My ghost|| MinYoongi||Hayalet sevgilim+18

°1°

Merhaba arkadaşlar belki çoğunuz beni tanıyor yada yeni ilk defa kitabımı okuyan birileri vardır...

Aklımda uzun zamandır olan bir kurguyu yayınlama kararı aldım. 2. Kitabım henüz bitmedi ama bitirmeden bunu da yayınlamaya karar verdim. Umarım beğenirsiniz... Biraz fantastik türden gelebilir ama herşeyin bir mantıklı açıklaması vardır değil mi???
........MYGhost.....
              İyi okumalar tatlışlarım

Burnumu dolduran yoğun hastane kokusu ve başımda hissettiğim şiddetli acıyla gözlerimi açmaya çalışmıştım. Görüntü alanım belirginleştiğinde hastane odasında olduğumu anlamıştım.

"Ahh.."
Şiddetli bir baş ağrısıyla doğrulmaya çalıştığım yatakta tekrar uzanmak zorunda kalmıştım.

Kapım açıldığında birilerinin gelmesine sevinmiştim.

Beyaz giysili güzel bir bayan yaklaşarak elini başımdaki sargının üzerine nazikçe koymuştu. Bastırmıyordu sadece göstermeye çslışıyordu.

"Genç hanım bilinciniz yerindemi? Hatırlıyorsunuz değil mi?"

Evet maalesef hatırlıyordum. Neden burda olduğumu ve neden bu şekilde olduğumu ne yazikki hatırlıyordum.
"Evet"
Dudaklarımın kurumasından dolayı zorla söylediğimi doktor da anlamış hemen baş ucumdaki bir bardak suyu bana doğru uzatarak içmeme yardımcı olmuştu.
"Teşekkür ederim"

"Bir şey değil benim görevim ve mesleğim bu.

Artık bu gün evinize gide bilirsiniz. Anneniz.. ona söyledim ve sanırım çıkış işlemlerini hallediyor.

Ona bazı şeyleri anlattım ama yinede sizede söylesem iyi olur. Başınız daha yeni hasar aldığı için fazla kafa hareketi gerektirecek şeylerden uzak olun.

Böylece baş ağrılarınız daha da azalacak ve tamamen geçecektir. Gereken diğer şeyleri annenize de anlattım. Umarım bir an önce iyileşirsiniz"

"Teşekkür ederim"

"Şey bu arada sizden büyüğüm biliyorum ama yinede yeri ve zamanı olmadığı için affedin ama kızım sizin şarkılarınızı ve sizi çok seviyor. Buraya bir imza ata bilir misiniz onun için"

"Ahh tabii ki. Lütfen böyle söylemeyin benden büyüksünüz ve beni iyileştiren kişinin benden böyle birşeyi rica etmesine gerek yok"

Aslında ünlü biri değildik sadece 4 kişilik bir grubumuz vardı lisede ve kendimizce bazen seoul sokaklarında çalıp şarkı söylerdik. Ama sosyal medyada baya ünlendiğimizde artık küçük yerlerde sahne almaya başlamıştık.

Elindeki not deftetini ve kalemi bana doğru uzattığında hemen alarak imza attım ve altınada umarım bir gün seni görme şansım olur.. beni seven her kes hayranım değil benim arkadaşımdır. Teşekkürler güzel arkadaşım diye not bırakmıştım

"Şey acaba ismi neydi kızınızın?"

"Mina.."

'Kucak dolusu öpücüklerle Minaya~ Sevgilerle Sarah' kocaman bir kalp çizerek not defterini geri vermiştim.

Kadın eğilmeye çalıltığında engellemiştim.

"Lütfen ben size saygı duymalıyım"

"Hayır. Kızım bunun için çok sevinecek. Sizi ve umut dolu şarkılarınız onun hastalığı için çok iyi geliyor"

"Ah ben üzgünüm kızınız adından. Umarım bir gün iyileşir. Vee biliyor musunuz iyi olduğumda tekrar buraya gelirim hatta diğerleriyle birlikte kızınızı merak ettim"

"Gerçekten mi çok teşekkürler"

"Asıl ben teşekkür ederim"

Sevimli doktor yanımdan uzaklaşarak gittiğinde kapım aralık kalmıştı. Yarı oturur bir şekilde arkamdaki yastıklara yaslanmış duvarı izliyordum. Başıma gelenleri düşündükçe tekrardan ağlamamak için kendimi zor tutuyordum.

Aniden pencereden esen rüzgarla camlar açılmış ve aynı anda kapım sonuna kadar açılmıştı.

Kapıya baktığımda dışarıda koridorda oturup bekleyen bir sürü kişi vardı. Hepsini izlemiştim belkide şuan bu odaların birinde içlerinden birinin yakını can çekişiyordu ve ya hastaydı.

Gözüm tam kapımın önümde yüzü bana doğru oturmuş siyah giyimli birine çarpmıştı.
Dirseklerini dizlerine yaslamış başı eğik şekilde oturuyordu.Bense garip bir şekilde gözümü ondan alamıyordum.

Hadi Sarah ona bakmayı kes. İç sesimin söylediği şeye inat bakmaya devam ediyordum.

Vee tam o sırada başını yavaşça kaldırdı ve Aman tanrım... duran rüzgar tekrardan esmeye başlamıştı. Gözlerine büyülenmiş şekilde bakmaya davam ediyordum.

Hiçbir tarafa dönemiyordum sanki. Korkuyu iliklerime kadar hissetmiştim. Tenii o kadar beyazdıkii.... bu beni ürkütmüştü ve siyah saçları sanki o beyazlığını kapatuyordu.. tanrım lütfen gözlerimi kapatmak istiyorum.

Bir anda göz bebekleri daha da yoğunlaşmıştı sanki ona bakmama şaşırmıştı.

Neden kii?

Başını sağa doğru yatırdığında istemsizce aynısını bende yapmıştım. Vee işte o an yüzüne çok garip bir gülümseme yayılmıştı.

Daha çok korkutucuyduu. Sanki bir şeyi test etmiş ve sonuç almıştı

Lütfen.. lütfenn artık birileri gelsin.

Tamda o anda sesimi duymuş gibi annem bir anda içeriye geçerek tam önümde durmuştu.
"Kızım camlar neden açık? Şimdide hasta olacaksın"

Camları kapamak için önümden çekildiğinde tekrar dışarıya bakmıştım. Ama o yoktu....