ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ... (Book 1)

Κεφάλαιο 11

Με κρατάει σφιχτά στην αγκαλιά του. Στη καμπίνα του αυτοκινήτου το μόνο που ακούγεται είναι οι ανάσες μας. Τα λεπτά κυλάνε, ίσως είναι και ώρες δεν ξέρω κι εμείς παραμένουμε στην ίδια ακριβώς θέση.

Φοβάμαι πως αν κουνηθώ έστω και λίγο, όλο αυτό που ζω θα τελειώσει κι εγώ δεν θέλω να τελειώσει. Δεν θέλω να γυρίσω πίσω στη ζωή μου.

Μπορεί να εκδηλώσαμε τα συναισθήματα μας, όμως τίποτα δεν άλλαξε. Τα εμπόδια παραμένουν ανάμεσά μας, στερώντας μας αυτό που θα μπορούσαμε να έχουμε. Το μεγαλύτερο πρόβλημα για μένα είναι η υγεία της μαμάς μου και η αδυναμία μου να της αντισταθώ.

Ξαφνικά συνειδητοποιώ πως όλο αυτό θα τελειώσει μέχρι την αυγή και τρελαίνομαι. Νιώθω την καρδιά μου να σφίγγεται. Με πιάνει τρέμουλο από το φόβο μου.

«Μελίνα; Κρυώνεις; Γιατί τρέμεις μωρό μου;»

Βάζει τα δάκτυλα του κάτω από το πιγούνι μου και μου ανασηκώνει το πρόσωπο. Τι να του πω; Πώς να του εξηγήσω; Δεν θέλω να χαλάσω αυτή τη στιγμή… δεν αντέχω να μιλήσω. Θέλω μόνο να τον έχω έτσι, να βρίσκομαι στην αγκαλιά του.

«Δεν κρυώνω όσο είσαι εσύ εδώ».

Χαμογελάει τρυφερά και μου χαϊδεύει το πρόσωπο. Κοιταζόμαστε στα μάτια χωρίς να μιλάμε και τα πρόσωπα μας πλησιάζουν το ένα το άλλο. Το βλέμμα του μένει στα χείλη μου.

Κλείνει τα μάτια του καθώς πλησιάζει το στόμα μου και κάνω το ίδιο, απόλυτα παραδομένη σ’ αυτόν αναμένοντας ξανά το φιλί του. Η ανάσα του με καίει.

Ο ήχος του κινητού του χτυπάει τη κατάλληλη στιγμή ώστε να διακόψει το φιλί μας. Ξεφυσάμε και οι δυο απογοητευμένοι. Παίρνει το κινητό στα χέρια του. Η οθόνη γράφει το όνομα της Βέρας. Βάζει το χέρι του στο πρόσωπο του σε μια προσπάθεια να ηρεμήσει.

«Οοφ», λέει με νεύρα. Κατεβαίνω από πάνω του και κάθομαι στη θέση του συνοδηγού. Μάλλον τέλος η αγκαλιά για σήμερα.

Όπως ακριβώς σκεφτόμουν και πριν τα εμπόδια είναι υπαρκτά και αυτή τη στιγμή ένα από αυτά, η κοπέλα και σύντροφός του τον καλεί στο κινητό.

«Έλα Βέρα».

«Θα γυρίσεις σήμερα σπίτι; Έχει πάει πέντε το πρωί και απ’ ότι ξέρω έφυγες από το γλέντι τρεις ώρες πριν».

Την ακούω να του λέει φωναχτά από το ηχείο. Τρεις ώρες; Είμαστε μαζί τρεις ώρες; Εμένα μου φαίνεται πως είμαστε μόνο μισή. Δεν αντέχω να ακούσω τι απάντηση θα της δώσει. Παίρνω το σακάκι μου και βγαίνω έξω από το αυτοκίνητο.