ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ... (Book 1)

Κεφάλαιο 37

Γυρνάω σπίτι στις τρεις τα ξημερώματα και καταλαβαίνω πως κάτι έχει αλλάξει. Επικρατεί πλήρης ησυχία και σκοτάδι. Ούτε η Μελίνα, ούτε η μαμά της είναι εδώ. Πηγαίνω στο σαλόνι και βλέπω ένα σημείωμα πάνω στο τραπέζι.

Φεύγω, η Μελίνα τα έμαθε όλα… είπε να φύγουμε από το σπίτι της. Λυπάμαι…

Διαβάζω ξανά και ξανά το σημείωμα προσπαθώντας να χωνέψω τα λόγια που διαβάζω. Δεν είναι δυνατόν, δεν μπορεί να έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Όχι τώρα που τελειώνουν όλα!

Με πιάνει πανικός και αρχίζω να σκέφτομαι. Τη Βέρα, να ειδοποιήσω τη Βέρα…

…

Πριν καν ανοίξω τα μάτια μου χαμογελάω γιατί ξέρω πως βρίσκομαι στην αγκαλιά του Άρη και πως όλα είναι καλά πλέον. Τον  κοιτάζω που κοιμάται κι έπειτα κοιτάζω γύρω μου.

Η μέρα είναι ηλιόλουστη και ζεστή, όπως αρμόζει σε μια μέρα Ιουνίου. Η φωτιά στο τζάκι δίπλα μας έχει σβήσει. Όλα είναι τόσο υπέροχα και είμαι τόσο ευτυχισμένη.

Στρέφω ξανά τη προσοχή μου στον Άρη και χαϊδεύω το πρόσωπό του, τα μάτια του, το στόμα του, κάθε γωνία του. Εκείνος κοιμάται γλυκά και αποφασίζω να τον αφήσω να ξεκουραστεί.

Σηκώνομαι χωρίς να τον ξυπνήσω, παίρνω το πουκάμισο από το πάτωμα κι κατευθύνομαι στο μπάνιο. Κάνω ένα πρωινό ντουζ και νιώθω το στομάχι μου να διαμαρτύρεται.

Πεινάς μωράκι μου σκέφτομαι και αγγίζω ξανά τη κοιλιά μου. Σκουπίζομαι καλά και φοράω ξανά το πουκάμισό του χωρίς εσώρουχο από μέσα.

Πηγαίνω στο ψυγείο και το ανοίγω. Την προσοχή μου τραβάει ένα μπολ με λαχταριστές φράουλες. Το παίρνω στα χέρια μου και ανεβαίνω στο πάγκο της κουζίνας με το μπολ δίπλα μου. Δαγκώνω τη πρώτη φράουλα και αναστενάζω από ικανοποίηση. 

«Αυτή η εικόνα θα μπορούσε να με στείλει με έμφραγμα στο νοσοκομείο», ακούω τη φωνή του Άρη και ξαφνιάζομαι.

Έχει βάλει τη μαύρη του φόρμα  και από πάνω είναι γυμνός. Η όψη του και μόνο όπως είναι αγουροξυπνημένος και μισόγυμνος, αρκεί για να με κάνει να ερεθιστώ στο λεπτό. Αισθάνομαι υγρασία ανάμεσα στα πόδια μου και το κορμί μου τρέμει από προσμονή για εκείνον.

Με πλησιάζει. Βάζει τα χέρια του στα γόνατά μου και  τ’ ανοίγει. Κάνει ένα βήμα και στέκεται ανάμεσά στα πόδια μου. Το βλέμμα μου πέφτει στη στύση του που φαίνεται ξεκάθαρα μέσα από τη φόρμα του κι έπειτα ανεβαίνω στο πρόσωπό του.