ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ... (Book 1)

Κεφάλαιο 18

Το μόνο καλό της υπόθεσης είναι πως μ’ έφεραν σε ιδιωτικό νοσοκομείο και είμαι κάπως προστατευμένη από τους δημοσιογράφους.

Μέχρι το απόγευμα υποβάλλομαι σε διάφορες εξετάσεις. Μαζί μου είναι από το πρωί η Αγγελική και ο Μίλτος έτρεξε αμέσως μόλις ενημερώθηκε. Φυσικά πρέπει να δείξει πως ενδιαφέρεται για τους τύπους.

Εννοείται πως δεν γλίτωσα την εισαγωγή. Οι εξετάσεις αίματος ήταν χάλια. Τα πάντα ήταν κατεβασμένα. Ο γιατρός έφριξε. Με κράτησαν μέσα υποχρεωτικά παρά τις αντιρρήσεις μου, μέχρι να συνέλθει λίγο ο οργανισμός μου.

Στην κατάσταση που είμαι τώρα είπαν, μπορεί να λιποθυμήσω ανά πάσα ώρα και στιγμή και να χτυπήσω πουθενά και μετά να έχουμε κι άλλα τρεχάματα.

Τους είπα για τους πόνους στο στομάχι, μου έκαναν εξετάσεις αλλά δεν μπορούν να βρουν ακόμα λέει από πού προέρχονται. Μου έδωσαν ένα φάρμακο και κάπως ηρέμησα.

Πριν από λίγο μ’ έβαλαν επιτέλους και σε δικό μου δωμάτιο. Ο Μίλτος και η Αγγελική φέρονται πολιτισμένα. Ειδικά η Αγγελική του μιλάει σαν να τον λατρεύει. Τον παίρνει με το καλό φαίνεται.

Κάποιες φορές με κοιτάει σαν να μου λέει πως μόλις μείνουμε μόνες περιμένει εξηγήσεις από μένα. Η ευκαιρία της δίνεται μόλις ο Μίλτος ανακοινώνει πως θα λείψει για να πάει να φάει.

«Επιτέλους, δεν πίστευα πως θα έφευγε!»

«Κι εσύ να φύγεις Αγγελική. Είσαι όλη μέρα εδώ μαζί μου και ταλαιπώρησε. Δεν υπάρχει λόγος, εγώ είμαι καλά εδώ». Παίρνει τη καρέκλα και κάθεται δίπλα μου. Μου πιάνει το χέρι και παίρνει μια βαθιά ανάσα.

«Έχεις ιδέα ποσό τρομάξαμε; Όλοι μας. Ιδιαίτερα εγώ, ο Στράτος και φυσικά ο Άρης», (λέει τ’ όνομά του ψιθυριστά), «από την ώρα που φύγαμε μου στέλνει συνέχεια μηνύματα. Βασικά ήθελε να μπει στο ασθενοφόρο μαζί σου, αλλά τον σταμάτησα».

«Καλά έκανες!», λέω με όση δύναμη διαθέτω. Πρέπει να το παίξω σκληρή και να μη λυγίσω. Δεν πρέπει να μάθει κανείς τίποτα.

«Θέλει να σου μιλήσει. Τον αριθμό σου τον έχεις αλλάξει φυσικά και δεν έχει κανένας από μας τον καινούριο. Οπότε τον καλώ εγώ από το δικό μου».

«Όχι Αγγελική. Δεν θέλω να του μιλήσω. Ευχαρίστησε τον για την βοήθεια του, αλλά δεν θέλω να μιλήσω».

«Είσαι σίγουρη Μελίνα;», ρωτάει καθώς βλέπει το δισταγμό στο βλέμμα μου, «θα είμαι απέξω και θα προσέχω μην έρθει».