Beside You ✔COMPLETED 🔥

Ika-apatnapung Pahina

Final Chapter

Malamig ang buong paligid. Parang kahapon lang ang lahat ng nangyari. Hinding hindi ko makakalimutan ang nangyari noon. Kahapon ay graduation namin. Dapat masaya kami. Dapat nag cecelebrate kami ngayon pero hindi namin magawa. Lahat kami ay hirap na maniwala at tanggapin.

It was months ago but still the sound of his cries and grunts was all I kept on hearing. Konting panahon palang kami nagkakasama at konting mga nakaraan lamang ang aking baon sa kanya. Halos lahat ng iyon ay siya na nag papalakas sa akin ng loob. He sacrificed everything he had to protect me, to protect us all. I want to hug him and be with him for our entire life but life didn't permit it to happen. How cruel this life for us. I remembered it all...

"Time of death. 2:35 am." that's the words we can never accept. I will never forget.

It was very hard for me to accept that my brother had left me. For good. I cried and beg for them to bring back my brother. He doesn't deserve all of this. Ang tanging ginawa lang naman niya ay protektahan kaming dalawa ni Ate Lopi. Kaya bakit ganito! Bakit! Kaya hinding hindi ko matatanggap na wala na si Kuya.

"Anak, may gusto ka bang graduation gift?" ilang beses na tanong sa akin ni mama ngunit ang tanging sagot ko lang at tanging hiling ay bumalik si Kuya.

"Ma, buhay si Kuya. Buhay si Kuya diba? Hindi siya pwedeng mawala nalang ng ganoon. Diba M-Ma? M-Ma, s-sinungaling i-iyong doctor na i-iyon!" hagulhol ko.

Ilang araw at buwan kaming tulala. Lalo na si Ate Lopi na napapabayaan na ang kanyang sarili. She blamed herself for our brother's death. We all mourn for Kuya Ephraim. We can't accept the fact that his already gone.

"A-anak, tahan na. Nasa maayos na na lugar ang inyong kuya. Tahan na ha?" umiiyak na tugon sa akin ni Mama.

Months seems like a blur to me when I visit his graveyard. This is the first time I could talk to him alone. Gusto ko kasing makausap siya ng ako lang. Hinayaan naman ako nina mama. Bumaba ako sa sasakyan habang hawak ang isang bouquet ng bulaklak.

Sa kalagitnaan ng paglalakad ay natigilan ako ng makita ang isang bulto ng tao. Kilalang kilala ko ito kahit na nakatalikod pa siya. Noong nabaril si Kuya naroon din siya. I saw him point the gun and pull the trigger. To his father. Napansin kong yumuyugyog ang kanyang balikat. Umiiyak siya.

Nang mga panahon na iyon hindi ko na siya nakausap pa at ngayon ko lang muli siyang masisilayan. Kuya, tutuparin ko ang sinabi mo. Mag uusap kami ni Prince at pakikinggan ko siya.

Tahimik akong naglakad at ng makarating sa tabi niya ay umiiyak nga talaga siya. Nilapag ko ang bouquet na siyang nagpatigil sa kanyang paghikbi. Umupo ako ng tahimik sa kanyang tabi.

Walang umimik sa amin. Akala ko ay ako ang unang magsasalita pero laking gulat ko ng magsalita siya ng bagay na hindi ko inaasahan.

"Kasalanan ko itong lahat Naña." nilingon ko siya sa gulat. "If it wasn't for me being so mad at him he won't be here. I was a jerk to him even if his my very first friend. I always insult him and do bad things. Kaya bakit nauwi sa ganito? Dapat nakagawa na ako ng hakbang una palang at hindi siya hinayaan na mapunta sa ganitong sitwasyon. Ang tanga tanga ko! Sa kabila ng ka demonyuhan ko sa kanya wala siyang ibang ginawa kundi ay protekatahan ako sa balak ni Papa. Wala akong nagawa para protektahan siya!"

"P-Prince..."

"This is all damn my fault. If I had pulled the trigger before my Dad did, then Ephraim would still be alive. He would still be here with you as he witness you graduate but I mess it all up. Napaka gago ko talaga! Wala na akong nagawang tama kundi pasakit lang sa kapwa ko! Pero hinding hindi ko ito matatanggap na wala na ang tanging kaibigan ko. Kasalanan ko ito kung bakit wala na siya. Dapat ako na lang ang nandito at hindi siya! Pati sa mama ko! Wala akong nagawa para maprotektahan siya! Bullshit!"

Gumaralgal na ang kanyang boses kaya tumigil siya sandali. Habang ako ay hindi na mapigilan ang pag iyak. He blames himself.

"N-Nobody wants this to happen."

"But I let it happen Naña! Dapat kasi naging matino nalang akong anak e para hindi na nasali sa ganitong sitwasyon si Ephraim! Tangina lang e,"

"P-Prince, hindi matutuwa sa atin si Kuya kapag nagsisisihan tayo ng ganito." pagsasalita ko kaya nanahimik siya at tahimik na lumuluha. "I also blame myself and I can't accept the fact that his gone. He only did was to save us and protect us. Kaya hindi ko mapigilan na sisisihin din ang aking sarili. Pero Prince, kahit na nakakamatay ang sakit wala na tayong magagawa. Kahit na gustong gusto kong manakit at magmura dahil sa nangyari kay kuya pero sa bandang huli wala rin akong magagawa kundi ang tanggapin ang pait ng dinanas niya. Kahit masakit at nakakamatay ang sakit, kakayanin natin. Paunti unti nating tatanggapin. Alam kong lahat tayo ay sinisisi ang ating sarili pero sa bandang huli wala na tayong ibang magagawa kundi ang tanggapin."

"Naña, I'm so sorry." he looked at me. His eyes were full of tears and bloodshot. He smells like liqour so I presume that his a bit drunk. He changed. His face held tiredness and guilt. I'm sure my face held the same guilt that he carries.
"For being not there when your brother need me the most. I'm so sorry for being a jerk to you. I presume you already know that I did something way back to Ephraim and promised."

Tumango ako, naiiyak. "Noong una akong humingi ng condiments sayo hindi ko alam na magkapatid kayo ni Ephraim. I swear on you and your brother that I didn't know. Noong una ay trip ko lang talagang asarin ka kasi... hindi ko alam basta. Nung tinanong kita para maging akin kinabukasan ay doon ko lang nalaman na magkapatid pala kayo ni Ephraim. Hindi ko agad nasabi sayo dahil hindi ako makahanap ng tiyempo at hanggang sa nawala na sa isip ko. Pero totoo lahat ng pinaramdam ko sayo noon Naña, simula palang nung una. Minahal na kita."

Humikbi ako. Nawala ang bigat na nararamdaman ko ng malaman ang katotohanan. Thank you Kuya. Niyakap ko siya habang humihikbi. Ilang minuto ay tumahan na ako. Tahimik kaming dalawa habang nakahilig ako sa kanyang dibdib.

"Huli ko na ring nalaman ang balak ni Papa kaya noong makarating ako roon ay binaril na niya si Ephraim at ako naman ang..." lumunok siya at natigilan.

"Nagsisisi ka ba?" tanong ko. Ramdam kong umiling siya.

"He deserve that for killing the most precious in my life." mariin niyang sambit.

We talked to Kuya for about an hour until we decided to go home. "Ephraim, thank you for everything. I will continue to protect your family for as long as I live. That's my promise to you and I hold on to it. Now that Naña, has graduated may I ask your blessings for us to be together? I meant it for the second time around bro. I love your sister. I want to be with her for eternity."

"Prince..." naiiyak kong sambit sa gulat.

He smiled at me. "I am not yet proposing. You deserve to have a proper proposal. I shall have first your family's blessings. I will not let anything go wrong again." nilingon niya ang grave stone ni kuya.

Ephraim Knight Deventore
A loving brother and son. You will always be in our heart.

"Ephraim, I promise to you that I will never let anything hurt your family from this day on."

Lumakas ang simoy ng hangin kaya napangiti kaming pareho. I felt it. Kuya Ephraim hug the both of us.

"I love you Kuya. Thank you so much for everything. You will always be in our heart." naiiyak ko na namang sambit.

"Don't worry. I will take care of them for you. Thank you... Brother. Farewell."