ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ... (Book 1)

Κεφάλαιο 38

Κλείνω το τηλέφωνο και νιώθω λες και κάποιος μου τράβηξε το χαλί από τα πόδια. Η πτώση πονάει πολύ, πάρα πολύ, η κοροϊδία, η εξαπάτηση.

Από το μυαλό μου περνάει η ιδέα πως κάτι άλλο έχει συμβεί, αλλά την απωθώ αμέσως. Χθες όταν ήρθε να με βρει κι όσες φορές την ρώτησα μετά, μου απάντησε το ίδιο πράγμα.

Πλέον είμαι ελεύθερη να επιλέξω.
Λυπάμαι αλλά δεν συγκρίνονται τόσα χρόνια μπροστά σε λίγα πηδήματα μαζί σου.

Ο ήχος του κινητού , με ειδοποιεί πως έχω μήνυμα, το ανοίγω με την ελπίδα πως θα είναι η Μελίνα, πως θα μου λέει ότι έκανε πλάκα και πως είναι στο δρόμο για εδώ. Το όνομα της Μελίνας επιβεβαιώνει τη σκέψη μου και προλαβαίνω να νιώσω ανακούφιση για μια στιγμή, μέχρι που βλέπω πως μου έχει στείλει φωτογραφίες με εκείνη και το Μίλτο στο αεροδρόμιο που κρατιούνται χέρι χέρι, που φιλιούνται.

Αισθάνομαι λες και κάποιος σκίζει το κορμί μου στα δύο και ξέρω πως είναι να είσαι μισός. Ο θάνατος της Γεωργίας, ήταν παιχνιδάκι μπροστά σ’ αυτό που αισθάνομαι τώρα.

Ένα άδειο σώμα, άδειο από συναίσθημα, από λογική, από καρδιά. Ένα πράγμα ξέρω μόνο, δεν μπορώ να μείνω εδώ πέρα ούτε λεπτό. Θέλω να φύγω από τη χώρα, θέλω να φύγω μακριά.

Παίρνω το κινητό μου και καλώ τον αδερφό μου. Δεν το σηκώνει και του αφήνω μήνυμα.

«Χάρη, φεύγω ταξίδι , δεν προλαβαίνω να περάσω από τους γονείς μας. Ειδοποίησέ τους εσύ. Θα σας πάρω να σ’ ενημερώσω».

Κλείνω το τηλέφωνο και σκέφτομαι πως καλύτερα που δεν το σήκωσε, δεν έχω καμία αντοχή να δώσω εξηγήσεις τώρα.

Πηγαίνω στη κρεβατοκάμαρα, παίρνω μια βαλίτσα και πετάω μέσα μερικά ρούχα και κάποια απαραίτητα πράγματα. Καλώ ταξί, αφού πρώτα έχω βάλει καπέλο και γυαλιά για να μην είμαι αναγνωρίσιμος και σε λίγη ώρα βρίσκομαι στο αεροδρόμιο.

Κοιτάζω τις πτήσεις και διαλέγω τη πρώτη που αναχωρεί πιο γρήγορα.
Βγάζω εισιτήριο και κατευθύνομαι στο χώρο επιβίβασης. Κοιτάζω το κενό μπροστά μου, χωρίς να περνάει από το μυαλό μου η παραμικρή σκέψη.

Αισθάνομαι όλο το κορμί μου μουδιασμένο. Θέλω μόνο να φύγω, να πάω μακριά απ’ ότι τη θυμίζει. Λίγο αργότερα μπαίνω στο αεροπλάνο χωρίς να κοιτάξω πίσω μου. Όλα τελείωσαν…

...

Όταν βρίσκω ξανά τις αισθήσεις μου είμαι σ’ ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Μόνη, προσπαθώ να σηκωθώ, αλλά το κορμί μου δεν ανταποκρίνεται. Η παραμικρή κίνηση αντιστοιχεί σε φρικτό πόνο.