bir an şaşırdım ve nerede olduğumu kavrayamadım. Karşımda, bir gün önce tanıştığım çocuğun suratı vardı.

Doğrulup gözlerimi ovuşturdum. Elbette sırf sarhoş birinin kişisel alanını işgal etmemek için koltukta falan yatacak değildim: rahat, sıcak yatağım her türlü etik anlayışımdan önemliydi.

Oturur pozisyona geçtikten sonra bir süre Atakan'ı inceledim. Çok sevimliydi, hele de mışıl mışıl uyurken. Bir an dayanamayıp saçını okşamak istedim fakat sonra rastaları hatırlayıp elimi geri çektim.

Bakımlı biri olduğu her halinden belliydi. Dipten uzayan saçları oldukça düzdü, en azından üç aydır rastalarını yenilemediği anlaşılıyordu. Diplere yaptırdığı eklemeler sayesinde uzaktan fark etmemiştim fakat azımsanmayacak kadar düz saç, diplerden başlayarak özgürlüğünü ilan etmişti. Oldukça temiz görünüyordu ve itiraf etmeliyim ki çocuk çok güzel kokuyordu. Ben o kadar kusmuktan sonra böyle kokamazdım.

İç çekip telefonuma baktım. Bennie and the Jets WhatsApp grubunda şenlik havası vardı. Bahtiyar'ın dediğine göre, misafir olarak geldiğimiz bu mekanda bayağı tutulmuştuk. Şimdilik bir şey belli değildi fakat yine de fiziksel olarak kendimizi daha yoğun çalışma saatlerine hazırlamamızı söylüyordu. Hatta bana özel mesaj bile atmıştı gruptan bağımsız.

Bahtiyar: Canım, lütfen ek işindeki randevuları azaltmaya çalış 😘

Bahtiyar: Biliyorsun, şu an bile korkuyorum sağlığını bozacaksın diye :'(

İç çekip telefonuma gülümseyerek baktım. Yine beni düşünüyordu. Sanki gerçekten ablamdı, hiç sahip olamadığım öz abla... Annem bile yüz üstü bırakmıştı ama yine de insanlara, dünyaya karşı güvenimi yitirmemiştim. Tek sebebi bu güzel insandı herhalde.

Fatih: Merak etme, kesinlikle randevuları azaltacağım. Hatta bazı hayvanları listeden çıkarırım bile :)

Bahtiyar: Aferin kuzucuğum, yola geliyorsun sen 😘

Bahtiyar: Kendine iyi bak ❤

Gülümsedim fakat uzun sürmedi. Aklıma dünkü yazışmalarım gelmişti. Gönülsüzce Instagram uygulamasına tıkladım, Mckagan cevap bile yazmamıştı.

İçimdeki sızıya anlam veremiyordum. Çocuğu tanımıyordum bile. Yine de elimde olmadan hayal kırıklığına uğramıştım. Bir özür bile dilemeden gidivereceğini tahmin etmemiştim. Belki de her şeye rağmen yine arsızlık yapıp bana yalvaracağını sanmıştım.

Bilmiyordum, hâlâ sanal birinden hoşlandığımı düşünmüyordum aslında. Sadece beklenmedikti, o kadar. Evet, kesinlikle umrumda değildi. Bu bile umrumda değildi, galiba cidden hayat beni hissizleştirmişti.

Tekrar Atakan'a baktım. Küçük bir çocuk gibiydi, kesinlikle benden daha masum ve tecrübesizdi. Hayal kırıklığına uğramasını istemezdim. Anladığım kadarıyla lise son sınıf olacaktı bu yıl. Çalışması gerekirken müzik grubuyla uğraşıyordu, bu yüzden annesi ile arası bozuktu.

Babası hâlâ aralarındaki mesafeyi kapatamamıştı: Nasıl olur da onun paşa oğlu erkeklerden hoşlanırdı? Yine de görece modern bir ailede doğma şansına sahipti Atakan; babası biraz bozulmuş da olsa çocuğunu sokağa atacak değildi. Ayrıca eğitimli, görgülü bir adamdı, her ne kadar tabularını yıkamasa da bir ebeveyn olarak sorumluluğunun farkındaydı.

Elbette tüm bunları sarhoşken yumurtlamıştı. Acaba ne kadarını hatırlıyordur, diye düşünürken gözlerini açtı. Başta şaşkın şaşkın etrafına baksa da hiçbir şey sormadı. Birkaç dakika sessizce oturduktan sonra yüzünü buruşturdu:

"Ben ne ara buraya geldim hiçbir fikrim yok." Omuz silktim:

"Sarhoş oldun. Hakkında hiçbir şey bilmiyordum, mecburen seni kendi evime getirdim."

"Aahh, teşekkür ederim. Gerçekten. Göt deliğimde hiçbir tuhaflık hissetmediğime göre beni iyi ağırlamışsın." Bir kahkaha patlattım:

"Tanrı misafirisin, ayrıca sarhoş biriyle birlikte olacak kadar düşmedim," dedim alayla. Hiçbir şey söylemeden, sadece gülümsedi.

O an aklımdan çılgınca bir şey geçti. Sarhoş değildi, evet ama hâlâ akşamdan kalmaydı. Belki de soru sorsam sırf başından savmak için hızlıca doğru cevapları verirdi.

Denemekten ne zarar gelirdi ki?