ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ... (Book 1)

Κεφάλαιο 24

«Τώρα φεύγεις; Τι έγινε; Θα έρθει ...».

«Το Μαράκι άκουσα», τον διακόπτω με νεύρα ενώ βάζω και τη τελευταία μπλούζα μέσα στο σακίδιο. Τη παίρνω στα χέρια μου και βγαίνω από το δωμάτιο κατευθυνόμενη προς την έξοδο.

Ο Άρης με ακολουθεί από πίσω και με σταματάει λίγο πριν ανοίξω τη πόρτα.
«Το αντιλαμβάνεσαι πως δεν φέρεσαι λογικά αυτή τη στιγμή έτσι;»

«Γιατί επειδή δεν θέλω άλλες δίπλα σου;»

«Μα η Μαρία...».

«Απλώς δεν αντέχω άλλο», εξηγώ παραιτημένη. Ανοίγω τη πόρτα και φεύγω χωρίς να με σταματήσει.

Επιστρέφω σπίτι σε άθλια κατάσταση. Καταπιάνομαι με δουλειές για να μην αφήσω το πόνο να με λυγίσει.

Καθαρίζω όλο το σπίτι, βάζω πλυντήρια για να έχω καθαρά ρούχα για το ταξίδι και μέχρι να τελειώσω έχει βραδιάσει για τα καλά.

Μπαίνω στο μέιλ μου και βλέπω πως η Μυρτώ μου έχει στείλει το σενάριο για τα γυρίσματα στην Κωνσταντινούπολη. Με τη πρώτη ανάγνωση ανυπομονώ ν' αρχίσουμε.

Ο Στέφανος με τη Δανάη θα είναι πια μαζί και ευτυχισμένοι. Τους αξίζει μετά απ' ότι πέρασαν.

Παίρνω το Μίλτο τηλέφωνο, αλλά μου μιλάει ψυχρά. Σαν να βιάζεται να με ξεφορτωθεί. Του ανακοινώνω για το ταξίδι στην Πόλη και μου λέει πως θα μείνει κι άλλο στη Ρώμη. Έπειτα μου κλείνει το τηλέφωνο κατάμουτρα.

Οκ, κανένα πρόβλημα. Δεν ξέρω για τι δουλειές έχει πάει εκεί, ίσως όμως δεν γυρίσει ποτέ πίσω και μ' αφήσει στην ησυχία μου.

Κατά τη μία ξαπλώνω εξαντλημένη στο κρεβάτι πιστεύοντας πως θα κοιμηθώ αμέσως. Η σκέψη και η έλλειψη του Άρη έρχεται να με βασανίσει.

Τόσες μέρες κοιμάμαι μ' εκείνον δίπλα μου. Μου λείπει, τον αποζητώ. Πώς να είναι; Κι αν ανέβασε θερμοκρασία πάλι; Θα τρελαθώ από την αγωνία μου. Να πάρω την Αγγελική να ρωτήσω; Τον Στράτο; Κι αν κοιμούνται;

Να πάρω τον Άρη; Αν όμως είναι ακόμα με τη Μαρία; Μπορεί να τους διακόψω από κάτι. Και μόνο η εικόνα τον δυο τους μαζί μου φέρνει αναγούλα. Η καρδιά μου πονάει και ένα σφίξιμο στο στήθος δεν μ' αφήνει να πάρω ανάσα.

Θα τον πάρω τηλέφωνο, δεν αντέχω άλλο. Χτυπάει, αλλά δεν το σηκώνει. Λίγο πριν το κλείσω ακούω τη φωνή του.

«Μελίνα;», μου μιλάει κάπως σιγά, άρα δεν είναι μόνος του.

«Συγνώμη για την ενόχληση πήρα να μάθω απλώς πώς είσαι».