Stay with me

Kate Sprites woont in Amerika en gaat naar de trouwerij van haar vader in Londen. Haar vader trouwt na een jaar gescheiden te zijn met een vrouw die ze nog nooit heeft gezien, en wat haar betreft blijft dat zo. Haar moeder drong aan en uiteindelijk moest ze toch gaan, maar ze miste haar vlucht op 3 minuten na. Het lijkt een smoesje om niet te hoeven gaan, wie mist zijn vlucht nou op drie minuten na!? Maar het is echt, Kate zal haar best moeten doen om nog op tijd te komen. Op het vliegveld ontmoet ze Dylan. Ze raken aan de praat en ze komt erachter dat hij ook naar londen vliegt. Dylan is een mystrieus typ en geeft niet veel prijs van zichzelf. Als ze uiteindelijk afscheid moeten nemen en ze elkaar nummers moeten vragen gaat er iets mis. Kate raakt Dylan kwijt op het vliegveld in Londen en Kate moet opschieten om nog optijd op de bruiloft te komen. Maar ze wil Dylan niet verliezen, ze wil meer van hem te weten komen. Ze gaat naar hem op zoek en komt achter dingen die Dylan liever niet heeft dat ze dat weet. 

____________________________________________________________________________

Wat zou er gebeurd zijn als ik die dag twee minuten eerder was opgestaan? Wat zou er gebeurd zijn als de pindakaas niet op was geweest en ik geen nieuwe pot hoefde open te maken. Ik had ook ergens later op die dag iets sneller kunnen doen. Misschien had ik wel geen ruzie moeten maken met mama. Misschien had ik niet meer naar de wc moeten gaan, had ik mijn boek niet in de auto moeten laten liggen. Dan had ik niet terug naar de auto gehoeven en zat ik nu niet hier. Er had van alles kunnen gebeuren. Alles had net iets sneller gekund, al was het maar een paar seconden. Dan zat ik nu niet hier, dan zat ik nu niet te wachten op het volgende vliegtuig naar Londen. Ik was drie minuten te laat, ik wist het eigenlijk al toen ik aan kwam rennen. De poortjes gingen dicht en heigend kwam ik dichterbij. 'Sorry mevrouw maar u bent echt te laat' ik had geklaagd. Gezegd dat ik naar een bruiloft moest die morgen zou beginnen. Maar het hielp niks, ze lieten me er niet door en even later stond ik tegen het glas te kijken hoe mijn vliegtuig weg vloog. Hoe moet ik dit aan papa vertellen? Is het niet een beetje heel erg toevallig dat ik drie minuten te laat ben voor mijn vliegtuig? Ik heb een andere vlucht geboekt, maar die komt pas morgen vroeg in londen aan. Twee uur later begint de bruiloft al. De bruiloft van mijn vader en zijn nieuwe vriendin charlotte. Ik heb charlotte nog nooit gezien, eigenlijk wilde ik helemaal niet naar de bruiloft. Maar ik moest van mama 'je gaat er later spijt van krijgen als je niet gegaan bent' had ze gezegt. 'Je  moet echt gaan, het is je eigen vader'! Uiteindelijk ben ik toch gegaan, ik weet niet eens waarom. Misschien omdat ik dan voor het eerst in mijn leven iets goed doe voor mijn ouders. Ik stond op van de grond, ik zat voor het raam te kijken hoe mijn vliegtuig weg vloog. Ik haatte vliegvelden, alles was er zo klein en het was er altijd te druk. Ik liep met mijn koffer over de tegels heen naar de wachtplekken. Het was er zoals gedacht al heel erg druk. Ik liep zigzagend langs de mensen af. Mensen die zaten te lezen, slapen of een spelletje te doen. Ik ging zitten in de overvolle wachtruimte op een kapotte leren stoel, langs me zat een oudere vrouw de krant te lezen. Ze had een klein koffertje en leek zich niet te storen aan de mensen massa om haar heen. Hoe kan iemand zich daar niet aan storen? Overal rennen schreeuwende kinderen met boze ouders er achteraan. Hier in de wachtruimte zitten we allemaal te wachen tot we een kleine ruimte in mogen, de terminal. Het is daar verschrikkelijk, er zijn teveel mensen op een te kleine plek. Ik krijg er nooit adem, ik raak er altijd verstikt en word er duizelig van. Oke, ik moet hier nu al echt weg! Ik keek rond, eigenlijk moet ik even naar de wc. Geen idee waar die is, een vliegveld is echt veel te groot! 'Pardon' de vrouw langs me keeek geïrriteerd op. 'Wilt u misschien even op mijn tas passen'? Ik heb echt geen zin om dat hele ding mee te slepen, en als die vrouw er nou even op past ben ik dadelijk mijn spullen ook niet kwijt. 'Dat is illegaal' zegt ze met een hoog stemmetje. 'Nee, ik doe het niet want het is illegaal'. Dit is nou waarom ik niet graag bij mensen in de buurt ben, ze zijn zo gestressd, zitten vol met regeltjes. Wat is er mis met even op mijn tas passen, als ik dat wil is dat toch mijn eigen verantwoordelijkheid? 'Uhm.. ik wil er wel op passen als je wilt'? Verbraasd draaide ik om naar degene die dat zei. Voor me zat een jonge met bruine ogen en zijn haar omhoog gehouden door gel, volgensmij was daar veel werk aan besteed. Verder had hij een geruite blouse aan en een engels accent, duidelijk niet van hier! 'Nee, hoeft niet' zei ik snel waarnaar ik me omdraaide. Een oudere vrouw op mijn tas laten passen doe ik wel, maar ik geen geen jonge jongen op mijn tas laten passen. Ze zijn niet te vertrouwen tegenwoordig. Snel liep ik weer door de mensen heen die me nu toch wel ergerde aan mij. Mijn tas bleef overal achterhaken maar ik wil zo snel mogelijk weg komen. Ik volgde het bordje wc, ik moest een smalle gang in. Voor de gang bleef ik even staan. Ik haat smalle gangen, zoals je waarschijnlijjk al wel gemerkt hebt haat ik veel dingen. Ik ben gewoon het liefste op mijn eigen kamer, helemaal alleen. Dan is er ook niemand aan wie ik me kan ergere en vooral, dan is er niemand die me kan kwetsen. Ik liep gauw verder toen ik plotseling met mijn bagage ergens achter bleef haken. 'Rot ding, kom op nou!' Ik rukte aan mijn tas maar ik kreeg er geen beweging in. 'Ugh'! Ik had niet alle tijd van de wereld om hier te blijven staan. Daarbij liepen er mensen langs me af die me raar aan keken en me allemaal wensen toeschreeuwden, heel erg aardig. Ineens voelde ik mijn koffer een stukje opgetild worden waarna de wieletjes weer normaal stonden. Ik keek op en zag de jongen van de wachtruimte weer voor me staan. Volgt hij me nu? Dat vind ik eerlijk gezegt best wel raar, waarom volgt hij me!? 'Ik kan je koffer wel dragen'? Ik keek hem verbaasd aan, is hij altijd zo direct? 'Nou dat hoeft niet, ik denk dat ik dat zelf ook nog wel kan' ik wilde me omdraaien maar hij begon weer te praten. 'Ja' lachtte hij. 'Ja dat hebben we gezien'! Ik werd rood en keek verlegen naar mijn voeten. 'Oke, misschien ben ik er toch niet zo goed in'. Ik moest nu ook lachen, 'Kom maar ik draag je koffer wel. Waar wilde je naar toe'? Ik keek rond, ja waar wilde ik naar toe? Ik kon hem moeilijk zeggen dat ik naar de wc wilde, dat zou heel erg ongemakkelijk zijn. 'Ik wilde.. uhm..' ik keek rond, waar wilde ik naar toe? Mijn oog viel op een broodjes zaak, ik heb al lang niks meer gegeten dus een broodje gaat er wel in. 'Ik wilde net een broodje gaan eten'! Hij knikte 'Oke ik ga wel mee, ik heb ook al lang niks meer gegeten'! 

Hallo!

Dit is het eerste hoofdstuk van mijn nieuwe verhaal! Ik zou het heel erg leuk vind als jullie hieronder in een reactie even lieten weten wat jullie ervan vonden, en of ik een nieuw hoofdstuk moet schrijven. Misschien hebben jullie zelfs nog wat tips voor mij. Deel dit verhaal met je vrienden en zorg dat veel mensen dit verhaal geen lezen! Aan de hand van het aantal votes/reacties schrijf ik een nieuw hoofdstuk, als dat de moeite waard is. Maar waarschijnlijk wel want jullie zijn allemaal heel lief en willen wel promoten ^^

xx