ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ... (Book 1)

Κεφάλαιο 3

Φτάνω στο στούντιο χαμογελαστή. Το πρόσωπο μου λάμπει. Σήμερα αρχίζουν και επισήμως τα γυρίσματα της σειράς. Έχω διαβάσει τόσο πολύ το ρόλο τη Δανάης που πλέον την νιώθω δική μου.
Το κλίμα από την αρχή είναι ευχάριστο. Αρχίζουμε από νωρίς το πρωί και τελειώνουμε αργά το βράδυ, παρόλα αυτά ο ενθουσιασμός και η όρεξη από όλους για δουλειά φαίνεται ξεκάθαρα.

Τον Άρη δεν τον έχω δει καθόλου όλη μέρα, καθώς στο πρώτο επεισόδιο έχουμε μόνο μια κοινή σκηνή μαζί, την τελευταία, η οποία με αγχώνει τρομερά. Από την άλλη σκέφτομαι καλύτερα που δεν τον έχω δει, δεν ξέρω αυτός ο άνθρωπος με κάνει να νιώθω κάπως. Μια φορά τον είδα και από τότε τον σκέφτομαι κάθε μέρα.

Η πρώτη μέρα των γυρισμάτων τελειώνει αισίως στις δέκα το βράδυ και αποφασίζουμε να πάμε να φάμε κάπου έξω όλοι όσοι είμαστε μαζί. Δεν μας πτοεί τίποτα σκέφτομαι. Όταν επιστρέφω στο σπίτι, είμαι το ίδιο χαμογελαστή όπως και όταν έφυγα από αυτό. Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου μόνη, αφού ο Μίλτος λείπει και παίρνω τηλέφωνο τον Στράτο.

«Πού είσαι εσύ; Πώς ήταν τα δικά σου γυρίσματα;», με ρωτάει με το που σηκώνει το τηλέφωνο.

«Ήταν υπέροχα και το κλίμα φοβερό. Μετά πήγαμε όλοι μαζί για φαγητό έξω. Εσείς πως περάσατε;»

«Πολύ γέλιο, με μένα και τον Άρη στα γυρίσματα, δεν έμεινε κανένας όρθιος από τα γέλια. Ξέρεις μπορεί να είναι σοβαρός και μετρημένος στις κουβέντες του, αλλά παρόλα αυτά έχει πολύ χιούμορ. Ειδικά η Αγγελική δεν σταμάτησε στιγμή να γελάει».
Μου αναφέρει ορισμένα από τα σκηνικά και μου μεταφέρει το όμορφο κλίμα που σίγουρα θα είχαν. Για να είμαι ειλικρινής ζηλεύω λίγο. Θα ήθελα κι εγώ να ήμουν μαζί τους και να βλέπω τον Άρη. Ωχ! Πώς μου ήρθε αυτό; Εεε… καλύτερα να μην το σκεφτώ τώρα. Συνεχίζουμε να μιλάμε για λίγη ώρα κι έπειτα το κλείνουμε, γιατί νωρίς το πρωί έχουμε πάλι γύρισμα!

Η δεύτερη μέρα εξελίσσεται το ίδιο καλά όπως και η πρώτη. Το βράδυ καθώς γυρίζουμε τη τελευταία σκηνή, με την άκρη του ματιού μου βλέπω τον Άρη να μιλάει με κάποιους από το συνεργείο.
Αμέσως κολλάω το βλέμμα μου πάνω του, με αποτέλεσμα να χάσω τη συγκέντρωση μου και να σταματήσει το γύρισμα.

«Μελίνα όλα καλά;», με ρωτάει ο σκηνοθέτης.

«Ναι μια χαρά. Συγνώμη γι’ αυτό», ψελλίζω, ενώ στη πραγματικότητα δεν νιώθω καθόλου καλά. Τα χέρια μου έχουν ιδρώσει και η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή. Πώς είναι δυνατόν να είναι ακόμα πιο όμορφος από τη τελευταία φορά που τον είδα; Θεέ μου πρέπει να σταματήσω αυτές τις σκέψεις για το καλό μου.