My ghost|| MinYoongi||Hayalet sevgilim+18

°102°

"Neyi var. Taylor neyi var? Neler oluyor ona lütfen birşey söyle"

Neyim vardı? Neden böyle konuşuyorlardı?

'Yoongi. Sakin ol tamam mı? Sarah.... yani bilmiyorum ama sanırım... Sarah hamile ve şuan çocuk için hiç iyi şeyler olmuyor'

Korkuyla Yoongiye baktığımda başımı göğsüne bastırarak sıkıca sarılmıştı. Ama bakışlarındaki o korku ve şaşkınlığı hiçbir zaman görmemiştim

"Korkma Sarah herşey iyi olacak korkma güzelim tamam mı?"

Ben hamilemiydim? Bunu nasıl anlamazdım ve şuan ona neler oluyordu. İyi değil miydi? Onun varlığının mutluluğunu bile yaşayamadan üzüntüsünü mü yaşayacaktım?

'Geldiler Yoongi hadi koşalım'

Taylorun söylediği şeyle Yoongi beni sıkıca kucaklayarak ambulansa ve gelen sağlık ekiplerine doğru hızla yürümüştü.

'Kanaması var...bence hamile. Ve az önce çok sert bir şekilde düştü"

Taylor doktora olanları anlatarak belkide daha kolay ne olduğunu anlamalarına yardımcı oluyordu.

Beni hemen bir sedyeye yatırarak ambulansa taşımıştılar. Şuan gerçekten herşeyin bir kabus olmasını istiyordum.

'Şuanlık annenin durumu iyi gibi. Bizi duyuyorsun değil mi?"

Doktoru başımla onaylayarak ellerimi sıkıca tutan Yoongiye dönmüştüm.

"Güzelim korkma tamam mı inan bana herşey iyi olacak. Ben burdayım"

Beni sakinleştirmek için söylüyordu ama kendi nerdeyse ağlamak üzereydi.

"İyi olacağız Yoongi. Bebeğim ve ben iyi olacağız"

"Biliyorum güzelim. Hayalimizi düşün o gerçek olacak. Herşey çok iyi olacak"

Sonunda hastaneye vardığımızda doktorun yaptığı iyneyle göz kapaklarım yavaş yavaş kapanıyordu.

Lütfen bebeğim güçlü ol ve beni bırakma. Lütfennn...

~

Gözlerimi yavaşça araladığımda başımın üzerindeki beyaz tavana bakışlarım sabitlenmişti. Boynumu yavaşça döndürerek yanıma baktığımda sandalyede oturmuş ellerimi sıkıca tutup uyuyan Yooongi vardı.

Elimi yavaşça kıpırdattığımda gözlerini açarak hemen doğrulmuştu.

"Sarah uyanmışsın? Bir yerin acımıyor değil mi? Nasıl hissediyorsun güzelim?"

"Ben... yorgun hissediyorum vee biraz canım acıyor. Çok kötü birşey yok sanki"

"Çok iyi güzelim. Çok iyi o zaman"

"Yoongi ben hamileyim değil mi? O nasıl? Bebeğimiz nasıl?"

Sessizce başını önüne eğmişti. Neden cevap vermiyordu?

"Yoongi neden susuyorsun? Bir şey söyle. O iyi değil mi?"

"Üzgünüm sevgilim. Gerçekten çok üzgünüm"

Yanağımdan süzülen yaşlarla sessizce tekrar arkama yaslanmıştım. O yokmuydu artık. Gitmişmiydi gerçekten?... Belki de bana kırılmıştı. Olabilirmiydi? Onun varlığından bile haberim olmadığı için kırılıp beni bırakıp gitmişmiydi?

Sessizce gözlerimi kapatarak ağlamaya devam ettim.

"Benim yüzümdendi. Hepsi benim yüzümden. Beni affet Sarah"

Islanmış kipriklerimi yavaşça aralayarak yüzüme mahcup ve bir o kadar üzgün bir şekilde bakan adama döndüm.

"Benim suçumdu Yoongi. Onun varlığından bile habersizdim. Ben nasıl anneyim?"

"Şşşş sakın böyle şeyler söyleme"
Kollarını belime sararak yatağın bir köşesine oturmuştu.
"Herşey daha güzel olacak. Sana söz veriyorurum. Senin hiçbir suçun yok güzelim"

1 ay sonra

Yoongi
O günden tam tamına bir ay geçmişti. O aptal kız tutuklanmıştı ama bundan daha kötüsünü hakediyordu. O bizim bebeğimizi almıştı.

Benden sevdiğim kadının güzel gülümsemesini almıştı.
Bir aydır herşeyden uzak olmak için Seoul'dan taşınmıştık. Onu herşeyden uzaklaştırmak için başka bir şehire yerleşmiştik. Her zaman iyi olduğunu söylüyordu. Her seferinde gülümsüyordu ama bu onun içten, hayat dolu gülümsemesi değildi.

Çünki Sarah eskisi gibi değildi. Bana söylemiyordu ama kendini suçladığını biliyordum. Ben onu çok iyi tanıyordum.

Üzüldüğünde,yorgun olduğunda, kızgın olduğunda belli etmese bile yüzünden anlıyordum.
Şimdiyse bir ayın sonrasında geri dönmek istediğini söylemişti. Vee istediğini yapacaktım.

Bizimkilere hiçbirşey anlatmamıştık sadece tatile çıkmak istediğimizi söylemiştik. Vee umarım onu üzecek birşeyler söylemezlerdi. Çünki daha fazla üzülmesine dayanamayacaktım.