ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ... (Book 1)

Κεφάλαιο 15

Μπαίνω μέσα στο σπίτι κρατώντας δυο σακούλες ψώνια και μια ανθοδέσμη με λουλούδια για τη νεράιδα μου.

Το πρώτο πράγμα που βλέπω μπροστά μου είναι η βαλίτσα της. Με το βλέμμα μου ψάχνω εκείνη, ενώ ένα άσχημο προαίσθημα κάνει το σώμα μου να τρέμει από το φόβο. Τη βλέπω να έρχεται από τη κουζίνα. Τα μάτια της αποφεύγουν να με κοιτάξουν.

«Μελίνα τι… τι είναι αυτό;», η φωνή μου τρέμει καθώς της δείχνω τη βαλίτσα. Μια κόρνα ακούγεται απέξω.

«Κάλεσα ταξί. Πρέπει να φύγω».

«Αν είχα αργήσει δυο λεπτά δηλαδή δεν θα σ’ έβρισκα εδώ;»

«Όχι», παραδέχεται με το κεφάλι κατεβασμένο. Με πλησιάζει με βήμα αργό και ασταθές. «Πρέπει να φύγω. Δεν γίνεται. Δεν μπορώ».

Παίρνει τη βαλίτσα της και ανοίγει τη πόρτα. Αμέσως παρατάω τα ψώνια και τα λουλούδια στο πάτωμα, κλείνω τη πόρτα και την κολλάω πάνω της.

«Μελίνα κοίταξε με… τι έγινε; Τι συνέβη;», ρωτάω αλλά δεν παίρνω καμία απάντηση. Της ανασηκώνω το πρόσωπο με τα δάκτυλά μου, και βλέπω δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλά της. «Μωρό μου γιατί κλαις; Μίλησε μου ότι κι αν είναι θα το περάσουμε μαζί! Κοίταξε με!»

Ξαφνικά με μια δύναμη που δεν ξέρω που τη βρίσκει με σπρώχνει από πάνω της και τραβάει τα χέρια μου από το κορμί της. «Δεν μπορώ σου είπα. Ήσουν ένα λάθος. Όλα ήταν ένα λάθος. Συγνώμη που σου ανακάτεψα τη ζωή».

«Λάθος;», η μόνη λέξη που καταφέρνει να βγει από το στόμα μου.

«Μεγάλο!», απαντάει με νεύρα. Ανοίγει τη πόρτα και φεύγει μακριά μου, αφήνοντάς με κομμάτια και ανίκανο να κινηθώ. Ο πόνος που διατρέχει το κορμί μου, μου θυμίζει πως ακόμα είμαι ζωντανός. Νιώθω σαν να με τρυπάνε χιλιάδες καρφιά, ενώ το οξυγόνο λιγοστεύει επικίνδυνα γύρω μου.

Κάθομαι στο καναπέ και με όση δύναμη διαθέτω ρίχνω μπουνιά στο γυάλινο τραπεζάκι του σαλονιού, σπάζοντάς το.

Το χέρι μου ματώνει, αλλά δεν πονάει περισσότερο από τη καρδιά μου. Για πρώτη φορά μετά από καιρό αισθάνομαι τα μάτια μου να τρέχουν. Σηκώνομαι και πηγαίνω στη μπαλκονόπορτα. Την ανοίγω για να πάρω καθαρό αέρα, ενώ τα αίματα τρέχουν παντού.

Με άφησε… δεν μπορεί λέει… ήμουν ένα λάθος… ένα μεγάλο λάθος! Θεέ μου πονάει, αχ πόσο πονάει. Πιάνω το κινητό στα χέρια μου και καλώ τον αδερφό μου.