My ghost|| MinYoongi||Hayalet sevgilim+18

°17°

Bir kaç adım geri giderek elimi tutmuştu. Vee hiçbirşey söylemeden gözlerime baktı vee seni istiyorum dedi...

Zaten söylediği şeyle neyi kast ettiğini hareketlerinden net şekilde anlamıştım. Elini iterek kapıya yöneldiğimde tekrar önüme geçmişti ve bu sefer tekrar aptalca şeyler söylemişti.

İnat ederek ittirmeye devam etmiştim. Onun için sorun çıkaracağımı düşünmüş olacakki bana tokat atmıştı.. Sanırım şimdiye kadar yediğim ilk tokattı. Yere düşmemi fırsat bilerek kollarımdan tutrak sürüklemeye çalışmıştı. Karşı koyarak ayağa kalkmayı başarmıştım.

Gözü dönmüş gibiydi. Beni duvardan duvara savuruyordu sanki bayılmamı istiyordu. Sonunda dayanamayarak kollarına ve bacağına vurmuştum ama daha kötü olmuştu.

Üzerimdeki tişörtümün yakasından tutarak yırttığında önüme kapatmıştım ama o buna çok kızmıştı. Yere çökerek kollarımla kendimi sarıp oturduğumda tekrar vurmaya başlamıştı. Kollarımı çekiştiriyordu... önümü kapatma istemiyordu.. ona karşı gelmemi istemiyordu..

...yerden kalkmadığımı gördüğünde bu sefer tekmelemeye başlamıştı. Artık dayanamıyordum. Sadece ağlayarak bağırıyordum.

O sırada kapının aniden açılmasıyla dolu gözlerim Namjoonu görmüştü.

Namjoon tam 3 saniye şoka girmiş gibi öyle bir bakmıştıki bakışlarındaki o ifadeyi onu tanıdığım yıllar boyunca hiçbir zaman görmemiştim.

Onu görür görmez daha da ağlamaya başlamıştım. Namjoon üzeeindeki ceketi bana vererek bekle demiş ve Jungkiyi sürükleyerek başka bir odaya götürmüştü. Sadece Jungkinin bağırmasını duyuyordum. Bana verdi5yi ceketi giyerek bir köşeye sinmiş onu bekliyordum.

Nerdeyse on dakika sonra içeriden çıkmıştı. Koşarak yanıma gelmişti. Başıma gelen her türlü dertten zaten o kurtarıyordu beni. Bu seferde o kurtarmıştı.

Bana sarılarak o lanet evden çıkarmıştı. Zaten o zamandan sonra herzaman o anlar benimleydi....hep aklımdaydı ve hiçbir zaman da çıkmadı.. aslında buraya gelmek ve o şeyleri tekrar hatırlamak istemiyordum ama sizde biliyorsunuz ki annem iyi olmamı istediği için benden rica etti ve ben onu dinlemek zorundaydım"

-Üzgünüm Sarah. Ama biliyorsun seni dinlemeden hiçbir şey söyleyemezdim. Şimdi iyi misin?

"Bilmiyorum... Sanırım~ bu gün gide bilir miyim? Şuan daha fazla komuşmak istemiyorum"

-Peki Sarah gide bilirsin.

Elime kenetli olan Yoonginin elini bırakarak kendimi dışarı atmıştım.

"Sarah bekle"

Gözyaşlarımı elimin tersiyle silerek binanın dışına koşuyordum.
Bana seslendiğini duyduğum için durmuştum.

"Ne!!!!?"

"Bu şekilde koşmamalısın. Burası binanın içerisi değil arabalar var"

"Çokta umrumda sanki"

Dinlemeyerek hemen bir taksiye binerek okulu tarif ettim.

Pencere kenarına geçerek yolu izlemeliydim. Kesinlikle bu iyi gelecekti.

"Bir daha beni dinlememezlik yapma Sarah"

Sağıma döndüğümde bana sinirli gözlerle bakan Yoongi vardı.

"Sen nasıl?...."

-birşeymi oldu hanımefendi..

"Şey hayır iyiyim. Üzgünüm"

Hemen telefonumu çıkararak mesaj yerini açtım. Onunla konuşamayacağıma göre yaza bilirdim.

'Neden geliyorsun?'