ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ... (Book 1)

Κεφάλαιο 8

Στο τέλος της μέρας αισθάνομαι μια παράξενη ηρεμία και γαλήνη. Το γύρισμα σήμερα ήταν… απίθανο. Ειδικά οι σκηνές που γύρισα με τον Άρη.

Όταν είναι γύρω μου με κάνει να νιώθω ασφαλής, προστατευμένη. Άσε που με κάνει συνέχεια να γελάω.
Μετά τη κουβέντα μας όλα μπήκαν στη θέση τους. Όχι βέβαια πως έπαψα να τρελαίνομαι για κείνον ή πως σταμάτησε η καρδία μου να χτυπάει χίλιες φορές το λεπτό όταν είναι εκείνος κοντά, αλλά τουλάχιστον ξέρουμε και οι δυο που βαδίζουμε.

Ο Στράτος συνεχίζει να είναι απόμακρος. Όσο κι αν προσπάθησε ο Άρης να μας φέρει κοντά σήμερα, εκείνος αντιστεκόταν. Βέβαια μου φερόταν σαν σωστός επαγγελματίας, αλλά μόνο αυτό. Η συμπεριφορά του δεν θύμιζε τίποτα από τον κολλητό μου φίλο.

«Μπορώ να περάσω;» Στο άνοιγμα της πόρτας βρίσκεται η Αγγελική.

«Ναι, ότι ετοιμαζόμουν να φύγω».

«Τέλεια, έχεις  χρόνο να πιούμε ένα κρασί κάπου; Να χαλαρώσουμε από την ένταση της μέρας;»

«Υπέροχη ιδέα και η παρέα μαζί σου μου κάνει καλό, αλλά μήπως να πάμε σπίτι μου; Δεν θέλω να πέσουμε πάνω σε δημοσιογράφους».

«Δεν κάνουμε κάτι κακό. Έλα πάμε».
Πιανόμαστε αγκαζέ και βγαίνουμε από το στούντιο. Στη πόρτα συναντάμε τον Άρη που φεύγει και κείνος.

«Πού πάνε τα κορίτσια μου; Θέλετε να σας αφήσω κάπου;»

«Όχι, θα πάμε βολτούλα. Πήγαινε κι εσύ σπίτι σου να ξεκουραστείς», απαντάει η Αγγελική.

«Καλά να περάσετε. Να προσέχετε εεε;» Όταν λέει το να προσέχετε κοιτάει εμένα. Του γνέφω θετικά και μου κλείνει το μάτι. Πώς γίνεται μια τόσο απλή κίνηση να μου γαληνεύει τη ψυχή και να με κάνει να τον θέλω ακόμα περισσότερο;

Τον βλέπω που μπαίνει στο αυτοκίνητο του μαγεμένη από εκείνον. Βάζει μπροστά και πριν φύγει με κοιτάει και χαμογελάει. Με θέλει, το ξέρω πως με θέλει. Και ξέρω πως αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα ίσως τώρα να ήμασταν μαζί.

«Είσαι φουλ ερωτευμένη», παρατηρεί η Αγγελική και αναστενάζω, ενώ ακόμα ο νους μου είναι στον Άρη.

«Είμαι», απαντώ και μόλις συνειδητοποιώ τι έχω πει, την κοιτάω τρομαγμένη.

«Ηρέμησε. Ξέρεις πως μπορείς να με εμπιστευτείς. Πάμε να πιούμε το ποτό μας κι εκεί θα μιλήσουμε για όλα».

Παίρνουμε ταξί κι ένα τέταρτο αργότερα έχουμε φτάσει σ’ ένα ήρεμο μπαράκι. Η ώρα είναι δώδεκα και καθημερινή, οπότε δεν έχει τόσο κόσμο. Κανονικά με τόσες ώρες γύρισμα θα έπρεπε να ήμασταν κομμάτια από την κούραση, αλλά η παρέα με την Αγγελική με χαλαρώνει. Παραγγέλνουμε δυο ποτήρια κρασί και αρχίζουμε αμέσως τη κουβέντα.