ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ... (Book 1)

Κεφάλαιο 20

Μια βδομάδα αργότερα, βρίσκομαι πάλι στη παραλία στις πέντε το πρωί και κάνω τη πρωινή γυμναστική μου, πριν πάω στη δουλειά.

Από τότε που μίλησα με τον Στράτο είμαι πιο ήρεμη. Ξέρω πως έχω δυο ανθρώπους δίπλα μου. Εκείνον και την Αγγελική.

Ο Άρης είναι ακόμα θυμωμένος μαζί μου. Έχει δίκιο φυσικά. Κι εγώ το ίδιο ακριβώς θα ένιωθα στη θέση του. Τουλάχιστον ξέρω πως δεν με σιχαίνεται πια.

Στα γυρίσματα είναι ακόμα όλη την ώρα με τη Μαρία με αποτέλεσμα εγώ να ζηλεύω τρομερά. Πλέον είμαι σίγουρη πως οι δυο τους έχουν σχέση. Τα βλέμματα που ανταλλάσσουν, οι πονηρές ματιές. Όλα… Δεν τολμάω φυσικά να ρωτήσω την Αγγελική ή το Στράτο τι γνωρίζουν για εκείνους, γιατί φοβάμαι την απάντηση που θα μου δώσουν.

Το μόνο καλό είναι πως η υγεία μου είναι καλύτερα κάθε μέρα που περνάει. Επίσης ο Μίλτος έχει ηρεμήσει κατά πολύ με μένα και δεν με πιέζει πια. Δείχνει σαν να μ’ εμπιστεύεται, σαν να είναι πιο ήρεμος.

Χθες μίλησα με τη μαμά μου και τη κοπέλα που τη φροντίζει. Μου είπε πως δεν είναι πολύ καλά και στεναχωρήθηκα.

Σκέφτομαι το Σάββατο το βράδυ μόλις τελειώσω από τη δουλειά να πάω με το Μίλτο Ναύπλιο να τη δούμε να χαρεί λιγάκι και να γυρίσουμε τη Κυριακή. Όταν γυρίσω σπίτι θα του το προτείνω.

Μόλις τελειώνω το τρέξιμο κάθομαι ξανά στο ίδιο σημείο, όπως τότε με τον Άρη. Πλέον έχει γίνει συνήθεια. Μετά τη γυμναστική, στέκομαι εδώ και φαντάζομαι πως είμαι μαζί του.

Θεέ μου, μου λείπει τόσο πολύ. Αλλά ξέρω πως δεν έχω το δικαίωμα ούτε να του μιλάω, ούτε τίποτα.
Συνέχεια έχω στο μυαλό μου τα τελευταία λόγια του, εκείνο το βράδυ που κόψαμε τη πίτα. Μου είπε πως τον έκανα να βιώσει ξανά το χειρότερο εφιάλτη του, πως ξεπέρασε το πόνο του για κείνη.

Τι εννοούσε; Τότε δεν έδωσα πολύ σημασία, αλλά όσο περνάνε οι μέρες τόσο περισσότερο το σκέφτομαι. Ποιο πόνο; Ποια εννοούσε; Τη Βέρα;

Κλείνω τα μάτια και τον φέρνω στο νου μου, να ηρεμήσει η καρδιά μου. Θυμάμαι εκείνη τη μέρα που περάσαμε στο εξοχικό του. Και τι δεν θα έδινα να ζούσα ξανά αυτές τις στιγμές. Ο τρόπος που με φιλούσε, που με κρατούσε.

Την προηγούμενη βδομάδα όταν με κόλλησε στο τοίχο, νόμιζα πως θα με φιλήσει έτσι όπως είχαμε πλησιάσει. Αλλά δεν έγινε, παρόλο που το ήθελα με όλη μου την ψυχή.