ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ... (Book 1)

Κεφάλαιο 17

Δύο μέρες μετά ξυπνάω νωρίς και πηγαίνω στην εταιρία που θα έχουμε το σημερινό γύρισμα. Απέξω έχουν στηθεί τα τροχόσπιτα για να ετοιμαστούμε. Ανοίγω τη πόρτα από το πρώτο και πέφτω πάνω στον Άρη ο οποίος διαβάζει το σενάριο.

«Καλημέρα». Όσο κι αν προσπαθώ να είμαι ήρεμη δεν τα καταφέρνω. Η φωνή μου βγαίνει τρεμουλιαστή.

«Καλημέρα», μου απαντάει κοφτά και σηκώνεται να φύγει. Τον πιάνω από το χέρι και τον σταματάω.

«Άρη».

«Σταμάτα. Μην τολμήσεις, μην πεις κουβέντα και κυρίως μη με κοιτάς μ’ αυτό το βλέμμα σαν να είμαι ότι σημαντικότερο έχεις. Σε κατάλαβα πια, σε κατάλαβα. Δεν περνάνε τα κόλπα σου σε μένα. Μπράβο σου πάντως, είσαι τρομερή ηθοποιός. Αν δεν μου έλεγες από μόνη σου πως ήμουν το μεγαλύτερο σου λάθος, θα πίστευα ακόμα τα λόγια σου».

Κάθε κουβέντα του είναι μαχαίρι στη καρδιά μου. Τα μάτια του πετάνε φωτιές, μου δείχνουν ξεκάθαρα το μίσος του και τη γνώμη του για μένα.

Δεν αντέχω να τον κοιτάζω κι έτσι κατεβάζω το βλέμμα μου στο πάτωμα. Τραβάει το χέρι του που ακόμα κρατάω σαν να είναι η σανίδα σωτηρίας μου και βγαίνει από το τροχόσπιτο. Κάθομαι στη καρέκλα και κρύβω το πρόσωπό μου με τα χέρια μου.

Προσπαθώ να μην κλάψω, να μείνω ήρεμη, αλλά δεν τα καταφέρνω.
Η πόρτα ανοίγει ξανά, αλλά δεν ενδιαφέρομαι να δω ποιος είναι.

Δυο χέρια με σηκώνουν όρθια και αμέσως καταλαβαίνω πως είναι ο Άρης. Με κολλάει πάνω στο κορμί του και αμέσως με πιάνει τρέμουλο.

«Ηρέμησε, δεν είμαι ο μαλάκας σου εγώ. Δεν θα σε χτυπήσω». Θεέ μου τα λόγια του με καρφώνουν δυνατά και πονάω λες και δέχομαι μαχαιριές στο κορμί μου. Τα δάκρυα πια τρέχουν ποτάμι. «Κοίταξε με», ζητάει επιτακτικά. Ανταμώνω το βλέμμα του και εύχομαι να μην το είχα κάνει. Ο πόνος, το μίσος και ο θυμός του μου κόβουν την ανάσα. «Τα δάκρυα σου δεν με συγκινούν, μη τα ρίχνεις τσάμπα. Γύρισα μόνο για να σου πω, πως μπροστά στους άλλους θα σου φέρομαι πολιτισμένα. Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να δώσω δικαιώματα. Κρίμα που είσαι εσύ η συμπρωταγωνίστριά μου και είμαι αναγκασμένος να γυρίζω τις περισσότερες σκηνές με σένα. Όπως είπα λοιπόν θα φέρομαι φυσιολογικά και το ίδιο απαιτώ και από σένα. Μη διανοηθείς και παρεξηγήσεις τη συμπεριφορά μου όμως».

Τελειώνει τη φράση του και με σπρώχνει από πάνω του σαν να με σιχαίνεται. Πηγαίνει στη πόρτα και μόλις ακουμπάει το χερούλι στρέφεται ξανά προς εμένα.