ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ... (Book 1)

Κεφάλαιο 36

Ποιες ψεύτικες αρρώστιες; Ξαφνικά νιώθω να παγώνει όλο μου το κορμί και δίνω ακόμα μεγαλύτερη προσοχή στα λόγια της.

«Δεν είχα άλλη επιλογή αγόρι μου. Κάθε φορά που μου τηλεφωνούσες και μου έλεγες πως σου λέει να χωρίσετε και πως μάλλον σε κερατώνει, έπρεπε να κάνω την άρρωστη για να την συνεφέρουμε. Έπρεπε να την πιέσουμε ψυχολογικά. Μίλτο μου είσαι η καλύτερη επιλογή για εκείνη και δεν μπορούσα να την αφήσω να κάνει το τραγικότερο λάθος της ζωής της και να σε χωρίσει. Γι’ αυτό αναγκάστηκα να νοσηλεύομαι κάθε φορά και να συνεννοούμαι με το γιατρό μου να της λέει πως είμαι πολύ σοβαρά με την υγεία μου».

Ορίστε; Δεν είναι δυνατόν. Δεν γίνεται… δεν έχω ακούσει αυτά τα λόγια. Μάλλον ονειρεύομαι. Δεν μπορεί η ίδια μου η μάνα να μου έκανε κάτι τέτοιο. Δεν κάθομαι ν’ ακούσω άλλα. Δεν τα’ αντέχει η καρδιά μου.

Μπαίνω στο δωμάτιο ξανά και βάζω το κολάν μου, μια φούτερ και τα αθλητικά μου. Βάζω το κινητό στη μπροστινή θέση της φούτερ και κλείνω τη πόρτα με δύναμη της κρεβατοκάμαρας για να καταλάβει πως έχω ξυπνήσει. Πηγαίνω στη κουζίνα και κλείνει βιαστικά το τηλέφωνο.

«Πού πας παιδάκι μου βραδιάτικα;»

Δεν ξέρω πως συγκρατιέμαι και δεν την βρίζω, ακόμα δεν χωράει το μυαλό μου τη πλεκτάνη που στήθηκε πίσω από τη πλάτη μου από την ίδια μου τη μάνα.

«Έξω!», απαντώ με νεύρα.

«Τέτοια ώρα; Περίμενε να πάρω τηλέφωνο το Μίλτο».

Εεε αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Την πλησιάζω και της παίρνω το σταθερό από τα χέρια και το πετάω με όση δύναμη έχω στον απέναντι τοίχο με αποτέλεσμα να σπάσει σε χίλια κομμάτια.

«Πώς γίνεται να είσαι μάνα μου εσύ; Πώς;», της φωνάζω με όση δύναμη έχω στα πνευμόνια μου. Από τα μάτια μου κυλάνε δάκρυα που δεν μπορώ να συγκρατήσω. Με κοιτάζει άναυδη. «Γιατί δεν μιλάς; Σ’ άκουσα, σ’ άκουσα να παραδέχεσαι πως με κορόιδεψες, πως έπαιξες πίσω από τη πλάτη μου το χειρότερο παιχνίδι. Η μάνα μου η ίδια μου η μάνα. Συνωμότησες με τον βασανιστή μου. Έχεις ιδέα τι έχω περάσει με το Μίλτο όλο αυτό τον καιρό που με εκβίαζε να μείνω μαζί του για την υγεία σου; Με πρόσβαλε, μου έχει φάει όλα τα λεφτά στα χαρτιά, μέχρι και τη μάνα του πήγε ν’ αφήσει στο δρόμο παίζοντας το πατρικό του, καταλαβαίνεις; Είναι ένα ρεμάλι που έχει προσκολληθεί πάνω μου για τα λεφτά μου, για να δουλεύω εγώ κι εκείνος να τα τρώει στα χαρτιά. Με χτύπησε, με χτύπησε τόσο που δεν μπορούσα να βγω από το σπίτι και όχι μια φορά. Κι εσύ μου λες πως αυτός ο άντρας μου αξίζει; Για τόσο χαμηλά μ’ έχεις; Τι σου έχει κάνει αυτός και τον έβαλες πάνω από μένα; Τι πες μου; Μίλα μου! Δεν είσαι μάνα μου εσύ, δεν μπορεί να με γέννησες εσύ. Γιατί με μισείς; Τι σου έχω κάνει και μου φέρεσαι έτσι από μικρό κοριτσάκι; Πώς μπόρεσες να παίξεις με την υγεία σου για να με αναγκάσεις να κάνω αυτό που θέλεις;»